ترکیب رویایی نرآتزوری

در تعطیلات زمستانی و در حالی که اینتر با اقتدار قهرمان نیم فصل سری A شده بد نیست نگاهی بیندازیم به ترکیب رویایی این تیم در تاریخ :
● والتر زنگا
(۹۴-۱۹۸۲): لقب زنگا «مرد عنکبوتی» به تنهایی گویای همه ویژگی های این دروازه بان افسانه ای است؛بدن فوق العاده منعطف و عکس العمل های حیرت انگیز، زنگا در تیم های پایه اینتر پرورش یافت و سرانجام پیراهن شماره یک را تصاحب کرد؛ آن هم برای ۱۱ فصل متوالی.
در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا رکورد ۵۱۸ دقیقه بسته ماندن دروازه را به نام خود ثبت کرد. هرچند زمانی که در نیمه نهایی بالاخره دروازه اش باز شد، فقط و فقط خودش مقصر بود؛ همان تصمیم نسنجیده و شتابزده برای خروج از دروازه به کلودیو کانیگیا فرصت داد گل تساوی بخش آرژانتین را وارد دروازه ایتالیا کند، در نهایت ایتالیا در ضربات پنالتی مغلوب یاران مارادونا شد و از راه یافتن به فینال باز ماند.
● خاویر زانتی
(۱۹۹۵ تا کنون): مدافع کناری باهوش و زیرک آرژانتینی که سال ۱۹۹۵ از اتلتیکو بانفیلد به اینتر پیوست وبیش از یک دهه بازیکنی در سطح کلاس جهانی بوده، و حالا در سن ۳۴ سالگی، کوچکترین نشانه ای از افت یا خستگی در زانتی دیده نمی شود.
بازیکنی همه فن حریف که عملا تمام موقعیت ها در خطوط دفاعی و میانی را پر می کند. «تراکتور» بیش از ۴۰۰ بار برای اینتر در سری A به میدان رفته و دو قهرمانی اسکودتو و جام یوفا را در کارنامه دارد. همچنین رکورددار پوشیدن پیراهن تیم ملی آرژانتین است و در جام جهانی ۹۸ فرانسه و ۲۰۰۲ کره، ژاپن هم حضور داشت.
● جوزپه برگومی
(۹۹-۱۹۸۰):قبل از زانتی و بعد از فاکتی و ماتزولا، سمبل اینتربرگومی بود. مدافعی با کلاس جهانی که تنها در ۱۸ سالگی و در فینال جام جهانی ۱۹۸۲ باعث اخراج بازیکن افسانه ای آلمان غربی یعنی کارل هاینس رومنیگه از زمین شد. این بازیکن با آن سبیل های پرپشت، با ۷۵۸ بازی برای آبی و مشکی پوشان شهر میلان رکورددار است. او در دوران بی عیب و نقص حرفه ای اش یک بار اسکودتو و ۳ جام یوفا را بالای سر برد. درخشش او در اینتر نهایتا باعث شد تا یک سال قبل از بازنشستگی برای حضور در جمع لاجوردی پوشان ایتالیا برای جام جهانی ۹۸ فرانسه دعوت شود؛ آن هم بعد از سال ها دوری از مسابقات ملی و در حالی که اصلا امیدی برای این کار نداشت.
● تارسیسیو بورنیک
(۷۴-۱۹۶۲): او یکی از اعضای اینتر بزرگ در دوره مربیگری هلنیو هررا بود؛همان دهه ۱۹۶۰ که دوران فرمانروایی بی چون و چرای «اینتر بزرگ» بر فوتبال اروپا و ایتالیا بود. مدافعی پرخاشگر و البته بی اشتباه که نقشی عمده در سیستم کاتاناچیوی اینتر بازی کرد و در ۴۶۷ بازی که برای این تیم انجام داد فوق العاده بود. در کارنامه او ۴ اسکودتو، دو قهرمانی جام اروپایی و دو جام بین قاره ای ثبت شده؛ البته فراموش نکنید او در ۳ جام جهانی حضور داشت؛ ۶۸ بازی هم برای تیم ملی ایتالیا انجام داد و جام ملت های اروپا را در سال ۱۹۶۸ به همراه کشورش فتح کرد.
● جاچینتو فاکتی
(۷۸-۱۹۶۰): بی شک سمبلیک ترین بازیکن در تاریخ اینتر میلان کسی نیست جز فاکتی؛شاهد این مسأله این واقعیت است که پیراهن شماره ۳ به احترام او، به نام فاکتی و برای همیشه جاودان شد. یک جنتلمن در داخل و خارج از میدان بود که در جناح چپ مهره ای تأثیرگذار برای اینتر محسوب می شد. او هم به همان افتخارات عمده هم تیمی اش بورنیک رسید . فاکتی ۹۴ بار برای ایتالیا به میدان رفت و تا قبل از اینکه دینو زوف رکورد او را بشکند رکورد بیشترین بازی برای لاجوردی پوشان را در دست داشت.
● گابریله اوریالی
(۸۳-۱۹۷۰): هافبکی سرسخت که شباهت بسیاری به گنارو گتوزو امروز دارد؛ او قابلیت های تکنیکی چشمگیری نداشت اما در خنثی کردن حملات و متوقف کردن بازیکنان حریف فوق العاده بود. در۱۲ سالی که با پیراهن اینتر به میدان رفت دو اسکودتو و دو جام حذفی ایتالیا را فتح کرد. در مسابقه مقابل آژاکس که به نایب قهرمانی اینتر در جام باشگاه های اروپا در سال ۱۹۷۲ ختم شد، مامور مهار یوهان کرویف بود. اوریالی مثل دیگر نرآتزوری تیم ملی ایتالیا یعنی برگومی نقشی عمده درقهرمانی لاجوردی پوشان در جام جهانی ۱۹۸۲ داشت. او در مجموع ۲۸ بار برای ایتالیا به میدان رفت.
