صف دردمندان

● هندوستان
یک چهارم کودکان کارگر سراسر دنیا در این کشور به کار مشغولند. بنا به گفته وزیر کار هندوستان، یک نفر از هر چهار کودک پنج تا پانزده ساله هندی برای گذران زندگی به کارگری اشتغال دارد. مجموع این کودکان کارگر، بنا به آمار رسمی دولت در سال ۱۹۸۵، بالغ بر۱۷/۵میلیون نفر است. گزارش های دیگر، تعداد کودکان کارگر در این کشور را تا حدود چهل و چهار میلیون تن تخمین می زنند. دولت هندوستان طی سال ۱۹۸۶، اشتغال به کار کودکان زیر چهارده سال را در رشته هایی از قبیل شیشه سازی، آجرپزی، کبریت سازی و قالی بافی غیرقانونی اعلام کرد. بعضی از صاحبان کارخانه ها و کارگاه ها اما مخالفت آشکار خود را علیه این قانون اعلام کردند و برای الغای آن دست به تلاش های گسترده یی زدند.
● بنگلادش
کارخانه پوشاک سازی «دهاکا» ۳۷۵ کارگر دارد، که بیست درصد آنان کودکند. اغلب این کودکان کارگر، دختران ده تا چهارده ساله اند، که از ساعت شش صبح تا۱۶ کار می کنند و روز و ساعات کارشان، توسط کارت مشخص می شود. دستمزد ماهانه یک کارگر ماهر، معادل چهل دلار امریکا، است. کارگران غیرماهر بین هشتصد تا نهصد تاکا می گیرند و دستمزد کودکان کارگر، به نظر و اراده سرکارگرها بستگی دارد و به مراتب از این میزان کمتر است. محیط کار، نامناسب و وضعیت کار، غیرعادی است. فضای کار، بسته و تهویه و نور، بسیار بد و آزاردهنده است. کودکان کارگر، در این شرایط، عاقبت مجبور به ترک کار می شوند. اما بسیاری از آنها چاره یی ندارند که کارشان را دوباره با تمنا درخواست کنند. غیر از کمک های اولیه هیچ سرویس پزشکی در محل کار وجود ندارد.
● مکزیک
کار کودکان زیر چهارده سال طبق قوانین مکزیک ممنوع است. کودکان پانزده تا شانزده ساله می توانند تا روزی شش ساعت، به جز در مشاغل شبانه، کار کنند. البته این قانون بر کارخانجات بزرگ نظارت دارد و فقط آنها را تحت بازرسی قرار می دهد. در مورد کارگاه های کوچک هیچ قانونی نظارت نمی کند. و واقعیت تلخ این است که در مکزیک کارخانه های کوچک زیادی وجود دارد، حتی کارخانه هایی با چهار یا پنج کارگر. پروسه صنعتی شدن، که در سال ۱۹۵۰ شروع شد، بسیاری از مردم روستاها را به دنبال کار و به منظور دستیابی به یک زندگی بهتر به شهرها روانه کرد. در بین این مردم خیل کودکانی وجود دارند که «یونیسف» آنها را در دو مولفه معرفی می کند؛ بچه هایی از خیابان/ بچه هایی در خیابان.
● فیلیپین
در فیلیپین، گروه تحقیق، یک کارخانه چندملیتی تولید پوشاک را مورد بررسی قرار داد. این کارخانه در چهل و هشت منطقه و بازار مختلف دنیا شعبه و سهام دارد. تولیدات این کارخانه، لباس زنانه است که نودو هشت درصد آنها در بازارهای اروپا و بقیه در فیلیپین به فروش می رسد. کارخانه مزبور به این دلیل در فیلیپین لباس تولید می کند که مخارج بسیار کمتری را به خصوص در بخش پرداخت دستمزد متقبل می شود. مانند بسیاری دیگر از کشورها در فیلیپین هم کار کودکان در سطحی وسیع رایج است. در کارخانه ها به هیچ وجه سوالی در مورد سن و سال کودک نمی شود. کودکان بعضاً مستقیماً و بعضاً توسط مقاطعه کار استخدام می شوند. بعضی از کودکان، از چهارسالگی کار می کنند. شکل کار به این صورت است که مدیر تولید محلی، دستور تولید را از بخش مرکزی کارخانه چند ملیتی می گیرد. او این دستور را به مقاطعه کار منتقل می کند و وی هم به نوبه خود به کارخانه. این کارخانه، البته کارگاه های کوچکی هستند، که اکثر گروه های کاری آنها را کودکان تشکیل می دهند و اغلب این کودکان هم دخترند. دختران، به ویژه به دلیل مطیع بودن، ظرافت و مهارت انگشتان، انتخاب می شوند. مقاطعه کار جز مقدار بسیار ناچیزی از آنچه را که از مدیر تولید محلی بابت دستمزد این دختران دریافت می دارد، به آنها نمی پردازد. گروه تحقیق، کارگران چهارساله یی را در این گونه کارگاه ها به چشم دید که کار می کنند و حقوق شان به مادران شان پرداخت می شود. کودکان هفت تا دوازده ساله تلاش می کنند یکی در میان کار کنند و درس بخوانند. بسیاری از این کودکان گفتند تمامی دستمزدشان صرف مخارج تحصیل شان می شود. دختران تحت فشار بیشتری برای ترک تحصیل هستند و این به دلیل نیاز به آنها در کارهای خانگی است. بسیاری از دختران آرزوی تحصیلات عالی را دارند و می گویند؛ «کار لباس دوزی و پارچه بافی یک قدم در راه کسب امکانات بهتر برای تحصیل است.» بعضی از کودکان گفتند، کار می کنند تا بتوانند خواهران و برادران کوچک ترشان را به مدرسه بفرستند. رشته های تحصیلی ایده آل آنان پرستاری و پزشکی است؛ رویایی نه برای خودشان، بلکه برای خواهران و برادران شان. شاید به همین دلیل دور از انتظار نباشد گروه تحقیق هیچ موردی از سازمان یافتگی کودکان یا اعتراضی برای اضافه دستمزد و بهبود شرایط کار در بین آنها نبیند. کودکان کار خاموشند، چراکه می ترسند، کارشان را از دست بدهند.

ترجمه؛ سیمین اردلان

منبع : روزنامه اعتماد