محمودحکیم شیرازی

● تاریخ و محل تولد : ۱۲۳۴ ق - شیراز
● تاریخ و محل وفات : ۱۲۷۴ق شیراز
● تخصص : خطاط، طبیب و شاعر
● آثار : دیوان اشعار
● زندگی نامه : حکیم شیرازی، محمود، فرزند محمد شفیع وصال. (۱۲۳۴- ۱۲۷۴ق)، خطاط، طبیب و شاعر، متخلص به حکیم. در شیراز متولد شد. در جوانی زیر نظر پدر کسب کمالات کرد و در فنون ادبی مهارت یافت و به تحصیل علم پرداخت. وی در ابتدا طوبی تخلص داشت و چون به آموختن حکمت الهی و طب یونانی پرداخت، حکیم تخلص کرد. محمود در شاعری نیز پیرو ناصر و خسرو و سنایی بود. او به رحمت علیشاه نعمت‌اللهی دست ارادت داد و به سلوک پرداخت و رحمت علیشاه او را به دامادی خود برگزید. حکیم در زمان سلطنت محمد شاه قاجار به تهران آمد و با رضا قلیخان هدایت، صاحب «مجمع‌الفصحا» محشور و مصاحب شد. سپس به زادگاهش برگشت و در سال ۱۲۶۶ق با احمد وقار، برادر بزرگ خود به هندوستان سفر کرد و در آنجا «دیوان» حافظ را به خط خود نوشت که یک سال بعد در بمبئی به چاپ رسید. بعد از چندی به شیراز رفت و همان جا درگذشت و در جوار آرامگاه پدر خود در مزار شاهچراغ به خاک سپرده شد. از وی: «دیوان» اشعاری به جای مانده است. از خطوط او: یک نسخه دورهٔ کامل «روضهٔ‌الصفا» در یک مجلد، به قلم کتابت خفی عالی و با رقم: «....اناالعبدالمذنبمحمود حکیم ابن مرحوم مغفور میرزا محمد شفیع متخلص به وصال شیرازی..... سنه هزار و دویست وشصت وشش»، یک نسخه «طریق‌التحقیق»، به قلم کتابت خوش، با رقم: اناالعبدحکیم بن وصال۱۲۶۹»; یک مرقع «مناجات»، خواجه عبدالله انصاری، به قلم نیم دو دانگ خوش، با رقم: العبدالمذنبحکیم بن وصال....حرره فی سنه۱۲۷۰»، پنج اثر دیگر وی در احوال و آثار خوشنویسان»، ذکر شده است.

منبع : سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی