کاش آلمانی ها بامرام و مهمان نواز باشند

بالاخره آن روز رسید. روزی كه از پارسال، از لحظه تعیین گروه ها و قرعه جام جهانی حسابش را كرده بودیم و گاهی بهش فكر می كردیم. از همان موقع معلوم بود كه اگر آلمان، آرژانتین و ایتالیا در گروه های خودشان در مرحله مقدماتی جام اول شوند، دو تای اول شان در یك چهارم نهایی به هم می خورند و برنده، در نیمه نهایی جلوی ایتالیای محبوب ما و خیلی از ایرانی ها می ایستد. بالاخره هم این طور شد.
در آن ضلع ماجرا، تصور یك ساله مان درباره اینكه اسپانیا و برزیل و انگلیس و هلند رقابت اصلی را برای تعیین دومین بازی نیمه نهایی دارند، غلط از آب درآمد و آنها دوتا دوتا و به ترتیب، مغلوب برنامه ها یا بگذارید بگویم دسیسه های پرتغال و فرانسه شدند. ولی این طرف، همان مسابقه ای كه در خیالمان مجسم می كردیم، نیمه نهایی اول را شكل داد كه امشب، همین چند ساعت دیگر بین آلمان میزبان و مصمم و منسجم و ایتالیای مقاوم و لب مرز، برگزار می شود.
اولین تفاوت مسیر دو تیم برای رسیدن به جمع چهار تیم برتر پایانی، به اتفاقی مربوط می شود كه ظاهراً بی ربط به نظر می آید: خرابكاری وحشتناك فرانسه در مرحله اول و اینكه در گروهش دوم شد و با برد روز آخر در مقابل توگو، به زور از گروه هفتم بالا آمد، باعث شد كه تیم اول گروه یعنی سوئیس در یك هشتم جلوی اوكراین قرار بگیرد و بعد از ضربات پنالتی بسیار بدش، یاران شوچنكو در یك چهارم جلوی ایتالیا بایستند.
اگر فرانسوی ها طبق پیش بینی های مرسوم و طبیعی همه، در گروه شان اول می شدند و بعد همین طور پیش می آمدند، در یك چهارم نهایی به آتزوری می خوردند؛ درحالی كه حالا فرانسه تنها تیم دوم گروه ها است كه به نیمه نهایی رسیده. (كاری كه ایتالیا خودش متخصص آن است و مثلاً در جام ،۱۹۸۲ از همین مسیر به قهرمانی رسید) حالا به جای یك چهارم، ایتالیا - فرانسه را ممكن است در فینال ببینیم؛ یا خدای نكرده، زبانم لال، در رده بندی.
اما از آن طرف، آلمان به جای حریف متوسطی مثل اوكراین كه راه ایتالیا برای صعود به نیمه نهایی را هموار كرد، با آرژانتینی رو به رو شد كه مثل همیشه داعیه قهرمانی داشت و این بار برخلاف دو جام قبلی، واقعاً این حرف ها بهش می آمد. آلمان - آرژانتین جمعه هفته پیش در برلین، بازی بزرگ جام ۲۰۰۶ بود و مهارت ها، تفكر منعطف، استحكام بدنی چشمگیر و اراده بالای هر دو تیم را تا این جای جام در بازی دیگری ندیده بودیم و بعید است باز ببینیم. مسابقه ای كه مثل بازی های تاریخی مشابه و جاودانه آلمان غربی - فرانسه جام ۱۹۸۲ و برزیل - فرانسه جام ۱۹۸۶ به ضربات پنالتی كشید، عملاً به نمایشی از قدرت های دو تیم بدل شد كه یكی از مهمترین فرضیه های موجود درباره مرحله نهایی را شكل داد.
براساس این فرضیه كه از همان دقایق نفس گیر اواسط نیمه دوم تا پایان بازی آلمان - آرژانتین مطرح می شد، برنده این پیكار عملاً قهرمان جام خواهد بود. دیدگاه مقابلش می شود اینكه بگوییم ایتالیا امروز قدر رهایی از لحظه های دشوار و كابوس مانند بازی گره خورده یك هشتم در مقابل استرالیا را خواهد دانست. وقتی توانست ده نفره در برابر تیمی با آن توان جسمانی عظیم، ایستادگی كند و بدون ماتراتزی و نستا، گل نخورد و به لطف یك پنالتی شانسی و البته با خونسردی و تسلط توتی عزیز، انتقام باخت چهار سال پیشش از تیم آن موقع گاس هیدینك (كره جنوبی) را بگیرد، دیگر حسابی متنبه شد و این را در بازی روان و روش های متنوعش جلوی اوكراین می شد به وضوح دید.
حالا دیگر لیپی باید زیرك تر از آن باشد كه این فرصت را از دست بدهد و سوای همه اعتبار و افتخاری كه می تواند با غلبه بر میزبان كسب كند، به كمرنگ شدن پرونده رسوایی هایش در فدراسیون و لیگ فوتبال ایتالیا نیندیشد. تیم او امشب ماتراتزی را هم دارد و بار دیگر، مثل جام گذشته، تنها تیمی است كه همه بازیكنان حاضر در فهرستش را دست كم یك بار به میدان مسابقات جام فرستاده. (البته طبعاً منهای دو درواز ه بان ذخیره كه خودشان هم خجالت می كشند حتی برای چند دقیقه، جانشین بهترین گلر دنیا یعنی بوفون شوند!) این شراكت همگانی، معلوم است كه برای اردوی تیم یك ملت احساساتی مثل ایتالیا، همدلی برانگیز خواهد بود و یكدستی روحیه بازیكنان مختلف را با وجود اختلاف سطح شان، افزایش خواهد داد. شاید حالا نیمكت آتزوری به لحاظ تعصب و روحیه، دو سه گتوزوی دیوانه و دوست داشتنی داشته باشد كه وقتی تیمش گل می زند، با وحشیانه ترین واكنش های ممكن، می دود طرف لیپی و چشم در چشم مربی اش می ایستد و با فشار دادن سر یا گرفتن گردن او، می خواهد سرمستی اش از گل تیم را قسمت كند.
حتماً یادتان هست كه در بازی ایتالیا - اوكراین، با وجود دوگله شدن لوكا تونی و بازی بی نقص زامبروتا كه هم گل اول را از یك توپ مرده، خودش به راه انداخت و به ثمر رساند و هم از چند قدم مانده به پاس گل سوم، دفاع اوكراین را مقهور سرعت و تكنیكش كرد، كمیته برگزاری بازی ها همین گتوزوی خودمان را بهترین بازیكن زمین معرفی كرد. فكر می كنید دلیلش فقط بازی محكم ولی - این بار، استثنائاً - بدون خشونت او بود كه بارها قدرت بدنی اوكراینی ها را خنثی می كرد؟ یا مثلاً آن استقامت عجیب و غریبش بود كه هرچند تیموشچوك با وزن كاملش روی ساعد دست او ایستاد، گتوزو بعد از چند دقیقه پا شد و برگشت و به بازی ادامه داد؟
نه؛ یك دلیلش هم این بود كه او بعد از تعویض شدن روی نیمكت بازی می كرد و بر توان روحی تیم اثر می گذاشت. آلمان در جام ۱۹۹۰ با میزبانی ایتالیا آخرین قهرمانی اش را به دست آورده و حالا امیدوارم در میزبانی اش بگذارد ایتالیا به فینال برلین برسد و شاید قهرمان شود. یعنی آلمانی ها این مرام و مهمان نوازی متقابل را دارند؟!

امیر پوریا

منبع : روزنامه شرق