وضعیت بی‌خانمانان لندن

اریک آلبرت برگردان آریا نوری

پول پس از ۱۶ سال زندگی مشترک بسیار پیچیده، درنهایت تصمیم گرفت خانه‌اش را ترک کند: «من لوازم شخصی‌ام را جمع کردم و دیگر برنگشتم.» همسر پول مشکل روانی داشت، تحت درمان بود و او را آزار می‌داد. این امر نیز درنهایت پول را بر آن داشت تا زندگی مشترک را ترک کند. اولین روزها توانست در اقامتگاه افراد بی‌خانمان در شمال لندن که شهرداری انفیلد[1] مسئولشان بود اقامت کند؛ اما این اقامتگاه‌ها تنها مقطعی است و به هیچ‌کس اجازه داده نمی‌شود به‌طور دائم در آن‌ها ساکن شود. پول هم پس از چند روز کارش به خوابیدن در پارک کشیده شد.

«مجبور بودم لباس‌هایم و تعدادی روزنامه را روی‌هم بی اندازم تا بتوانم روی آن‌ها بخوابم. صبح‌ها هر کس من را می‌دیدی به‌سرعت دور می‌شد.»

دافید وینی[2]، مددکار اجتماعی وابسته به موسسه‌ی بوردر لاین[3]، درنهایت توانست پول را از آن وضعیت نجات داده و یک اتاق در خانه‌ای برایش بگیرد. الآن سه ماه می‌شود که پول در آن اتاق ساکن است. آقای وینی در این مورد می‌گوید:

«اگرچند سال پیش بود کار پول به خیابان کشیده نمی‌شد؛ اما با توجه به کسری بودجه، تعداد اقامتگاه‌هایی که ما می‌توانیم در اختیار افراد بی‌خانمان قرار دهیم به‌صورت چشمگیری کاهش پیداکرده است.»

 

نشانه‌ی بد

در شرایطی که اقتصاد انگلستان رو به رونق است و در حال حاضر رشد اقتصادی این کشور معادل ۵٫۲ درصد تخمین زده می‌شود و نیز درحالی‌که آمار بیکاری در این کشور کاهش داشته، در طول چند سال گذشته تعداد افراد بی‌خانمان بیشتر شده است.

در سال ۲۰۱۰، ۳۵۰۰ نفر در لندن حداقل یک‌شب را در خیابان سپری کرده بودند. این آمار در فاصله‌ی آوریل ۲۰۱۴ تا مارس ۲۰۱۵ به بیش از ۷۵۰۰ نفر رسیده است. وضعیت در سایر شهرها نیز به همین صورت است. تعداد افراد بی‌خانمان در یک سال در منچستر و کاردیف دو برابر شده و در آکسفورد افزایشی ۵۰ درصدی را به خود دیده است...

چهارشنبه، ۲۳ دسامبر، موسسه‌ی کرایسیس[4] درهای مراکز اسکان دهی خود را به مناسبت تعطیلات آخر سال به روی مردم گشود. برای یک هفته پنج ساختمان در لندن، یک ساختمان در نیوکاسل و یک ساختمان هم در ادیمبورگ به اسکان دهی افراد بی‌خانمان اختصاص پیدا کردند. در این مراکز مددکاران، آرایشگران، پزشکان و مردم عادی هم آماده‌ی کمک به افراد بی‌خانمان شدند. گروهی از مردم هم حتی به این مراکز رفتند تا افراد بی‌خانمان شب جشن سال نو احساس تنهایی نکنند.

موفقیت طرح به اجرا درآمده نشانه‌ی خوبی نیست. هیچ‌گاه تا این اندازه به خدمات موسسه‌ی کرایسیس نیاز پیدا نشده بود. در مدت ۱ هفته، بیش از ۴۰۰۰ نفر بی‌خانمان به مراکز آن مراجعه کردند.

وضعیت شکل‌گرفته با بحران سال ۲۰۰۸-۲۰۰۹ آغاز شد. آقای وینی در این مورد می‌گوید:

«زمانی که کارم را به‌عنوان مددکار اجتماعی در سال ۲۰۰۲ آغاز کردم، افرادی که به آن‌ها کمک می‌کردم مشکلاتی مثل اعتیاد به مواد مخدر، نوشیدنی‌های الکلی، مشکلات حاد روانی و ... داشتند. از زمان بحران اقتصادی شکل‌گرفته به بعد، هرروز افرادی را می‌بینم که به علت فقر به خیابان کشیده می‌شوند.»

