ستاره طلایی بوینس آیرس

بوكا، افسون بزرگ تمام ادوار فوتبال آمریكای جنوبی، توسط غریبه ها تأسیس شد اما زودتر از آنچه تصور می شد با قلب ساكنان خط راه آهن پایتخت آرژانتین ارتباط ناگسستنی برقرار كرد. اندكی پس از سپری شدن فصل سرما، جرقه ای این آتش را روشن كرد. به طور دقیق روز ۳ آوریل ۱۹۰۳ عده ای از ایتالیایی های مهاجر منطقه «پلازا آسولیز» در نزدیكی های «لابوكا» واقع در حومه بوینس آیرس ایده تشكیل یك تیم فوتبال را مطرح ساختند و قبل از فرا رسیدن غروب پرنخوت پایتخت، حتی طرح لباس تیم خود را هم به تصویب رساندند.آنها عده ای ایتالیایی به نام های برادران فرنگا (تئودورا و خوآن) آلفردو اسكارپاتی، سانتیاگوسنا و استبان بالیتو بودند كه درست مانند انگلیسی های مقیم بوینس آیرس فاصله حرف تا عملشان بسیار اندك بود. فوتبال به وسیله كارگران بریتانیایی وارد آرژانتین شد و اكثر باشگاه های این كشور توسط «آنگلو ساكسون ها» پا گرفتند اما قضیه یگانه فوتبال آرژانتین كاملاً متفاوت بود و آنها بیشتر رنگ و بوی ایتالیایی داشتند.
آغاز راه
بوكا تا سال ۱۹۱۳ در میان تیم های برتر لیگ آماتور آرژانتین جایی نداشت. آنها در دسته دوم روزگار سپری می كردند تا اینكه سرانجام موفق شدند جواز صعود به بالاترین سطح رقابت ها را به دست آورند. وقتی طلایی - سورمه ای پوشان آمدند، ثروت و فراوانی نیز از «در» دیگری وارد شد. به این معنا كه لیگ ۶ تیمی با حضور آنها به ۱۳ تیم افزایش یافت.بوكا، تا زمان برپایی لیگ آماتور ۶ بار در فصول ۱۹۱۹ ، ۱۹۲۰ ، ،۱۹۲۳ ۱۹۲۴ ۱۹۲۶، و ۱۹۳۰ عنوان قهرمانی را تصاحب كرد و از طرفی هرگز طعم تلخ سقوط را نچشید.
یكسال بعد از تب و تاب اولین جام جهانی و عنوان آقای گلی گیلرمو استابیله آرژانتینی، لیگ حرفه ای راه اندازی شد و بوكا در همان اولین فصل عنوان قهرمانی را كسب كرد. انتخاب رنگ پیراهن بوكا هم داستان خاص خود را داشت. نخستین تیم آنها با لباس صورتی روانه میدان شد. در ادامه بوكا مدتی سفید و سیاه پوشید و یك دهه بعد سران «جونیورز» تصمیم گرفتند رنگ پیراهن تیم را با طرح اولین آرم باشگاه كه شبیه پرچم كشور سوئد بود، هماهنگ كنند.ایده این افراد مورد قبول واقع شد و از همان زمان افسانه آبی - طلایی شكل گرفت؛ هرچند در جریان جشن ۵۰ سالگی باشگاه در سال ۱۹۵۵ آبی كمی پررنگ شد. از آن پس به ازای هر قهرمانی در لیگ آرژانتین یك ستاره درون شكل لوزی مانند پرچم باشگاه جای گرفت. هیچ كس نمی دانست ممكن است روزی جایی برای قرار دادن ستاره باقی نماند!
● بوكا، تیم پابرهنه ها
فوتبال آرژانتین، اندكی پس از پایان جنگ جهانی دوم درگیر پیچیدگی های خاص سیاست شد. در این میان بوكاجونیورز همزمان با ربودن قلب هواداران به خوبی نقش یك تریبون سیاسی را ایفا می كرد. تیمی كه روزی روزگاری با عشق كارگران فقیر «لابوكا» تأسیس شد و به وسیله پول های تاجر ایرلندی دنیای موفقی را تجربه كرد، خرج خود را از دولت جدا كرد.اگر بارسا در اسپانیا داد جدایی طلبی سر می داد و در گوشه ای دیگر فلامینگو خود را ملت پابرهنه ها می خواند آنجا در بوینس آیرس تیمی وجود داشت كه هوادارانش از فحاشی به بزرگترین دیكتاتورهای دنیا باكی نداشتند؛ هرچند برخی از سیاستمداران به وضوح دل در گرو این تیم داشتند.
