عشق همان به که به زاری بود

عشق همان به که به زاری بود		عزت عشق از در خواری بود
دست بگیرد دل درویش را		دوست که در مهد و عماری بود
هم نکند صید چنان آهویی		گر سگ ما شیر شکاری بود
از گل و باغش نبود چاره‌ای		دیده که چون ابر بهاری بود
یار مرا می‌کشد از عشق خود		کشتن عشاق چه یاری بود؟
روز که بی‌وصل بر آید ز کوه		در نظر من شب تاری بود
هم بکند چاره‌ی او اوحدی		چون شب رندی و سواری بود