کرواتها ایرانی هستند

پژوهشگر انگلیسی , نوئل مالکوم در کتاب خود به اسم تاریخچه مختصر بوسنی مطالعه ذی قیمتی در مورد روابط ایرانیان و گذشته اقوام یوگوسلاوی سابق انجام داده است

پژوهشگر انگلیسی ، نوئل مالکوم در کتاب خود به اسم"تاریخچه مختصر بوسنی" مطالعه ذی‌قیمتی در مورد روابط ایرانیان و گذشته اقوام یوگوسلاوی سابق انجام داده است. وی در این کتاب می‌نویسد: "واژه کراوات ، یا هراوات (Hravat) در زبان صربی" ریشه در این زبان ندارد. این واژه از شبیه به نامی ایرانی‌است که که در لوحی سنگی در ناحیه یونانی نشین جنوب روسیه یافته شده است. ریشه آن نام، خراوات("Khoravat") در اوستا به معنای " دوستانه" است.مطالعات تاریخی نشان می‌دهد که نژاد فعلی کرواسی ، کرواتها، از ۱۷۰۰ سال پیش شروع به مهاجرات از سرزمین مادریشان ، ایران به سمت کرواسی، صربستان و بوسنی مهاجرت نموده‌اند. احتمالاً علت این مهاجرت سرکوب مومنین به آئین مانوی در دوران ساسانیان بوده است. بر مبنای اسناد قدیمی، اقوام صرب و کروات دارای اصلیت ایرانی هستند که بعدها به اقوام اسلاو ملحق شده‌اند.نوئل مالکوم معتقد است که تئوری‌های جدید در این زمینه با شواهد تاریخی مطابقت دارد. برخی از تئوریسین‌های ملی‌گرای کروات، ترجیح می‌دهند که اصلیت خود را با ایرانیان مرتبط سازند تا همسایگان اسلاو خود. چنین تئوری‌هایی خصوصاً در زمان جنگ جهانی دوم ، در هنگامی که نژاد ایرانیان در طبقه‌بندی نژادها از سوی آلمانیان بالاتر از نژاد اسلاو قرار گرفت ، تقویت شد. هرچند بر طبق نظر مالکوم ، هم کروات‌ها و هم صرب‌ها مهاجرینی از ایران بوده‌اند که تقریباً به صورت همزمان از ایران به بالکان مهاجرت کرده‌اند .یک نکته کاملاً مشخص است: مهاجرین اولیه برای آنکه از سایر اقوام آن ناحیه تمیز داده شوند خود را "خراوات" یا همان کروات می‌نامیده‌اند. همچنین این مهاجران ایرانی تبار ، برای آنکه وجه تمایز خود را از نشان دهند، دستمالی بدور گردنشان می‌بستند، چیزی که بعدها محبوبیتی جهانی یافت و به کراوات مشهور گشت.در سال ۱۶۵۶ ، لوئی چهاردهم ، هنگی از داوطلبان کروات را در ارتش خود تشکیل داد. اعضای این هنگ، برسم پیشینیان خود، دستمالی ابریشمین را بدور گردن خود می‌بستند که در انتهای آن گره‌ای داشت. همچنین این دستمال برای بستن زخم مجروحین مورد استفاده قرار می‌گرفت. از آن به بعد این حمایل ابریشمی به عنوان بخشی از زیور نظامی در ارتش فرانسه پذیرفته شد و واژه ’a la croate’ وارد زبان فرانسه گشت. ۱۷۰ سال بعد بستن کراوات به گردن رسمی جهان شمول گردید.

● کراوات

در فرهنگ­های انگلیسی و فرانسه می­نویسند که واژه­ی «کراوات» از نیمه­ی دوم قرن هفدهم در زبان فرانسه رواج گرفته است؛ چون سربازان کروآت (اهل کرواسی) که در هنگ پادشاهی کروآت در زمان «لوئی چهاردهم» بودند دستمال گردن می­بستند و این رسم از آن دوره آغاز یافته است.

برای همین مردم فرانسه دستمال گردن را از روی نام این سربازان، «کراوات» نام نهادند !

پس واژه­ی «کراوات» و رسم بستن آن پیشینه­ی کلاسیک (یونانی و لاتین) ندارد و به همین سبب بوده که اروپاییان «ریشه­ی عامیانه» برای آن ساخته و آن را به سربازان کروآت نسبت داده­اند.

در اوستا (وندیداد - فرگرد ۱۴ - بند ۹) دوازده چیز را که مرد جنگی به آن­ها نیازمند است نام می­برد و می­گوید :

«... هفتم زره، هشتم کـُئـِرس ، ...»

این واژه از ریشه­ی کـُـئـِرت است و در برابر آن در پهلوی «گریوپان» آمده است و در شرح آن می­گویند که «کُئرت» به زره بسته می­شود.

با یک نگاه به نگاره­ای که در تخت جمشید کنده شده (شکل ۱) و به نظر «هرتسفلد» که آن را در Iran in the Ancient East - fig. ۴۰۲ آورده است؛ پاپک پدر اردشیر است که رخت مادی بر تن دارد. به خوبی روشن می­شود که «کئرت» کدامست و واژه­ی کراوات از کجا گرفته شده است.

(شکل ۱)

این کراوات بیشتر به صورت پهن­تر و پیش سینه­ای دیده می­شود که پادشاهان و بزرگان سپاه می­بستند و در همه­ی صورت­های کنده شده روی سنگ و سکه­های باستانی یافت می­شود.

برای نمونه سنگ نگاره­ای را در طاق بستان (شکل ۲) می­توان آورد.

(شکل ۲)

این پیش سینه که تا دوره­ی صفویه و بعد از آن هم رسم بوده (شکل ۳) که در صورت­های شاه عباس دیده می­شود؛ همان است که به زبان فرانسه «cuirasse» می­گویند که از «corazza» ایتالیایی گرفته شده است و ریشه­ی آن «کئرس» اوستایی است.

(شکل ۳)

بنا به گفته­ی اروپاییان «cuirasse» از قرن پانزدهم در اروپا رواج گرفته شده و چون پیشینه­ی کلاسیک نداشته برای آن ریشه­ا تراشیده­اند و آن را از واژه­ی حدسی «coracea» که در لاتین نیست گمان کرده­اند و آن را ز ریشه­ی لاتینی «coriaceus» به معنی «چرمی» و از ریشه­ی لاتینی «corium» یعنی «چرم» دانسته و ناچار شده­اند بگویند که این قسمت زره را در ابتدا از چرم می­ساخته­اند !!!

در مازندران تا چند سال پیش که هنوز لباس­های محلی می­پوشیدند، رسم بود که داماد شب عروسی، دستمال گردن سرخ یا سبز ببندد و این رسم مانند حلقه­ای که به انگشت می­کنند علامت دلبستگی به چیزیست.

به نظر نگارنده کراوات هم در ایران باستان مانند «کـُستی» علامت دینی و بستگی به جایی بوده است.

«کستی» رشته­ای بوده که به کمر می­بستند و کراوات رشته­ای بوده که «بر گردنم لفکنده دوست»؛ بی­جهت نبود که وقتی بستن کراوات دوباره در ایران رسم شد آن را «زُنـّار» نام نهادند.

امپراطوری آرین

http://www.aryanempire.com/home.htm