ترانه های عاشقانه Les Chansons damour

اسماعیل با ژولی زندگی می کند تا اینکه آن دو تصمیم می گیرند آلیس, همکار اسماعیل, را نیز به رختخواب شان راه دهند تا اینکه یک شب, در پی حادثه ای که منجر به فوت ژولی می شود, اسماعیل مجبور به اقامت در آپارتمان یک دوست و آشنایی با برادر نوجوان وی به نام اروان می شود

▪ نویسنده و کارگردان: کریستف اونوره.

▪ موسیقی: الکس بیوپن.

▪ مدیر فیلمبرداری: رمی شورین.

▪ تدوین: شانتال هیمان.

▪ طراح صحنه: ساموئل دشور.

▪ بازیگران: لویی گارل[اسماعیل بنولیل]، لودوین سانیه[ژولی پومری]، کیارا ماسترویانی[ژان]، کلوتیلد هسمه[آلیس]، گرگوار لوپرینس ریگو[اروان]، بریژیت روئن[مادر ژولی]

▪ ١٠٠ دقیقه.

▪ محصول ٢٠٠٧ فرانسه.

▪ نام دیگر: Love Songs. برنده جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم های عاشقانه شربورگ، نامزد نخل طلا از جشنواره کن، برنده جایزه بهترین موسیقی و نامزد جوایز بهترین صدابرداری، بهترین بازیگر تازه کار/گرگوار لوپرینس ریگو و کلوتیلد هسمه از مراسم سزار، برنده جایزه ویژه داوران از جشنواره تورینو، برنده جایزه بهترین موسیقی از مراسم ستاره طلایی/ ?toiles d۰۳۹;Or.

▪ ژانر: درام، موزیکال.

اسماعیل با ژولی زندگی می کند. تا اینکه آن دو تصمیم می گیرند آلیس، همکار اسماعیل، را نیز به رختخواب شان راه دهند. تا اینکه یک شب، در پی حادثه ای که منجر به فوت ژولی می شود، اسماعیل مجبور به اقامت در آپارتمان یک دوست و آشنایی با برادر نوجوان وی به نام اروان می شود.

اروان به زودی میل به زندگی را در اسماعیل نومید و درهم شکسته زنده کرده و رابطه ای عاشقانه میان شان شکل می گیرد...

● چرا باید دید؟

کریستف اُنوره متولد ١٩٧٠ برتانی، رمان نویس، نمایشنامه نویس و مولف کتاب های کودکان، استاد دانشکده ملی سینمایی فرانسه[ فمیس] است.

قبل از اینکه فیلمساز شود، در کایه دو سینما نقد فیلم می نوشت. کتابش همه علیه لئو[منتشر شده در ١٩٩٥ که در سال ٢٠٠٢ توسط خودش به فیلم برگردانده شد] یکی از پر سر و صداترین کتاب های فرانسه است که به ایدز را به شکلی واضح برای کودکان توضیح می دهد.

او یکی از میراث داران موج نو و سینمای مولف است که با فیلم قبلی خود در پاریس تحسین تمامی منتقدان هموطن اش را برانگیخت.

او اولین فیلم بلندش ١٧ بار سسیل کاسار در سال ٢٠٠٢ ساخته، بعد از همه علیه لئو نامش با اقتباس از کتاب مادرم نوشته ژرژ باتای [یک مطالعه بی نظیر درباره عقده ادیپ] بر سر زبان ها افتاد. چهارمین فیلم بلندش در پاریس حال و هوایی فلسفی داشت و اینک پنجمین فیلم بلندش که یکی از شخصیت های آن- ژولی پومری- بر اساس زندگی و مرگ دوست خود اُتوره نوشته شده، و به نوعی از نظر برخورد جشنواره ها و منتقدان یکی از بهترین فیلم های کارنامه وی به شمار می رود.

بسیاری از فیلم های کریستف اُنوره به همجنس گرایان زن و مرد و روابط آنها می پردازد و ترانه های عاشقانه نیز از این قاعده مستثنی نیست. اگر فیلم های موزیکال فرانسوی مثل چترهای شربورگ و اصولا کارهای ژاک دمی را دیده باشید، این گونه فیلم ها برایتان آشناست. فیلم هایی که با سینمای موزیکال آمریکایی و صحنه مجلل رقص و آوازش هیچ شباهتی ندارند.

فیلم ها در مکان های معمولی می گذرند و اُنوره نیز داستانش را با آوازهایی اندک و اشعاری بسیار شبیه به مکالمات روزمره روایت کند. فیلم از دیدگاه یک پاریسی درباره این شهر، آدم هایش، روابط خانوادگی، روابط جنسی و عشق به زندگی و دیگری ساخته شده است.

طبیعی است یافتن فیلم هایی با تم رابطه سه نفره در سینمای فرانسه عادی است، چیزی که در سینمای کشورهای دیگر هنوز تابو محسوب می شود.

اما اُنوره در انتهای نیمه اول فیلم با حذف این مثلث، رابطه همجنس گرایانه میان مردها را جایگزین آن می کند و شوکی دیگر به تماشاگر وارد می سازد. البته پیرنگ های دیگری چون حضور خواهر ژولی که قصد دارد پا به رختخواب اسماعیل بگذارد، در فیلم وجود دارد و بر پیچیدگی درام می افزاید.

فیلم با بودجه ای اندک حدود ٢ میلیون دلار تولید شده، اما واجد همه ویژگی های یک فیلم با ارزش با حال و هوای صد در صد پاریسی است.

اگر می خواهید ببینید پاریسی ها چگونه آوازخوانان از بستری به بستری دیگر پا می گذارند، ترانه های عاشقانه را ببینید. اما به دوستداران شانسون های فرانسوی توصیه می کنم گوش هایشان را موقع تماشای فیلم بگیرند!

امیر عزتی