● لوتار ماتئوس
(۹۲-۱۹۸۸): هافبک افسانه ای که مدت های طولانی در سطح اول فوتبال حرفه ای توپ زد و از این حیث با پائولو مالدینی میلان برابری می کند. او در سال ۱۹۸۸ از بایرن مونیخ به اینتر آمد و درهمان سال نخست با نرآتزوری ها، اسکودتو را فتح کرد.
یک بازیکن میانی کامل که هم در دفاع و هم در حمله فوق العاده بود. او همراه با آندریاس برمه و یورگن کلینزمن مثلث استثنایی و به یاد ماندنی آلمان را تشکیل دادند. ماتئوس سال ۱۹۹۱ به عنوان بازیکن سال فیفا انتخاب شد و با انجام ۱۵۰ بازی برای تیم ملی آلمان رکورددار است ضمن این که در قهرمانی این تیم در جام ۹۰ ایتالیا بازوبند کاپیتانی را به بازو داشت.
● ماریو کورسو
(۷۳-۱۹۵۷): کورسو یکی دیگر از اعضای اینتر بزرگ بود و لقبش پای چپ خدا. هافبکی با قابلیت های غیر قابل پیش بینی، گاهی تنبل و بی حواس بود اما این مسأله نمی توانست مانع همیشگی درخشش نبوغ و استعداد او باشد. کورسو یکی از ضربه آزاد زن های افسانه ای کالچو بود ؛ با آن مسابقه به یاد ماندنی مقابل لیورپول در نیمه نهایی جام اروپایی ۱۹۶۵. استعداد بی نظیرش بود که باعث می شد به محض رسیدن توپ به او تمام استادیوم در سکوت مطلق فرو رود. هم تیمی اش کارلو تگنین در باره این ستاره گفته اگر کورسو روی فرم باشد، همیشه برنده هستیم.
● لوئیس سوآرز
(۷۰-۱۹۶۱): معمولا گفته می شود بازیکنان اسپانیایی نمی توانند در ایتالیا موفق باشند با این حال سوآرز به تنهایی، حتی بیشتر از ناکامی های تمام هم میهنان اش جبران مافات کرد. این هافبک در ۱۹۶۱ با دستمزدی که تا آن روز در دنیا بی نظیر بود به اینتر پیوست و در ۹ سالی که در خدمت نرآتزوری ها بود سه اسکودتو، دو جام باشگاه های اروپا و دو جام بین قاره ای را فتح کرد. لوئیس دو بار توپ طلا را از آن خود کرد که یک بارش در پیراهن اینتر بود. همچنین در ۱۹۶۴ جام ملت های اروپا را با تیم ملی کشورش فتح کرد یعنی تنها افتخار مهم بین المللی اسپانیا تا امروز.
● ساندرو ماتزولا
(۷۷-۱۹۶۱): پسر والنتینو ماتزولای بزرگ که در سانحه هوایی سال ۱۹۴۹ کشته شد؛ ساندرو ماتزولا ثابت کرد که می تواند درست به اندازه پدرش اسطوره باشد. اولین بازی ماتزولا همان شکست ۹-۱ مقابل یوونتوس بود، هرچند که او تنها گل اینتر را به ثمر رساند. در طول ۱۶ سال بعدی تمام افتخارات مهم باشگاهی را کسب کرد. هافبکی خلاق و با استعدادی سرشار که قادر بود حتی در نوک حمله هم بازی کند. در ۴۱۸ مسابقه ۱۱۴ گل به ثمر رساند. ساندرو ۷۰ بار پیراهن لاجوردی ایتالیا را به تن کرد اما دوران او دورانی سخت برای مربیان تیم ملی کشور چکمه ای بود چرا که باید سیستمی پیدا می کردند که به طور همزمان از او و جیانی ریوه رای بی نظیر استفاده کنند.
● جوزپه مه آتزا
(۴۰-۱۹۲۷): ویتوریو پوتزو، مربی فاتح ایتالیا در جام های جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ درباره مه آتزا می گوید: وقتی او را در اختیار دارید گویی بازی را با نتیجه ۰-۱ شروع کرده اید. جوزپه اولین فوق ستاره فوتبال ایتالیا بود که به خاطر تکنیک فوق العاده و چشمگیرش همیشه از او یاد می کنند. پاس های بی نظیر، توانایی بازی با هر دو پا و گلزنی فرصت طلب که در ۳۴۸ بازی برای اینتر ۲۴۵ گل وارد دروازه حریفان کرد. او در پیراهن اینتر سه اسکودتو را فتح کرد و در موفقیت های ایتالیا در جام های جهانی ۳۴ و ۳۸ ستاره لاجوردی پوشان بود که در بازی نیمه نهایی جام ۳۸ مقابل برزیل گلی حیاتی به ثمر رساند. سال ۱۹۷۹ که از دنیا رفت، استادیوم میلان در سن سیرو به نام او نامگذاری شد.

فاطمه حلاجی
منبع : Goal

منبع : روزنامه ایران ورزشی