رویداد The Happening

▪ نویسنده و کارگردان: ام. نایت شیامالان.
▪ موسیقی: جیمز نیوتون هاوارد.
▪ مدیر فیلمبرداری: تاک فوجیموتو.
▪ تدوین: کنراد باف.
▪ طراح صحنه: جنین کلودیا اُپول.
▪ بازیگران: مارک والبرگ[الیوت مور]، زوئی دشانل[آلما مور]، جان لگوئیزامو[جولین]، اشلی سانچز[جس]، بتی باکلی[خانم جونز]، اسپنسر برسلین[جاش]، رابرت بیلی جونیور[جرد].
▪ ۹۱ دقیقه.
▪ محصول ۲۰۰۸ آمریکا، هندوستان.
▪ نام دیگر: Green Planet ، The Green Effect.
▪ ژانر: درام، رازآمیز.
نیویورک، زمان حال. ناگهان مردمی که در سنترال پارک هستند دچارآشفتگی شده، کلمات خود را تکرار کرده یا بی حرکت شده و برخی نیز عقب عقب گام برمی دارند. سپس یکی از زنانی که در پارک نشسته دست به خودکشی می زند.
الیوت مور معلم علوم که همان روز درباره اختلال ها و پدیده های غیرطبیعی در کلاس حرف می زند، بعد از شنیدن خبر واقعه سنترال پارک و تکرار آن در نقاط دیگر تصمیم می گیرد به همراه همسرش از شهر خارج شود. رسانه ها این اتفاق را حمله ای تروریستی تخمین می زنند، از این رو مدارس تعطیل و بسیاری راه خارج از شهر را در پیش می گیرند.
الیوت به همراه همسرش آلما و همکارش جولین و دختر کوچک او جس راهی فیلادلفیا می شوند. اما گسترش فاجعه راه ها را نا امن کرده و اخباری که از نقاط دیگر می رسد نیز خوشایند نیست. قطار در نیمه راه توقف کرده و آنها اجبارا پیاده به راه ادامه می دهند. ارتباطات اغلب قطع شده و جولین که خبر ناگواری از همسرش دریافت کرده، جس را نزد آلما و الیوت گذاشته و برای کمک به همسرش راهی می شود. اما بعد از مسافتی نه چندان طولانی کشته می شود.
الیوت دیگر یقین دارد که این واقعه، یک حادثه طبیعی مانند سونامی یا مانند آن است که از راه هوا گسترش می یابد و هر کس در معرض آن قرار بگیرد دست به خودکشی می زند. الیوت، آلما و جس به راه ادامه می دهند و بعد از طی حوادثی به منزل پیرزنی به نام جونز تنها می رسند. به نظر می رسد پیرزن نیمه مجنون است، اما به آنها پناه می دهد. فردای آن روز خطر به آن ناحیه نزدیک شده و پیرزن نیز خودکشی می کند. مدتی بعد خطر رفع می شود و الیوت، آلما و جس نجات می یابند. اما مدتی بعد در پاریس ....
● چرا باید دید؟
منوچ نایت شیامالان متولد ۱۹۷۰ پوندیچری هندوستان است و با فیلم سومش حس ششم[١٩٩٩] تبدیل به یکی از محبوب ترین و مشهورترین فیلمسازان هالیوود شده است. او در واقع کسی است که رگه هایی قوی از اعتقاد به ماوراءالطبیعه و حوادث فراطبیعی را به سینمای امروز آمریکا تزریق کرده است.
نمایش هر کدام از فیلم های او شکست ناپذیر، نشانه ها، دهکده و بانویی در آب- هر کدام حادثه ای در سینمای آمریکا شمرده شده و به وی جایگاهی میان هیچکاک و اسپیلبرگ اعطا کرده است. فیلم قبلی اش بانویی در آب نیز که یک قصه پریان بود با هیاهوی فراوان به نمایش در آمد و منتقدان نیز نظریات متفاوتی درباره اش ابراز کردند. اما فیلم فعلی او که در اوج حرکت های دفاع از محیط زیست ساخته شده، همه منتقدان را در ستایش از او یک رای خواهد کرد.
برخورد تماشاگران نیز با نثار ۶۰ میلیون دلار به پای فیلم در گیشه ها در هفته اول نمایش اش نشان از موفقیت تجاری آن دارد. اما چه چیز رویداد را به یک فیلم جذاب برای تماشاگران بی اعتنا به محیط زیست تبدیل می کند؟
رویداد قالب یک درام پر تعلیق با داستانی آخر زمانی را دارد و رمز و راز نهفته در قصه فیلم و توضیح ناپذیر بودن رفتار آدمیان در برخورد با پدیده جوی که ماهیت آن نیز کاملاً مشخص نمی شود سبب ایجاد هیجان و کشش بیننده می شود.
هر چند شخصیت های قصه چندان همدلی برانگیز نیستند و درامی شخصی نیز در جریان است[خیانت آلما به الیوت که در پایان با هم به تفاهم می رسند. چون الیوت برای اینکه آخرین دقایق زندگی را نزد آلما باشد از پناهگاهش پا بیرون می گذارد و به سوی مخفی گاه آلما و جس می رود]. این درام شخصی برای جولین نیز تکرار می شود، اما پایانی خوش ندارد و به مرگش منتهی می شود. بنابراین کمتر تماشاگری خود را در قید و بند درک حرف های الیوت در ابتدای فیلم مبنی بر ناپدید مشتی زنبور می بیند. در حالی که آلبرت انیشتین زمانی گفته بود"اگر زنبورها از روی کره زمین محو شوند، نسل بشر بیش از چهار سال دوام نخواهد آورد". چیزی که راجر ابرت نیز در ابتدای نقدش به آن استناد کرده و فیلم را واجد ارزشی بیش از یک درام مهیج و پر تعلیق می داند.
می شود با او همکلام شد و رویداد را مهم ترین و جدی ترین فیلم کارنامه شیامالان دانست که در فیلمش اشاره به عصیان طبیعت علیه بشر می کند. بشری که با دست خود تنها زیستگاهش را آلوده کرده و باید تقاص آن را با جان خود پس بدهد. پیامی که بعد از سونامی و دیگر حوادثی از این دست بسیار باورپذیر و ملموس است.
رویداد فیلمی هشدار دهنده است، اما فراموش نمی کند که یک اثر سینمایی است. از این رو با حفظ ریتم و هیجان تماشاگر را کم کم با خود همراه می کند. بدون شک می شود فیلم را جدی ترین فیلم کارنامه شیامالان دانست، اما بهترین کار او نیست. حس ششم هنوز از جهت ایجاد تعلیق از تمامی کارهای او سرتر است. با این حال برخورد خوب تماشاچیان نشان می دهد که نام سازنده فیلم نیز کافی است تا برای دیدن فیلم تازه او دست به جیب ببرند. همین دستاورد کمی برای هیچ فیلمسازی نیست!

امیر عزتی

منبع : موج نو