هم‌دردی با آقای انتقام - SYMPATHY FOR MR. VENGEANCE

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : کره جنوبی
محصول : جائه ـ سون لی و جین ـ گیو لیم
کارگردان : پارک چان ـ ووک
فیلمنامه‌نویس : یونگ ـ جونگ لی، مو ـ یئونگ لی، جائه ـ سون لی و پارک
فیلمبردار : بیئونگ ـ ایل کیم
هنرپیشگان : کانگ ـ هو سونگ، ها ـ کیون شین، دو ـ نا بائه، جی ـ یون لیم، بو ـ بائه هان و دائه ـ یون لی
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۹ دقیقه


̎رایو̎ (شین)، مردی جوان که کر و لال به دنیا آمده، برای تهیهٔ پولِ عملِ جراحی خواهرش، باید سخت در کارخانه کار کند. خواهرش (لیم) هرچه زودتر به یک کلیه نیاز دارد و ̎رایو̎ دارد رفته رفته نومید می‌شود چون تا به‌ این‌جا هیچ اهداکننده‌ای پا پیش نگذاشته است. ̎رایو̎ برای نجات جانِ خواهرش حاضر به انجام هر کاری است و حتی آماده است برای به‌دست آوردن کلیهٔ مورد احتیاج، دست به اعمال غیرقانونی بزند. اما این شقّ دوم، طوری که نقشه‌اش را کشیده، جلو نمی‌رود و او دوباره به پلهٔ اول برمی‌گردد و باید چاره‌ٔ دیگری بیندیشد. در همین حال، ̎دونگ ـ جین̎ (سونگ)، سرمایه‌داری که برای رسیدن به جائی که هست، سخت تلاش کرده، مصمم است زندگی آرام و بی‌دغدغه‌ای را با دختر کوچکش سر کند. اما یک روز دختر کوچک ̎دونگ ـ جین̎ را می‌ربایند و پول زیادی به‌عنوان باج از او می‌طلبند. کسانی که ظاهراً در پسِ این آدم‌ربائی‌اند، ̎رایو̎ و محبوبه‌اش هستند و می‌خواهند پول مورد نیاز برای پیوند کلیهٔ خواهر ̎رایو̎ را فراهم آورند. با این همه، ماجرای گروگان‌گیری طبق پیش‌بینی هیچ‌یک از طرفین پیش نمی‌رود.
● هم‌دردی با آقای انتقام، نخستین حلقه از سه‌گانهٔ مشهور و پُر سروصدای پارک است که با پیرپسر (۲۰۰۳) و هم‌دردی با خانم انتقام (۲۰۰۵) تکمیل می‌شود، سه فیلمی که هم‌زمان جهانی تراژیک و شبه‌اسطوره‌ای می‌سازد و کرهٔ مدرن را با تمامی تناقض‌ها و معضل‌هایش به تصویر می‌کشد. هم‌دردی با آقای انتقام، به‌عنوان نخستین فیلم این سه‌گانه، استعداد و نبوغ فوق‌العادهٔ فیلم‌سازش را به نمایش می‌گذارد. او در زمینه‌ای کار می‌کند که به نظر می‌رسید کوئنتین تارانتینو همهٔ شیرهٔ آن را کشیده است، اما سبک پارک نشان می‌دهد که تارانتینو تا چه حد فیلم‌سازی محافظه‌کار و معمولی است. به لجاظ سبکی، پارک همان‌قدر مدیون مارتین اسکورسیزی است که وامدار روبر برسون. هم‌دردی با آقای انتقام، مملو از صحنه‌ها و جزئیات تکان‌دهنده است، صحنه‌هائی که هرکدام‌شان به تنهائی برای ارتقاء یک فیلم کفایت می‌کند: صحنهٔ مرگ تصادفی دختربچه در رودخانه، عذاب دختر از بیماری کلیه و البته واکنش پسرها در خانهٔ بغلی به صداهای برآورده از دردِ او، مرگ پدر در صحنهٔ پایانی و ... پارک عنصری نامطلوب در سینمای آسیا هم است. سینمائی که شمایل‌های پیشین‌اش هم‌چون یاسوجیرو اوزو (جهان آرام و ساکن شرقی) آکیرا کوروساوا (اومانیسم موردپسند غربی‌ها) ساتیاجیت ری (سبک ساده و مراقبه‌ای)، و شمایل‌های جدیدش مثل عباس کیارستمی (ضدسینمای مبتنی بر شور زندگی)، هوشیائو ـ شین (با همان مختصات کیارستمی) و چند ایرانی، چینی و تایوانی دیگر، کمابیش به خاطر انطباق با نگاه غربی به فرهنگ‌شان مورد توجه قرار می‌گرفتند و می‌گیرند، اما فیلم‌های پارک به خاطر خصلت ویران‌گرشان، هم‌چون تیغی‌اند که هر نگاهی از جمله نگاهِ غربی را می‌درند و به لحاظ زیباشناسی از معاصرین غربی‌اش یک سروگردن بالاتر قرار می‌گیرد. کافی است بیل را بکش (تارانتینو، ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴)، به‌عنوان واپسین دستاورد پست‌مدرنیسم غربی با سه‌‌گانهٔ پارک مقایسه شود.