«پرون» یكی از بزرگترین دیكتاتورهای دهه ۷۰ همواره از بوكاجونیورز می گفت با همان غلظتی كه هواداران از تبعیض و حمایت دولت از ریورپلات، رقیب بزرگ صحبت می كردند. با تمام این اوصاف «جونیورز» همواره تیم مردم آرژانتین باقی مانده است. نبرد بوكا - ریور از نظر مسایل سیاسی در تاریخ دشمنی های فوتبال جایگاه ویژه ای یافت. «سوپر كلاسیكو» هر فصل حداقل ۲ بار روی پرده می رود و تاكنون بوكا در ۱۱۳ رقابت ۲ دشمن ابدی پیروز شده. ۹۳ بار باخته و ۹۰ مرتبه نیز به تقسیم امتیازات پرداخته است.
● دوران اوج
بوكاجونیورز همواره در فوتبال آرژانتین حرف اول را زده و پس از آغاز جام لیبرتادورس نیز قدرت خود را به سایر باشگاههای آمریكای جنوبی اثبات كرده است. با این حال دهه ۶۰ از طلایی ترین دوران باشگاه بود. آنها بارها و بارها بر جام های مختلف بوسه زدند و حتی در مقاطعی نام این تیم در جمع بزرگترین باشگاه های اروپایی دیده می شد. این سنت تا هم اكنون نیز حفظ شده، به نحوی كه بوكاجونیورز میان غول های اروپایی تنها عضو ثابت باشگاه های آن سوی آتلانتیك محسوب می شود. از ستارگان باشگاه در دهه ۶۰ می توان از پائولو والنتیم، خوزه سانفیلیپو، سیلویو مارزولینی، آنتونیو روماف،آلبرتورو خاس و عمر لاروسا نام برد.
● ... و مارادونا
دیه گو آرماندو مارادونا این چپگرای چپ اندیش با لباس بوكا به هر آنچه «مانع» تلقی می شد، پشت پا زد. مگر فلسفه بوكا نیز چیزی جز ستیزه جویی بود؟ این اسطوره پس از حضور در «آرژانتینیوس جونیورز» طی فصل ۱۹۸۳-۱۹۸۲ راهی بوكا شد. اما تنها یك فصل كنار عشقش باقی ماند. باشگاه بزرگ اروپا خواستار بهترین بازیكن تاریخ فوتبال بودند.دیه گو رفت تا عظمت آرژانتین و محبوب ترین تیم این كشور را به رخ بكشد. بدون حضور این چهره افسانه ای بوكا به راه پرموفقیت خود ادامه داد. ریورپلاته در مقاطعی آبی و طلایی پوشان را تحقیر می كرد اما نمی توانست مانع كامیابی نهایی «جونیورز» شود. اولین قهرمانی «تیم مارادونا» در دهه ۹۰ طی فصل ۱۹۹۲ رقم خورد. این تیم هیجان زده برای كسب مجدد آپرتورا (یكی از ۲ لیگ فعلی آرژانتین) ۶ سال انتظار كشید. بازیكنانی چون كانیگیا، ورون، كاگنا، آروبارنا، ساموئل و ریكلمه در ۲ فصل بعدی (فصول ۱۹۹۷ و ۱۹۹۸) عناوین قهرمانی كلاسورا را از چنگ ریورپلاته خارج كردند. این دوران مصادف با وقوع یك اتفاق عجیب بود.
دیه گو مارادونای بزرگ پس از پشت سر گذاشتن محرومیت ۱۸ ماهه ناشی از مثبت اعلام شدن آزمایش كوكائین به بوكا بازگشت و تیم كودكی خود را ۳ فصل همراهی كرد.هواداران حاضر در استادیوم بومبانرا هرگز آن گل زیبا «دیه گو» از گوشه محوطه جریمه را از یاد نمی برند. او گل زد و با همان حركات خاص، بیگناهی! خود را به فیفا اثبات كرد؛ همان كاری كه بوكا در عرصه قدرت طلبی انجام می دهد.
