سخنی ازرابعه

زو یکی پرسید کای صاحب قبول		تو چه می‌گویی ز یاران رسول
گفت من از حق نمی‌آیم به سر		کی توانم داد از یاران خبر
گرنه در حق جان و دل گم دارمی		یک نفس پروای مردم دارمی
آن نه من بودم که در سجده گهی		خار در چشمم شکست اندر رهی
بر زمین خونم روان شد از بصر		من ز خون خویش بودم بی‌خبر
آنک او را این چنین دردی بود		کی دل کار زن و مردی بود
چون نبودم تا که بودم خودشناس		دیگری را کی شناسم در قیاس
تو درین ره نه خدا و نه رسول		دست کوته کن ازین رد و قبول
تو کفی خاکی درین ره خاک شو		از تبرا و تولا پاک شو
چون کفی خاکی سخن از خاک گوی		جمله را تو پاک دان و پاک گوی