تست های آزمایشگاهی ام اس

اساسا روش آزمایشگاهی ویژه ای برای تشخیص ام.اس وجود ندارد. اما برخی آزمایشات لازم پیش از تشخیص را می توان انجام داد. آنالیز مایع مغزی نخاعی که مستلزم گرفتن نمونه از مایع نخاع با استفاده از یک سرنگ درناحیه کمر (نخاع) از نظر وجود یک پروتئین غیر طبییعی ، قطعات کوچک میلین ، یا گلبولهای سفید خون به تشخیص کمک می کند.
برا ی مثال سطوح بالای ایمونوگلوبولین جی، برای تشخیص حائز اهمیت است و می تواند شاخص پیشرفت بیماری باشد. (ایمونوگلوبولین ها زنجیره های پروتئینی هستند که بخشی از سیستم ایمنی محسوب می شوند). از دیگر تست های آزمایشگاهی ، آزمایش ادرار است که می تواند افزایش سطوح ماده ای بنام ماده شبه پروتئینی پایه میلین را نشان دهد. این ماده با تخریب آکسون ها به هنگام پیشرفت بیماری افزایش می یابد.
همچنین انجام تست های خاصی برای کوررنگی نیز ممکن است در پیگیری اثر ام.اس بر چشم موثر باشد.
● ام.آر.آی
اسکن های رزونانس مغناطیسی ابزار مهمی برای تشخیص ام.اس و پیگیری تغییرات ایجاد شده با گذشت زمان هستند و به تعیین تاثیر درمان کمک می کنند.
این اسکن ها لزیون ها یا قسمت های صدمه دیده بافت که حاکی از وجود بیماری ام.اس است را تشخیص می دهند. یک تکنیک بسیار حساس ام.آر.آی قادر به تشخیص ارتعاشات سد مغز - خون است که ممکن است نشانگر مراحل اولیه شکل گیری لزیون ها باشد.
تشخیص لزیون ها ی جدید یا افزایش آنها بوسیله ام.آر.آی روشی است که برای پیگیری تاثیر درمان موثر است. تشخیص لزیون ها پیش از بروز نشانه های بعدی امکان شروع درمان زودهنگام را که می تواند سودمند باشد ، فراهم می سازد. بنابر این بسیاری از متخصصین اکنون طرفدار انجام ام.آر.آی مغز هستند. اما بهرحال نه میزان و نه تعداد لزیون های در حال رشد، الزاما بیانگر شروع فوری یا بدتر شدن نشانه ها و یا پیشرفت ام.اس پیشرونده ثانویه نیست. تشخیص حفره های سیاه بنام حفره های سیاه نشانگر پیشرفت بیماری است. این لزیون ها در مغز تشکیل می شوند و سیگنال هایی رابر اسکن ام.آر.آی می فرستند.

منبع : موسسه اطلاع رسانی طعام اسرار