باید در مورد روسیه سخت گیر بود

۱۵ سال پیش وقتی رهبران هفت دموكراسی صنعتی جهان برای اولین بار از میخائیل گورباچف دعوت كردند تا در اجلاس شان در لندن شركت كند، به امید ملحق شدن شوروی به غرب، دستانشان را به سوی دشمن متزلزل خود دراز كردند. این بدان معنا بود كه جنگ سرد به پایان رسیده است. در پایان همان سال شوروی دیگر وجود خارجی نداشت.
با توجه به این موضوع اجلاس هفته جاری در سن پترزبورگ یك نقطه عطف به حساب می آید. روسیه برای اولین بار به عنوان عضو اصلی جمعی كه اكنون گروه ۸ نامیده می شود، نقش میزبان را بازی می كند و نه به عنوان كشور درخواست كننده برای عضویت. این بیانگر فاصله ای است كه روسیه پیموده است، اما در عین حال موید مسافتی است كه این كشور در پیش رو دارد. برای آمریكا و اروپا این بسیار ضروری است كه در مواجهه با چالش های دشوار جهانی، روابطی مستحكم و قوی با روسیه برقرار كنند. تروریسم، تكثیر سلاح های كشتار جمعی، بازارهای بی رونق انرژی، تغییرات آب و هوایی، تجارت مواد مخدر، امراض واگیردار و قاچاق انسان مشكلاتی هستند كه وقتی روسیه در كنار ما است، بهتر قابل حل هستند تا زمانی كه ما علیه آن متحد بودیم. با وجود این طی چند سال گذشته همكاری یك استثنا بود تا یك هنجار.
هم اكنون مناسبات آمریكا و روسیه بر سر موضوعاتی چند شاهد اختلافات فزاینده ای است. فارغ از این كه اجلاس سن پترزبورگ یك موفقیت تلقی شود یا نه، این مناسبات نمایانگر چالش هایی است. در زمانه ای كه رئیس جمهور آمریكا دموكراسی را اصلی ترین هدف سیاست خارجی این كشور معرفی كرده است، نظام سیاسی روسیه همچنان به حركت خود به سوی اقتدارگراترشدن ادامه می دهد. سال گذشته هنگامی كه به عنوان اعضای یك گروه كاری روابط خارجی از روسیه دیدار می كردیم، هیچ كس این كشور را یك دموكراسی نخواند. با وجود رشد اقتصادی قابل ملاحظه و تحول چشمگیر اجتماعی، موسسات سیاسی روسیه نه تنها مدرن تر و كارآمدتر نشده اند، بلكه بی اثرتر و ضعیف تر هم شده اند.
از بسیاری جهات روسیه باثبات به نظر می رسد، اما پایداری این كشور پایه سازمانی و نهادی لاغری دارد. نظام سیاسی این كشور كمتر قابل پیش بینی است و معضلات كمتر از آنچه كه باید قابل كنترل هستند.جای تردیدی نیست كه یك روسیه آزاد، دموكراتیك و شفاف می تواند معضلات را در بسیاری از حوزه ها مرتفع كند. یك روسیه دموكراتیك مجبور است كه در تلاش ها برای پایان دادن به برنامه های هسته ای ایران مشاركت داشته باشد. چنین كشوری مخالفین خود و مطبوعات آزاد را سركوب نخواهد كرد. نقش میزبان حماس را ایفا نخواهد كرد و تلاش نمی كند كه پایگاه های آمریكا را از آسیای میانه برچیند. چنین روسیه ای تلاش نخواهد كرد تا از انرژی به عنوان اهرمی سیاسی بهره ببرد. این كشور از اقتدارگرایان بلاروس حمایت نكرده و طرفداران دموكراسی را در گرجستان و اوكراین تضعیف نخواهد كرد. بدین ترتیب این بحث وجود داشته است كه آیا به روسیه كه قرار بود یكی از اصلی ترین دموكراسی های دنیا باشد، می توان اجازه داد تا میزبانی اجلاس جی۸ را برعهده گیرد- و آیا اصولاً برگزاری اجلاس ضرورت داشت.
ما معتقدیم كه این در راستای منافع ملی آمریكا است كه روسیه بخشی از گروه جی۸ و یا حتی عضوی از دیگر موسسات كلیدی نظیر سازمان تجارت جهانی باشد. اما این جامعیتی نیست كه فقط به كار خودش بیاید. جامعیت باید براساس نتایجش قابل توجیه باشد. دیدار سران را نمی توان با واژگان باشكوه و دلگرم كننده ای كه رد و بدل می شوند، مورد ارزیابی قرار داد. این قضاوت باید بر مبنای نتایج عینی صورت بگیرد. آیا روسیه در مورد دادن هشدار به ایران در مورد برنامه های هسته ای اش، در كنار سایر كشورهای گروه۸ بوده است؟ آیا روسیه موافقت كرده است كه منشور انرژی اروپا را (كه ۱۲ سال پیش به امضا رساند) به تصویب برساند؟ آیا روسیه از تلاش هایش در جلوگیری از دیدار دولت های خارجی با گروه های غیردولتی و احزاب مخالف روسیه در روزهای مانده به برگزاری اجلاس، دست كشید؟
پس از این، با سئوال ۲۰۰۸ مواجه هستیم. روسیه در حال وارد شدن به یك مرحله سیاسی حساس و حیاتی است. این كشور انتخابات پارلمانی را در سال آینده و سپس انتخابات ریاست جمهوری را در سال ۲۰۰۸ پیش رو دارد. آمریكا و اتحادیه اروپا باید اكنون به منظور تعیین معیاری كه بتوان این روند سیاسی را مشروع دانست، همكاری های خود را آغاز كنند.
اگر امروز واقعیات سیاسی در روسیه ادامه دارند، نامزدهای مخالف نمی توانند دلخواهانه در انتخابات شركت كنند و به رسانه ها دسترسی داشته باشند. احزاب مخالف به خاطر «مشكلات فنی» قادر نیستند شكل بگیرند؛ یا فعالیت سازمان های نظارتی مستقل داخلی ممنوع اعلام شده است. بسیار مشكل خواهد بود كه اعلام شود روسیه در بیرون و درون از مشروعیت برخوردار است. تنها روسیه است كه می تواند مسیر تغییر را در پیش بگیرد، اما سایر كشورها می توانند با اعلام كردن این كه تاكنون چه تلاش هایی در روسیه انجام گرفته و چه برنامه هایی در دست بررسی هستند، این كشور را در انتخابش یاری دهند.
انجام چنین كاری یك تلاش درازمدت است، اما باید از هم اكنون آغاز شود و نقطه آغاز هم این است كه در مورد آن گفت وگو كنیم. رهبران روسیه و مردم آن حق دارند بدانند كه دموكراسی های دنیا چگونه می اندیشند.

جان ادوارد، جك كمپ
ترجمه: نیره محمودی
*جان ادواردز، نامزد سابق دموكرات ها برای مقام معاونت رئیس جمهور و جان كمپ نامزد جمهوری خواهان برای همین مقام هستند. هر دوی آنها هم اكنون در گروه كاری مستقل برای پیگیری امور روسیه در شورای روابط خارجی كنگره آمریكا عضویت دارند.
منبع: اینترنشنال هرالد تریبیون

منبع : روزنامه شرق