پنجشنبه, ۲۰ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 9 May, 2024
مجله ویستا

آسایش دمائی


   آسايش دمائى
هومئوترمى (Homeothermic)، يا نياز به حفظ دماى داخلى به‌طرز نسبى پايدار نزديک به ۳۷درجه سانتى‌گراد، موجود را مجبور به تبخير مقدارى کالرى از طريق پوست مى‌کند. در آغاز بايد دانست که چه دماهائى درنظر پراهميت باشند. دماى شبانه براى توريست‌ها اهميت ندارد، واضح است که دورهٔ روزانه دما بر جذابيت يک محل اثر تعيين‌کننده‌اى دارد. زندگى در هواى آزاد و فعاليت‌هاى مربوط به استفاده از گرماى خورشيد اگر دما به ۱۶سانتى‌گراد برسد متوقف مى‌شود. در اينجا دو معيار بسيار معمول در تجزيه و تحليل‌هاى آب ‌و هواشناسى جهانگردى وجود دارد. به‌علاوه دماى ۱۸ سانتى‌گراد به‌طور حساسى مربوط مى‌شود به آنچه که در 'صفر بيولوژيکي' ناميده مى‌شد. به‌عبارت ديگر نکته‌اى که مربوط به مکانيسم‌هاى مبارزه در برابر عمل سرد شدن و جابه‌جائى که احساس مطلوبيت و فرح‌بخشى انسان در رابطه با راحتى و يا حداقل اينکه با مشکل مواجه نمى‌شود، آغاز مى‌گردد.
آستانهٔ مورد انتقاد دما کدام است؟ زمانى است که موجود با خطر عدم توانائى جهت انتقال مجموع کالرى‌هاى اضافى به محيط خارجى مواجه گردد. برخى ۲۵ سانتى‌گراد را براى ميانگين دوره روز پيشنهاد مى‌کنند و اگر دماى حداکثر روزانه از ۳۳ سانتى‌گراد تجاوز نکند، مربوط به دماى ميانگين بدن عريان مى‌شود.
ترکيب دما و باد يعنى مجموع ترموآنمومتريک (Thermoanemometrique) مى‌تواند به‌صورتى عمل کند که هوا را خنک کند، که مقدار گرماى ثبت شده در بدن را در طى واحد زمان ارزيابى مى‌کند و به‌وسيله فرمول زير مشخص مى‌گردد.
K=(12.12+11.6√V-1.16V)(33-Tx)


همچنین مشاهده کنید