نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم |
|
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم |
من از دل این غار و تو از قلهی آن قاف |
|
از دل بهم افتیم و به جانانه بگرییم |
دودیست در این خانه که کوریم ز دیدن |
|
چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم |
آخر نه چراغیم که خندیم به ایوان |
|
شمعیم که در گوشهی کاشانه بگرییم |
من نیز چو تو شاعر افسانهی خویشم |
|
بازآ به هم ای شاعر افسانه بگرییم |
از جوش و خروش خم وخمخانه خبر نیست |
|
با جوش و خروش خم و خمخانه بگرییم |
با وحشت دیوانه بخندیم و نهانی |
|
در فاجعهی حکمت فرزانه بگرییم |
با چشم صدف خیز که بر گردن ایام |
|
خرمهره ببینیم و به دردانه بگرییم |
بلبل که نبودیم بخوانیم به گلزار |
|
جغدی شده شبگیر به ویرانه بگرییم |
پروانه نبودیم در این مشعله، باری |
|
شمعی شده در ماتم پروانه بگرییم |
بیگانه کند در غم ما خنده، ولی ما |
|
با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم |
بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم |
|
ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم |
|