شیخ فریدالدین - ابو حامد محمد عطار نیشابوری

جنسیت: مرد
نام پدر: ابراهیم
تخلص: عطار
تولد و وفات: (۵۴۰ - ۵۱۲ -۶۳۷ - ۶۱۶) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: صوفی و شاعر
وی از پیشروان جلال‌الدین مولوی در نظم مثنوی عرفانی است. در کدکن از آبادی‌های قدیم نیشابور به دنیا آمد و سپس به نیشابور رفت. او مانند پدر خود ، عطار بوده است. دربارۀ سبب علاقۀ او به فقر و تصوف مطالبی نقل کرده‌اند که اساس درستی ندارد. انتساب او به طریقۀ کبرویه محل تردید است. شیخ عطار در مدارج سلوک از معنویت شیخ ابو سعید ابوالخیر بهره جسته بود. عطار گذشته از طب و ادویه ، در حکمت و نجوم و ادب و علوم دینی نیز بصیر بوده ولی بیشتر به عرفان نظر داشته است. در سفرها و ملاقات‌هائی که داشت به ‌خدمت مجدالدین بغدادی نیز رسید. مولانا او را قدوۀ عشاق دانسته ، او را به‌ منزلۀ روی و سنائی را چون چشم او معرفی کرده است. اکابر او را شیخ‌الاولیا و متأخرین عرفا وی را سلیمان ثانی خواندند. دربارۀ نحوۀ وفات او مشهور آن است که در نیشابور به‌دست مغولان کشته شده است. تاریخ‌های متعددی برای وفات او ذکر کرده‌اند که محل تردید است. مزار عطار در شهر نیشابور ، نزدیک مزار عمر خیام ، از قدیم مورد توجه بوده است و در قرن نهم قمری توسط امیرعلی شیر نوائی تجدید بنا شده است. وی دارای آثار متعددی است و در تعداد آنها نیز روایات تذکره‌نویسان مبالغه‌آمیز است. از ۴۵ تا ۱۹۰ کتاب به او نسبت داده‌اند. قاضی نورالله شوشتری ۱۱۴ کتاب و رساله به او منسوب می‌داند. از آثار او: "الهی‌نامه"؛ "اسرارنامه"؛ منطق‌الطیر"؛ "مصیبت‌نامه"؛ "تذکرهٔ‌الاولیاء"؛ "مختارنامه".

منبع : مطالب ارسالی