تپه‌ها چشم دارند - THE HILLS HAVE EYES

سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ماریان مادالنا، وس کریون و پیتر لاک
کارگردان : الکساندر آژا
فیلمنامه‌نویس : گره‌گوری لوواسور و آژا، برمبنای فیلم‌نامه‌ای نوشتهٔ کریون
فیلمبردار : ماکسیم الکساندر
آهنگساز(موسیقی متن) : تام‌انداندی
هنرپیشگان : ماکسیم گیفارد، مایکل بیلی اسمیت، تام بوئر، تد لوین، کاتلین کوئینلن، دان برد، واینسا شا، بیلی دراگو و آرون استنفورد
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه


خانوادهٔ پُرجمعیت ̎کارتر̎ به رهبری پدر خانواده، ̎باب کارتر̎ (لوین)، بیابان‌های کالیفرنیا را در جست‌وجوی یک معدن نقره که برایشان به ارث رسیده، زیرپا می‌گذارند. وقتی اکسل اتوموبیل‌شان می‌شکند، وسط ناکجاآبادی که پیش‌ترها آزمایش‌های اتمی در آن‌جا انجام می‌گرفته، خود را گرفتار می‌بینند؛ و سپس تلاش‌هایشان برای کمک گرفتن، سروکار آنان را به‌طور ناخواسته به قلمرو غارنشین‌های وحشی و آدم‌خوار می‌اندازد.
● نخستین فیلم آژای فرانسوی در هالیوود، و بازسازی امروزی تپه‌ها چشم دارند (وس کریون، ۱۹۷۷) که یکی از ترسناک‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین آثار ژانر در دههٔ ۱۹۷۰ بود. فیلم کریون به خاطر شکل و شمایل تجربی هول‌آور، تصاویر رآلیستی تلخ و گزنده هم در صحنه‌های خشونت و هم در لحظه‌های رابطه و گفت‌وگو، و پس‌زمینه‌های اجتماعی نگران‌کننده و عمیقی در باب ماهیت خانواده و قدرت در جامعهٔ آمریکائی، مسئلهٔ سرکوب و واکنش و طغیان بر آن به انگیزهٔ ادامهٔ بقا، یکی از به یادماندنی‌ترین فیلم‌های ̎کالت/ سرسپرده‌دار̎ ژانر ترسناک بوده است. اما این نسخهٔ بازسازی به خاطر رویکرد هم‌راه با ترس و لرز و تردید به این کیفیات و مفاهیم فیلم اصلی، اثری البته قابل قبول اما معمولی از کار درآمده که بیشترین تأثیرش را از تصاویر به شدت خون‌آلود و غافل‌گیرکننده‌ٔ سلاخی و آدم‌خواری به‌دست آورده است. فیلم به اقتضای امکانات زمانه‌اش خشونت گرافیکی را چند پله از کار دههٔ ۱۹۷۰ بالاتر برده، و در خلق فضای رعب‌آور صحرای بی‌انتهای نیومکزیکو و شهر آزمایشی متروک در دل تپه‌ها موفق است. تپه‌ها چشم دارند، که هم‌راه چند فیلم دیگر مثل خانهٔ مجسمه‌‌های مومی (خاومه کولت ـ سرا، ۲۰۰۵)، وحشت آمیتی‌ویل (اندرو داگلاس، ۲۰۰۵) و ... (که بازسازی‌های ذوق‌زده و سخیفی از آثار قدیمی بودند) به دنبال موفقیت بازسازی‌های کشتار با ارّه‌ برقی در تکزاس (مارکوس نیسپل، ۲۰۰۳) و سحرگاه مردگان (زاک اسنایدر، ۲۰۰۴) ساخته شد و به روی پرده آمد، از روش‌های سحرگاه مردگانِ اسنایدر (یک عنوان‌بندی به همان شکل با همان سبک موسیقی کانتری، حرکت‌های سریع دوربین و شخصیت‌ها در تصاویر درگیری و خشونت)، جلوه‌های ویژهٔ فیلم‌برداری کشتار با ارّه‌ برقی در تکزاسِ نیسپل، و چهره‌پردازی‌های مفصل و چندش‌آور باب روز استفاده می‌کند. نیمهٔ اول فیلم جالب و تماشائی است اما هرچه جلوتر می‌رود ضعف‌های فیلم‌نامه (شخصیت‌پردازی‌های نصفه نیمه و صحنه‌های دم‌دستی پایانی)، بازی‌های اغراق‌آمیز و بد بیشتر بازیگران، و موسیقی قهرمانانهٔ ̎آمریکائی̎ باعث اُفت آن می‌شود. در بین بازیگران کار لوین، شا، دراگو و بوئر ممتاز شده و ترانه‌هائی از موت دیویس، ماماز اند پاپاز، وب پیرس و گو حاشیهٔ صورتی فیلم را پر کرده است.