پائولو مالدینی مردی برای تمام فصول

یکی از جذاب ترین سؤالات برای هواداران فوتبال بحث بر سر بهترین ها است. با وجود اینکه در اکثر مناظرات نمی توان به جواب صریح و روشنی رسید اما جنگ هواداران بر سر ستارگان را پایانی نیست.
برای هواداران در هر سن و سالی که باشند و هر معیاری را که برای بهترین ها در ذهن دارند پائولو مالدینی بی شک یکی از اسطوره ها است. و شاید مدافع ۳۹ ساله میلان که هفته گذشته در تمرینات تیمش از ناحیه زانو مصدوم شد هرگز نتواند به مستطیل سبز محبوبش بازگردد. در هر حال او یکی از ستاره های درخشان جهان فوتبال است. اگر به این موضوع شک دارید ادامه مطلب را از دست ندهید.
● مدال ها و جام های افتخار
اصولا قضاوت درباره بازیکنان فوتبال بر اساس جام ها و مدال های قهرمانی نمی تواند قضاوتی عادلانه باشد. بازیکنان معمولی زیادی را می توان نام برد که به تمام افتخارات ممکن رسیدند. به طور مثال کریستین کارمبوی فرانسوی که قهرمانی در جام جهانی، یورو و لیگ قهرمانان اروپا را در کارنامه دارد اما هرگز یک ستاره نبود. در عین حال ستاره های بزرگ دنیای فوتبال از مهمترین افتخارات محروم مانده اند که نمونه بارزش روبرتو باجوست.
با این وجود در دنیای امروز افتخارات تیمی هنوز یکی از فاکتورهای مهم است و البته کارنامه پائولو پر است از این عناوین: ۷ اسکودتو، یک جام حذفی، ۵ سوپر کاپ ایتالیا، ۵ قهرمانی در لیگ قهرمانان، ۳ سوپر کاپ اروپایی و البته ۳ بار قهرمانی در جام جهانی.
هرچند پائولو مالدینی هرگز به عنوان بازیکن سال اروپا یا جهان انتخاب نشد اما اگر از سیاست های پشت پرده این انتخاب با خبر باشید هرگز تعجب نخواهید کرد.
مدافع محبوب میلان چندین رکورد را در این تیم به نام خودش ثبت کرده: او رکورددار بازی برای روسونری ها است و مسن ترین بازیکنی است که در فینال لیگ قهرمانان دروازه حریف را گشوده است.
● رکورد ملی
بعضی بازیکنان در سطح باشگاهی در حد فوق ستاره ظاهر می شوند اما قادر نیستند همان عملکرد را در سطح ملی به نمایش بگذارند. بهترین نمونه از این دست جیانی ریورا و الساندرو دل پیرو هستند.
ولی مالدینی لاجوردی پوش همان مالدینی میلان بود که در چهار جام جهانی و سه یورو یکی از مهره های اصلی تیمش بود. او که با ۱۲۶ بازی ملی رکوردار بازی در تیم ملی ایتالیاست با بدشانسی شاهد باخت تیمش در دو فینال مهم بود؛ فینال جام جهانی ۹۴ بازی را برزیل واگذار کردند و در فینال یورو ۲۰۰۰ به فرانسه باختند. قهرمانی در این دو جام می توانست او را به رکوردی دست نیافتنی برساند.
اما آنچه مالدینی را از دیگر بازیکنان ایتالیایی متمایز می کند هم شنیدنی است: در کشوری که هیچ فوتبالیستی تا قبل از ۲۰ تا ۲۵ سالگی به تیم ملی دعوت نمی شود آن قدر عالی کار کرد که نتوانستند او را نادیده بگیرند تا قبل از ۲۰ سالگی پیراهن تیم ملی را به تن کند.
او در ۱۹ سالگی پدیده یورو ۸۸ لقب گرفت و البته بهترین دفاع آخر آن تورنمنت.
خیلی ها معتقدند در جام جهانی ۹۴ امریکا، روبرتو باجو به تنهایی ایتالیا را به فینال رساند اما آیا می توان فراموش کرد زمانی را که فرانکو بارزی افسانه ای چهار بازی را به دلیل مصدومیت از دست داد تا مالدینی جوان به تنهایی خط دفاعی لاجوردی پوشان را رهبری کند؟
به هر حال دوران حرفه ای مالدینی پر است از افتخارات. شاید یکی از شیرین ترین آنها لحظه ای بود که جام قهرمانی لیگ قهرمانان ۲۰۰۳ را در الدترافورد بالای سر برد، یعنی درست ۴۰ سال بعد از این که پدرش، چزاره مالدینی همین جام را برای میلان در ویمبلی بالای سر برده بود.
● ماندگار
یکی دیگر از فاکتورهایی که مختص ستارگان بزرگ و ماندگار دنیای توپ گرد است ثبات آنها در طول سال ها است. حتما بازیکنان زیادی را می شناسید که دو، چهار یا حتی هفت سال در سطح اول فوتبال درخشیده اند اما پس از آن نتوانسته اند از پس رقابت پرفشار ستارگان بربیایند و به هر دلیل جای خود را به دیگری داده اند. ولی مالدینی داستان خودش را دارد: او از ژانویه ۱۹۸۵ که با تنها ۱۶ سال سن برای میلان به میدان رفت تا به امروز همیشه نمایشی در سطح اول جهان داشته . او برای یک ربع قرن جزو بهترین مدافعان جهان بوده و حالا در حالی که فقط یک قدم تا جشن تولد ۴۰ ساگی اش فاصله دارد هنوز یکی از بهترین و آماده ترین مردان روسونری ها است.
مالدینی در سه تیم پرافتخار میلان بازی کرده: تیم آریگو ساچی دهه ،۸۰ تیم کاپلو در اوایل دهه ۹۰ و تیم کنونی کارلو آنچلوتی. خیلی ها تیم ساچی را بهترین تیم تاریخ این باشگاه می دانند و از مثلث هلندی فان باستن، رایکارد و رود گولیت به عنوان بهترین خط حمله ای می دانند که میلان به خود دیده؛ در عین حال برترین خط دفاعی باشگاه را همان دفاع چهار نفره مائورو تاسوتی، الساندرو کاستاکورتا، بارزی و مالدینی می دانند.
اما شاید مهمترین دلیل محبوبیت مالدینی اخلاق خاصش باشد. ایتالیا همیشه بهترین مدافعان را به جهان فوتبال معرفی کرده. مدافعانی عموما خشن و بی پروا اما مالدینی همیشه با احترام به مهاجم حریف از دروازه تیمش دفاع کرده و حتما به همین خاطرست که حتی هواداران رقیب هم همیشه دوستش داشته اند.
پائولو در این باره می گوید: پدرم هر آنچه را که داخل مستطیل سبز و خارج از آن لازم بود به من آموخت.
و کیست که نداند او در تمام عمرش یک میلانی متعصب بوده؛ در دنیایی که بازیکنان به خاطر چند دلار بیشتر به تمام عشق هوادارانشان پشت می کنند او ۲۳ سال به پیراهن سرخ و سیاه تیمش وفادار ماند تا اسطوره تیمش باشد.
در طی سال های گذشته جهان فوتبال مدافعان بزرگی به خود دیده: فرانکو بارزی، فاکتی، بکن باوئر، برایتنر، سانتوس و بابی مور.
بدون شک جای پائولو مالدینی هم در بین این بزرگان است اما این سؤال مطرح است که آیا می توان او را برترین آنها دانست؟

فاطمه حلاجی

منبع : روزنامه ایران ورزشی