جدال همیشگی تاریخ با خودکامگی

این روزها یادآور خاطرات پیروزی مردمی است که برای رهایی از چنگال طاغوت و مبارزه با آنها که در کاخ‌هایشان به نام مردم و به کام خویش حرف می‌زدند، به پا خاستند.
این روزها یادآور، آرزوهای در نطفه مردمی است که می‌خواستند خودشان باشند و برای خواسته‌های خویش جهاد کنند.
این روزها یادآور رشادت‌های مردمی است که فریاد زدند، هرگاه حکومت از مردم فاصله گرفته و حرف آنها را مصادره به مطلوب کرد، دیگر ضرورتی برای ادامه حیاتش نیست.
و این روزها یادآور، یاد رهبر فرزانه‌ای است که به خواسته مردم قیام کرد و به خواسته همان‌ها حکومت جمهوری اسلامی را بنا نهاد. و در این راه برای آن که دیگر حرف و حدیثی باقی نماند، دست به برگزاری رفراندوم زد تا مردمی که هواخواهش بودند، این بار به صورت دموکراتیک لبیکش بگویند. در سال ۵۷ رهبری که پس از ۱۵ سال دوری به میهن بازمی‌گشت به یک‌باره با مردمی مواجه شد که تا فاصله ۳۳ کیلومتری از فرودگاه مهرآباد به پیشوازش آمده بودند و به پیشواز آزادی و استقلال.
حضرت امام(ره) که شرط ورودش را به کشور، خروج محمدرضا شاه عنوان کرده بود، در پی تفهیم این نکته بود که وقتی پای استقلال و آزادی به کشوری باز شود، دیگر نباید بوی دیکتاتوری و خودکامگی از آن دیار برآید. چنین تضادی در هیچ صفحه‌ای از تاریخ قابل جمع نبوده است. هر چند در دوره‌ای شاید به اسم آزادی، خودکامگی‌ها حکم رانده‌اند، اما سرانجام قهر طبیعی تاریخ تیشه به ریشه خودکامگی زده است.
و امام، با رهاورد آزادی در دست، وارد فرودگاه مهرآباد شد. به بهشت زهرا رفت و نخست‌وزیری شاپور بختیار را غیرقانونی اعلام کرد. و چنین بود که مردم احساس کردند که به آرزوهایشان در برچیده شدن ظلم و ستم و خودکامگی رسیده‌اند.
دهه فجر انقلاب اسلامی، فرصتی است برای به خویش آمدن برای بازخوانی گذشته و مرور آمالی که این حادثه عظیم را به رهبری حضرت اما خمینی رقم زد.
امروز که ما با نام و یاد امام زندگی می‌کنیم، ضروری است تا آرمان‌ها و آمال این رهبر فرزانه را مرور کنیم و آنها را از دل تاریخ نه چندان دور بیرون بیاوریم و آن‌گاه به مقایسه به خواسته‌های خویش با آن آرمان‌ها بپردازیم.
اما اجازه بدهید برای پایان، مطلبی دیگر را هم بگویم: اصلاً قابل انکار نیست که در شکل‌گیری انقلاب اسلامی افکار و اندیشه‌ها و افراد متعددی سرنوشت‌ساز بوده و در پایه‌ریزی بنیادهای آن نقش اساسی داشته‌اند اما غیرقابل انکارتر از آن فرزانگی و مدیریت رهبری است که از آغاز اندیشه انقلاب تا به ثمر رسیدن آن، توانست، مردم را با خویش همراه سازد و آنها را به آرزوهای نهفته چندین و چندساله‌شان برساند. و این فرزانگی، مدیریت، علم و درایت به همراه آنچه که وجهه کاریزماتیک نامیده می‌شود، همواره بر محبوبیت ایشان، حتی زمانی که در میان ما هم نیستند، می‌افزاید.

مهدی محمدی

منبع : روزنامه هدف