محمدتقی شوریده شیرازی

جنسیت: مرد
نام پدر: عباس
تخلص: شوریده
تولد و وفات: (۱۲۳۶ -۱۳۰۵) شمسی
محل تولد: ایران - فارس - شیراز
شهرت علمی و فرهنگی: شاعر
ملقب به مجدالشعرا و فصیح‌الملک. نسبت او به علی شیرازی صاحب مثنوی "سحر حلال" می‌رسد. در هفت سالگی بر اثر مرض آبله کور شد. پدرش را در نه سالگی از دست داد و سرپرستی وی را دائی خود به عهده گرفت. شوریده هوش سرشاری داشت و با اینکه نابینا بود به فراگیری علوم ادبی پرداخت و در مدت کوتاهی در شعر و شاعری بلندآوازه گردید و اشعار او بر سر زبان‌ها افتاد. در سال ۱۳۱۱ق همراه حسین‌علی خان نظام‌السلطنه ما فی از شیراز به تهران آمد و نزد میرازعلی اصغرخان اتابک تقرّب یافت و به ناصرالدین شاه و مضفرالدین شاه معرفی شد. شوریده آن دو پادشاه را مدح گفت. مورد توجه ناصرالدین‌شاه قرار گرفت و از جانب وی لقب مجد‌الشعرا و سپس فصیح‌الملک شد و قریهٔ بورنجان فارس به او بخشیده شد. شوریده در قصیده و غزل و ظنز و مطابیه دستی قوی داشت ، مخصوصاً در سرودن شعر که متضمن کلمات عامیانه و اصطلاحات اهالی فارس است مهارت فراوان داشت. در اواخر عمر تولیت افتخاری مقبرهٔ سعدی را پذیرفت و در تعمیر آن کوشش فراوان کرد. وی در شیراز درگذشت و در جوار قبر سعدی دفن شد. برخی از شاعران ، از جمله: شعاع‌الملک ، محمدجوادکمپانی ، وحید دستگردی ، عباس فرات یزدی ، عبریت نائینی با او هم‌عصر بوده و در مرگ برای او مرثیه سروده‌اند. آثار برجای مانده از او: "دیوان" غزلیّات ، "آذر" که هر دو چاپ شده‌اند؛ "کشف‌المواد" ، در باره ماده تاریخ‌های مختلف؛ "نامهٔ روشن‌دلان" ، در شرح حال نابینایان معروف. وی "کلیات سعدی" را به دستیاری مرحوم میرزا محمود ادیب خوشنویس با مقابله با نسخه‌های خطی و مدد از ذوق سلیم فطری تصحیح کرد و در چاپ‌خانهٔ مظفری بمبئی به چاپ رسانید.

منبع : مطالب ارسالی