افزایش چشمگیر قیمت مسکن

در آغاز بحران اقتصادی، بسیاری از مردم شغل خود را به‌طور دائمی از دست دادند. این امر نیز به طبع باعث شد ایشان موفق به پرداخت اجاره خانه‌ی خود نشوند. افزایش قیمت مسکن نیز باعث شد مالکان خیلی سریع کسانی را که توانایی پرداخت اجاره نداشتند از خانه‌های خود بیرون کنند. شونا فلمینگ[5]، مدیر موسسه‌ی بوردر لاین در این مورد توضیح می‌دهد:

 «تعدادی مستأجرانی که از خانه‌ی خود بیرون رانده می‌شوند به‌شدت افزایش پیداکرده است. در حال حاضر هر ۴ ماه به‌طور متوسط ۱۱۰۰۰ نفر خانه‌ی استیجاری خود را از دست می‌دهند.»

علت دیگری که می‌توان برای افزایش تعداد افراد بی‌خانمان متصور شد، کاهش بودجه‌ی شهرداری‌هاست. باوجوداینکه تعداد مراکز اسکان دهی اورژانس تغییر نکرده، ولی تعداد مراکز اجتماعی و نیز اسکان طولانی‌مدت به طرز قابل ملاحظه‌ای کاهش داشته است.

پول وقتی کارش به خیابان کشیده شد عوارض آن را مستقیماً احساس کرد.

«در شهرداری آن‌ها به من گفتند که جای خالی برای من ندارد. گفتند که فقط می‌توانند افراد بیمار، سالمند و یا زیر ۱۸ سال را قبول کنند.»

افزایش تعداد گدایان

در راستای سیاست‌های ریاضت اقتصادی پی گرفته‌شده توسط دولت دیوید کامرون، میزان کمک‌هزینه‌ای که به هر خانوار پرداخت می‌شود نیز کاهش‌یافته است. این مسئله به‌خصوص ساکنان لندن را که قیمت خانه در آن بسیار بالاست تحت تأثیر قرار داده است.

دولت و شهرداری از هر بهانه‌ای استفاده می‌کنند تا کمک‌هزینه‌ی اعطایی به یک شخص یا خانواده را قطع کنند. کافی‌است بیکار باشید ولی اسمتان را در لیست جویندگان کار ثبت نکنید. در این صورت بلافاصله کمک‌هزینه‌ی شما برای چند هفته قطع می‌شود، حتی اگر همان موقع ثبت‌نام کنید. برای افراد فقیر و آسیب‌پذیر این امر بسیار حیاتی است.

درنهایت، افزایش تعداد مهاجرانی که از اروپای شرقی به انگلستان می‌روند، مشکل افراد بی‌خانمان را بیشتر نیز کرده است. بیشتر این مهاجران وقتی به مقصد می‌رسند هیچ‌کس را نمی‌شناسند. ازآنجایی‌که چند ماه اول هیچ‌گونه کمک‌هزینه‌ای بهشان اعطا نمی‌شود، بسیاری از آن‌ها کارشان به خیابان‌ها کشیده می‌شود. مهاجران امروزه در لندن ۳۶ در افراد بی‌خانمان را تشکیل می‌دهند که بیش از نیمی از ایشان از رومانی مهاجرت کرده‌اند.

مردم لندن برای مدت‌های طولانی اطلاع چندانی از این مشکل نداشتند. گدایی کردن در خیابان‌های انگلستان ممنوع است و پلیس هم خیلی کم اجازه می‌دهد کسی در خیابان بساط پهن کند. برای همین هم بسیاری بساط گدایی خود را در ایستگاه‌های مترو پهن می‌کنند. ولی مسئولان تحمل این مسئله را نیز ندارند. زک گولداسمیت،[6] نامزد محافظه‌کار شهرداری لندن قول داده تا اگر ماه مه سال ۲۰۱۶ انتخاب شود، راه‌حلی جدی برای حل مشکل لندن پیدا کند.

 

[1] Enfield

[2] Dafydd Viney

[3] Borderline

[4] Crisis

[5] Shona Fleming

[6] Zac Goldsmith

صفحه ی لوموند در انسان شناسی و فرهنگ:

 http://www.anthropology.ir/cooperation/936