● پیروزی بزرگ
بوكا، در مرحله نیمه نهایی فصل ۲۰۰۲-۲۰۰۱ جام لیبرتادورس به مصاف تیمی از برزیل رفت. همگان رقیب را تیم فینالیست می دانستند. مشكلات مالی آرژانتینی ها نیز مزید بر علت شده بود تا جایی كه چند تن از بازیكنان به دلیل عدم دریافت حقوق اعلام كردند روز بازی برگشت در زمین حاضر نخواهند شد. مشكل چگونه حل شد؟
رییس باشگاه از تعصب آرژانتینی و سیاهی پوست بازیكنان رقیب (بهانه آرژانتینی ها برای تحقیر فوتبالیست های برزیل) گفت. چند دقیقه بعد همان بازیكنان با صورتی سرخ و چشمانی پر از غرور مبارزه طلبی، آماده رقابت شده و چند روز بعد بوكا را به فینال بردند! شاید بتوان گفت این یعنی بوكاجونیورز!
● بومبانرای افسانه ای
«بومبانرا» یكی از باشكوه ترین استادیوم های دنیا است اما بوكا قبل از عزیمت به این مكان ۴ ورزشگاه مختلف را تجربه كرد.ساخت ورزشگاه جدید مدت زیادی به طول انجامید و شاید آینه شرایط اقتصادی آن دوران بود. روز به روز بر تعداد هواداران تیم افزوده می شد و آنها ورزشگاه بزرگتری می خواستند.
● نظراتی در مورد بوكا
▪ دیه گو مارادونا: همواره بوكا را ستایش كرده ام. برای من تعقیب سرنوشت این تیم مهمتر از هر مسأله ای بود. در بهترین و بدترین برهه دوران حرفه ای لباس طلایی - سورمه ای تیم را به تن كردم. یك بار زمانی كه مرا پدیده آینده دنیای فوتبال می دانستند و بار دیگر وقتی از آن محرومیت ۱۸ ماهه لعنتی خلاصی یافتم.
▪ كلودیو كانیگیا: در بوكا بهترین دوران فوتبالم را سپری كردم. بازی در كنار مارادونا رؤیایی بود كه هرگز رنگ واقعیت نگرفت؛ هرچند در مقاطعی همتیمی بودیم. بوكا بزرگترین باشگاه آرژانتین محسوب می شود. در این باره تردید نكنید. ما در طول تاریخ نسبت به ریور برتری داشته ایم چه از نظر تعداد هوادار و چه به لحاظ افتخارات.
▪ كارلوس بیانكی: هرآنچه برای یك مربی، موفقیت تلقی می شود را در بوكا به دست آوردم. من هوادار این تیم هستم اما نمی توانم پرچم باشگاه را به دست بگیرم چون هم اكنون سرمربی تیم ملی آرژانتین محسوب می شدم! بازی در بومبانرا لذت وصف ناپذیری دارد. تنها باید در زمین بوكا حاضر شوید تا متوجه شوید چه می گویم!
▪ ریكلمه: در كودكی خواب حضور در بوكا را می دیدم. این رؤیا به بهترین نحو تعبیر شد اما درست هنگامی كه در این تیم نقش كلیدی یافتم، باشگاه های بزرگ به سراغم آمده و مرا از باشگاه محبوبم جدا كردند. ریورپلاته؟ آنها هرگز رقیب ما نخواهند شد؛ چه در داخل زمین و چه خارج میدان. در این مورد شكی نداشته باشید؟
▪ گنارو گتوسو (هافبك میلان ایتالیا): آرزو دارم یك بار فرصت بازی در بومبانرا را به دست بیاورم. با میلان در جام بین قاره ای مقابل بوكا بازی كردم و همان جا تحت تأثیر قدرت ویژه طلایی- سورمه ای پوشان و البته تعصب خاص آنها به پیراهن باشگاهشان شدم. واضح تر بگویم علاقه مندم با حضور در بوكا به دوران فوتبال خود خاتمه دهم.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی