فرمول ۵۱ - FORMULA 51

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : کانادا و آمریکا
محصول : جاناتان دبین، آندراس هاموری، سیتن مک‌لین
کارگردان : رانی یو
فیلمنامه‌نویس : استل پاولو
فیلمبردار : پون هانگ ـ سانگ
آهنگساز(موسیقی متن) : استیون دی و هدریلاز
هنرپیشگان : ساموئل ل. جکسن، نایجل ویتمی، رابرت جزک، امیلی مورتیمر، میت لوف، حیک ایبراهم، رابرت کارلایل و مک‌ مک‌دانلد
نوع فیلم : رنگی، ۹۲ دقیقه


̎المو مک‌الروی̎ (جکسن)، از اهالی لس‌آنجلس، فرمول مخدری غیرقانونی را ابداع کرده و امیدوار است پیش از بازنشستگی از دنیای خلافکاران، بیست میلیون دلاری نصیبش کند. او به لیورپولِ انگلستان می‌رود و امید دارد در بین علاقه‌مندان شهر، خریداری برای فرمولش پیدا کند؛ ولی وقتی یک به یک، جسد مشتری‌های بالقوه را می‌یابد، برنامه‌هایش نقش بر آب می‌شوند. ̎د سوزا̎ (کارلایل) یکی از گنگسترهای محلی ـ که ضمناً از ̎یانکی‌̎ها نیز بیزار است ـ تنها حامی او است. ̎فلیکس̎ با اکراه با ̎مک‌الروی̎ شریک می‌شود تا این معامله را تمام کند ولی با این عمل جنگی بین دارودستهٔ خودش و ̎لیزارد̎ (میت لوف) رئیس انتقام‌جویِ سابق ̎الروی̎ به راه می‌اندازد.
● به چند تهیه کننده، یک ستارهٔ معتبر هالیوودی، تعدادی بازیگر خوب بریتانیائی و یک کارگردان هنگ‌کنگی مقیم بریتانیا ـ که زمانی فیلم‌های خوبی می‌ساخت ـ نیاز بوده تا قطار قراضه‌ای به نام فرمول ۵۱ را سرهم کنند. فیلمی که می‌خواسته یک اکشن باشد و ایدهٔ اصلی‌اش این بوده که جکسن را با آن دامن اسکاتلندی‌اش به لیورپول ببرد و این، بهانه‌ای رقت‌انگیز شده برای ۹۰ دقیقه به اصطلاح سرگرمی، که احتمالاً مخاطبانش ̎کله‌پوک‌̎های دنیا، کشته‌مرده‌های بی‌قید و شرط جکسن و تمامی آن کسانی هستند که هنوز فکر می‌کنند خانهٔ سابق بیتل‌ها یک لوکیشن خیلی دیدنی و بی‌نظیر است. فیلم‌نامهٔ فرمول ۵۱ را ـ که پنج سالی در مرحلهٔ تولید بوده و برای جمع‌آوری سرمایه به نام جکسن را هم یدک می‌کشیده ـ پاولو، صندوقدار سابق یک مغازهٔ بریتانیائی نوشته و در اصل آن را به‌عنوان فیلم مستقل جمع و جوری در نظر داشته که در آن شخصیت اصلی‌اش (جکسن) سعی دارد خود را از بردگی معاصر یعنی همان مواد مخدر آزاد سازد. اما وقتی بودجهٔ فیلم به ۲۸ میلیون دلار افزایش پیدا کرد، این ایدهٔ فیلم نیز ناپدید شد و آن‌چه باقی ماند صرفاً یک ̎فیلم رفقا̎ئی از تلاقی فرهنگ‌هائی نا‌هم‌خوان است که تقریباً پی رنگی ندارد و با آن چهار کلام گفت‌وگو، مستأصلانه می‌کوشد بین صحنه‌های پُر خشنونتش هوشمندانه و بامزه‌ هم جلوه کند.