ماهیگیری

همانگونه که پیش بینی می شد مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی آخرین گزارش خود در مورد ایران را نیز به گونه ای نوشت که کسی در حقانیت انتخاب نام آقای دو پهلو برای او تردید نکند

همانگونه که پیش‌بینی می‌شد مدیر کل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی آخرین گزارش خود در مورد ایران را نیز به گونه‌ای نوشت که کسی در حقانیت انتخاب نام <آقای دو پهلو> برای او تردید نکند. او از یک سو با کارشناسانی در آژانس سروکار دارد ولذا ناچار است ابعاد فنی گزارش خود را نیز حفظ کند و از سوی دیگر، از تاثیر قدرت‌های جهانی بر معادلات و تحولات آگاه است ولذا باید نقاطی در گزارش خویش بگنجاند تا کسی گمان نکند دوره اثرگذاری برخی قدرت‌ها بر مجامع جهانی به پایان رسیده است. البته مردم ایران به این وضعیت عادت کرده‌اند که البرادعی گزارش‌های دو پهلو بدهد و برای مخالفان ایران سوژه‌سازی کند و عده‌ای هم در داخل، خود را نسبت به گزارش‌های آژانس و پیامدهای مربوطه، آنقدر بی‌تفاوت نـشـان دهـنـد کـه حـتـی قـطـعـنامه‌ها را کاغذپاره‌هایبی حاصل بنامند. این در حالی است که نه کاغذپاره دانستن قطعنامه‌ها، از تاثیر آنها می‌کاهد و نه گنجاندن برخی ادعاهای دوپهلو در گزارش البرادعی، چیزی بر ارزش حقوقی و فنی آنها می‌افزاید. البته گزارش اخیر در شرایط متفاوت بین‌المللی نسبت به گزارش‌های قبلی منتشر شد و به نظر می‌رسد فرصت یابی دقیق‌تر دستگاه دیپلماسی و تفکیک دقیق بعضی از اختلافات داخلی از این پرونده ملی، می‌توانست موجب انتشار گزارشی گردد که از تنور آن، نان‌های کمتری برای آمریکا و هم‌پیمانان آن کشور در آید.

در واقع آشکار شدن علائمی از جنگ سرد میان روسیه و غرب بهترین فرصت بود تا ایران از دو طرف این ماجرا امتیازاتی در همه ‌ ‌عرصه‌ها به ویژه موضوع هسته‌ای بگیرد. البته بعضی از مسئولان دولتی، اصرار دارند که تحولات پیرامون پرونده هسته‌ای را بی ارزش بدانند اما تنها با ورق زدن روزنامه‌ها، می‌توان به واقعیاتی پی برد که به خاطر تحریم‌های غیرمنصفانه و غیرحقوقی بر کشورمان تـحـمـیل شده است و حاصل همدستی غرب و شرق می‌باشد. به عبارت دیگر، کشورهایی که به بهانه ماجراهای گرجستان، در برابر یکدیگر سنگر گرفته‌اند در موضوع هسته‌ای ایران، سربازان یک سنگر بوده‌اند و تمام تلاش خود را برای محروم ساختن ایران از حقوق خود به کار گرفته‌اند. ضمن آنکه حتی در اوج درگیری‌های لفظی اخیر، باز هم سعی کردند همزبانی خود را علیه ایران به نمایش بگذارند.

لذا به نظر می‌رسد هیچ یک از طرف‌های درگیر در جنگ سرد اخیر، قرابت بیشتری با ایران نداشته و ندارد و دستگاه دیپلماسی ایران، این امکان را داشت تا به امتیازگیری هوشمندانه از طرفی بپردازد که از امکانات سیاسی و اقتصادی بیشتری برخوردار است. طرف‌های غربی هم پالس‌هایی در همین زمینه فرستادند که مهمترین آنها به صورت اعلام نیاز همراه با تاکید نخست وزیر انگلیس به منابع جدید انرژی– به جای منابع متعلق به روسیه– مـتـجلی شد. اما ظاهراً دولتمردان ایرانی نتوانستند– یا نخواستند – از این فرصت استفاده کنند که شاید دلیل آن را بتوان در تعاملات کلیشه‌ای یافت که در سال های اخیر بر روابط ایران و غرب – به ویژه آمریکا – حاکم بوده است.

از سوی دیگر، تلاش نسنجیده برخی از دولتی‌ها و حامیان آنها برای آنکه رفتار هسته‌ای دولت نهم را تافته‌ای جدا بافته نسبت به تمام سال‌های گذشته نشان دهند گاه این توهم نابجا را ایجاد نموده است که گویی در این عـرصـه، دولـت نـهم تـنـهـاسـت. در حـالی که علیرغم اخـتـلاف‌نـظـرهـای مـوجـود در عرصه‌های گوناگون و انتقاداتی که به راهبردها و راهکارهای دولت نهم – حتی در تاکتیک‌های هسته‌ای یا اظهارنظرهای مرتبط با آن – وجـود دارد، امـا قـاطـبـه سیاستمداران و مردم ایران، پیشرفت کشور خود را دوست دارند و در پیگیری هر چه که برای این پیشرفت لازم باشد – از جمله دسترسی به آخرین تکنولوژی‌های روز – از مسئولان حمایت می‌کنند. البته حمایت ملی، همراه با این خواسته طبیعی است که با کمترین هزینه بیشترین دستاورد تقدیم مردم شود.

متاسفانه رفتار اخیر دولت با منتقدان و حتی حامیان اصولگرا در چند موضوع که همه امور کشور را تحت‌الشعاع قـرار داده است به گونه‌ای بود که برخی از طرف‌های خارجی ایران را دچار توهم نسبت به قدرتمندی متولی اجرایی موضوع هسته‌ای – دولت نهم – نمود و شاید بتوان گزارش اخیر البرادعی و ابهام افکنی‌های مشکوک او را نیز تحت تاثیر همین وضعیت دانست.

نـگـارنده وظیفه خود می‌داند ضمن پافشاری بر انـتـقادات خود نسبت به دولت نهم، لزوم یکپارچگی داخلـی در بـرابـر حق‌کُشی‌های بین‌المللی در موضوع هـسته‌ای را نیز مورد تاکید قرار دهد. در نمایش این یکپارچگی، رسانه‌ها و فعالان سیاسی وظیفه خود را بارها انجام داده‌اند و اکنون نیز انجام خواهند داد. اما وظیفه سران دولت در این میان سنگین‌تر است.آنها موظفند برخی رفتارهای خود را مورد بازنگری قرار دهند و پایبندی به تعامل مثبت و پویا با حامیان و منتقدان را در عمل ثابت کنند. نخستین نشانه این پایبندی آن است که مسئولان دولـتی، از گزارش اخیر البرادعی برای تحت‌الشعاعقرار دادن و بایگانی کردن بعضی پروژه‌ها و پرونده‌های اخیر که مورد توجه جدی مردم و رسانه‌ها قرار گرفته است بهره‌گیری نکنند

از گزارش البرادعی