«ملک الشعرا بهار»

او در ۱۸آذرماه ۱۲۶۵ هجری شمسی در مشهد مقدس به دنیا آمد، و به خدمت آستان قدس پرداخت، پدرش «محمد كاظم صبوری» ملك الشعرای آستان قدس رضوی بود و او در كنار پدرش شعر و فنون ادب را آموخت و پس از مرگ «صبوری» به فرمان مظفرالدین شاه و پس از گذراندن چندین آزمون سخت «بهار» ۱۸ساله به مقام ملك الشعرایی نائل شد. او تحصیلات خود را به صورت همزمان در رشته زبان فارسی و زبان عربی ادامه داد و از همان آغاز پای او به محافل آزادی خواهی خراسان بازشد و اشعار آزادی خواهانه خود را در نشریات آن روز منتشر می كرد.
«بهار» در دوران استبداد صغیر روزنامه خراسان و پس از آن از سال ۱۳۳۸ به بعد روزنامه نوبهار را در مشهد منتشر كرد، به دلیل خط مشی ضدروسی آن، پس از یك سال توقیف شد، اما «بهار» از پای ننشست و به جای آن «تازه بهار» را تأسیس كرد و دیری نپائید كه توقیف شد و وی در حالی كه هنوز كمتر از ۳۰سال داشت به تهران تبعید شد. یك سال بعد مردم خراسان او را به نمایندگی مجلس برگزیدند. «بهار» در مجلس و دیگر محافل سیاسی همه جا برای آزادی، عدالت اجتماعی، تجدد و شور و اشتیاق نشان داد حرفه روزنامه نگاری او را با افكار جدید و حوادث آن روزگار آشنا و استعداد شعری او به راه های تازه ای هدایت كرد.
بعد از شهریور ماه ۱۳۲۰ كه یك یا چند زمینه را برای فعالیت های سیاسی آماده می دید پس از سال ها خاموشی دوباره قلم برگرفت و به سیاست و روزنامه نویسی روی آورد. با آن كه شور و شوق و روحیه سابق را نداشت، در ستایش آزادی و مبارزه با جهل و فساد قلم زد تا این كه سرانجام بیماری در اردیبهشت ۱۳۳۰ وی را ازپای درآورد درحالی كه در ستایش صلح و آزادی هنوز نغمه ها برلب داشت.

منبع : روزنامه کیهان