حرف و حدیث های والیبال پایانی ندارد

چشم ها را باید شست

▪ فکر نکنید که حاشیه فقط مربوط به ورزش موسوم به گوی و پاست و دیگر رشته ها در امن و امان کامل به سر می برند. به والیبال بنگرید که حرف و حدیث هایش را پایانی نیست. داورش به المپیک دعوت می شود، می گویند قالیچه کاشان داده، مربی اش موفق می شود، می گویند با پسته و کادو به مسند رسیده است و به تیم های جوانان و نوجوانانش هم که وصله ناجور صغر سنی چسبانده اند و حالا هم که تیم ملی بزرگسالانش پس از نیم قرن قهرمان آسیا یا به عبارتی دیگر، اولی AVC کاپ شده، می گویند چین، ژاپن و کره جنوبی با تیم های سوم و چهارم خود آمده بودند.راستی با این طرز تفکر منفی و تحقیرآمیز که چیزی جز نادیده گرفتن توانمندی های ایرانیان را نمی رساند، می توانیم شاهد پیشرفت را در آغوش بکشیم؟

در همه جای دنیا، پیروزی ها و قهرمانی ها عامل وحدت بیشتر مردم بویژه ورزشی ها می شود، اما در منطقه ما، تازه آغاز بحث و جدل هایی می شود که بعضی از آنها را در طبله هیچ عطاری نمی توان یافت. انگار برخی والیبالی های عزیز این توپ را که عامل وحدت و سمبل ورزش های گروهی است با توپ هایی که مخصوص جنگ و گریز است، اشتباه گرفته اند که سر شاخه نشسته اند و بن می برند.

▪ هیچ بقالی نمی گوید ماست من ترش است، بنابراین فکر نمی کنم فردی پیدا شود که ادعا کند والیبال ما گل بی عیب است.ما قهرمانAVC کاپ (جام کنفدراسیون آسیا) شدیم، اما تیم اول آسیا نیستیم. ژاپن، چین و کره جنوبی با تیم سوم خود هم در این رقابت ها شرکت نکرده بودند، اما آنها همیشه دست خود را رو نمی کنند. سیمای واقعی ژاپن و چین را می توانیم در جام ملت های آسیا که مردادماه سال آینده در کویت برگزار خواهد شد، ببینیم.

تا آن زمان چشم بادامی ها حتی با همین تیم هایی که به تایلند آورده اند، چند تورنمنت از جمله لیگ جهانی از ما جلوترند و ما هنوز بر سر دوراهی تردید و تصمیم گیری قرار داریم که مربی خارجی استخدام کنیم یا به حسین معدنی دل ببندیم که خیلی ها هنر کوچینگ او را ندیده می گویند چرا پس از بازی آخر با کره جنوبی و مسجل شدن قهرمانی ایران مثل فنر از جا پریده و توپ بازی را بغل کرده است؟!چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید.

▪ مصاحبه یکی از مربیان را که خواندم، تعجب کردم چطور مردی با این همه پیشنهادها، در والیبال ما غریب مانده است؟نمی خواهیم بگوییم آن ادعاها درست است یا نه، اما ما در جمع ایرانیان مربیانی داریم که در آمریکا و اروپا که مهدهای والیبال دنیا هستند مربیگری می کنند و موفق هم هستند، اما ندیدیم و نشنیده ایم که بگویند من آن هم که طاووس علیین شده... پرویز کاظمی پس از سال ها حضور در والیبال آلمان به زحمت به یکی از شهرستان ها راه پیدا کرد، جلال شاهسون در سوئیس، حسن شمشیری در سوئد، ماشا»الله فرخ منش در آمریکا و... عملکردی درخشان و کارنامه ای موفق دارند، اما به اندازه یک مربی بازنشسته صربستانی مورد حمایت قرار نمی گیرند. می دانید چرا؟ برای این که مردان توپ و تور ما آنقدر که در کارگاه پنبه زنی، پته همدیگر را روی آب می ریزند و دنبال آدم معصوم می گردند، کاری به غریبه ها ندارند.

▪ وقتی رئیس سازمان لیگ فدراسیون والیبال اعلام کرد که از ۲۵ سال پیش دنبال گرفتن حق پخش از تلویزیون بود، اما تلاش هایش به جایی نرسید به این همه اعتماد به نفس احسنت گفتم که لیگ باشگاهی ما هنوز اندر خم یک کوچه است و عمرش هم به ۲۵ سال نمی رسد، اما محمود حداد فراموش کرده طی همین سال اخیر چگونه چندین بار زمان برنامه های مسابقه ها را تغییر دادیم تا سیما گوشه چشمی بیندازد و مسابقه ای را پخش مستقیم کند. لطفا قاچ زین را بچسبید، اسب سواری پیشکش!

▪ تیم والیبال دختران ایران که با یک مشاور فنی و یک آنالیزور مرد در مسابقه های قهرمانی نوجوانان آسیا در فیلیپین شرکت کرده است، در میان ۱۱ تیم دوازدهم شد. سریلانکا را ۲ بار برد و با هندوستان ۵ گیمه بازی کرد. شاید برای ما که روزگاری برنز زنان آسیا را داشتیم، نتیجه خوبی نباشد; اما نوجوانان زیر ۱۹ سال کشور ما برای نخستین بار با پوشش و حجاب تاییدشده در مسابقه ها شرکت کردند و باید بدانیم بانوان والیبال ما پس از ۳ دهه دوری از رویدادهای بین المللی، حیات مجددی را آغاز کرده اند و نگاهمان باید به روزهای روشن آینده باشد، چون مهم خوب بازی کردن بود که به آن دست یافتند. میدان ورزش، صحنه برد و باخت هاست.

جمشید حمیدی