آبیاری درخت تحول

برای جنگجویان، مقایسه بهترین نیروها کار خنده داری به نظر می رسد اما برای «فرمانده فرگوسن» اقدامی لذتبخش است. منچستریونایتد، زیر نظر پیرمرد اسکاتلندی روزهای خوبی را پشت سر گذاشته اما در ۳ برهه ،خیلی خاص تر نگاه هواداران را به خود جلب کرده است.
دستاوردی های فصل ۱۹۹۴-۱۹۹۳ به مثابه زنگ بیداری شیاطین سرخ بود، ۳گانه فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ دنیا را به کام همتیمی های بکهام کرد و اتفاقات بزرگ ۲ هفته پیش برای چندمین بار نشان داد افسانه منچستریونایتد فرگوسن هرگز پایان نمی یابد. به راستی کدام یک از این ۳ تیم طلایی قرمزهای اولدترافورد، خاطره انگیزتر عمل کرد؟ شاید بتوان تیم سال ۱۹۹۹ را برگزید چون از وجود یک روی کین آماده بهره می برد. البته شباهت های زیادی بین آنها وجود دارد. بازیکنان فرگی در آن مقاطع ۸۰ بار دروازه رقیبان را گشودند؛ هرچند آمار گل های خورده تا حدودی یک نامساوی را فراروی همگان قرار می دهد. «مردان آلکس» در سال ،۱۹۹۴ ۳۸ گل دریافت کردند، ۵ سال بعد ۳۷ گل را درون دروازه خود دیدند و امسال فقط ۲۲ بار تسلیم شدند. طی سال های گذشته میزان همکاری خط دفاع و حمله شیاطین سرخ کم و زیاد شده است. تیم سال ۱۹۹۴ فضای زیادی را در اختیار حریفان قرار نمی داد، حال آنکه ۵ سال بعد شاهد بازی بازتر قرمزها بودیم.
تیم سال ۲۰۰۸ حکایت دیگری داشت. همتیمی های گیگز در مرحله گروهی لیگ قهرمانان ۲۰ گل زدند و البته مردان دفاعی، نسبت به اسلاف خود با روی گشاده تری مقابل مهاجمان حریف تسلیم شدند! شیاطین سرخ در فصل گذشته طی ۸ بازی پیاپی دروازه خود را بسته نگه داشتند و در فاصله بازی با پورتس موث تا جدال مقابل چلسی در لیگ برتر، ۱۰ بازی بدون شکست را پشت سر گذاشتند؛ حال آنکه از سپتامبر ( زمان باخت به استوک سیتی) تا مارس ۱۹۹۴ (موعد شکست از چلسی) طی ۳۴ بازی رنگ شکست را به چشم ندیدند. در سال ۱۹۹۹ این رقم پس از ناکامی در بازی خانگی مقابل میدلزبرو به عدد ۳۳ تقلیل یافت. «مک کلارن» مربی وقت میدلزبرو در پایان آن بازی گفت:«تصور نمی کردم بتوانیم آنها را شکست دهیم.
منچستریونایتد بازمی گردد و جام ها را درو می کند؛ شک نکنید.» در دوره اوج گیری فرگی، مربیان بزرگی مانند جورج گراهام، گراهام تیلور و کنی دالگلیش برای موفقیت تقلا می کردند. اگر آن روز می گفتید مربیان اسرائیلی، فرانسوی و اسپانیایی به رقیبان بزرگ فرگوسن کبیر تبدیل می شوند، با قهقهه پیرمرد اسکاتلندی مواجه می شدید اما اکنون این اتفاق رخ داده است. تیم طلایی فرگوسن در سال های ۱۹۹۴ و۱۹۹۹ سیستم ۲-۴-۴ یا ۱-۱-۴-۴ را برمی گزید. در حالت دفاعی هم روش عجیب و غریب ۰-۶-۴ اعمال می شد. با چنین شیوه ای ، شاهد راهیابی مردان نه چندان مجرب فرگوسن به فینال فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ لیگ قهرمانان بودیم. شیاطین سرخ در سال ۱۹۹۴ درهر ۱۳ رقابتی که از ابتدا پیش افتادند، پیروز شدند اما در اروپا توفیقی به دست نیاوردند. نتیجه اخراج «پل اینس» بی انضباطی، تدافعی تر شدن مردان فرگوسن بود. از آن پس پدیده هایی تدافعی مانند دنیس اروین، گری پالیستر و استیو بروس درخشیدند. با ورود کانتونا عصر جدیدی در تاریخ منچستریونایتد گشوده شد. دیگر نمی توانستید شیاطین سرخ را بدون «سلطان اریک» تصور کنید. وقتی او از حضور در ۵ بازی فصل ۱۹۹۴-۱۹۹۳ قهرمان فعلی اروپا محروم شد، شاگردان پیرمرد اسکاتلندی یاد گرفتند چگونه بدون ستاره هم به نزولات آسمانی امید داشته باشند. راه کانتونا، سرمشق بزرگان سال های آتی اولدترافورد شد.
شاید بتوان ۳گانه فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ و ۴۲ گل رونالدو در سال جاری را نتیجه آثار برجای مانده از دوران «کانتونیسم» دانست. میانگین سنی تیم سال ۱۹۹۹ ، ۲۷ سال و ۳۶ ماه بود؛ ۱۸ ماه بیشتر از متوسط سن سرخ ها در سال .۱۹۹۴ اوضاع در فصل جاری آنقدرها خوب نبوده اما در فینال لیگ قهرمانان تیمی را دیدیم که بازیکنانش در ۲۷ سالگی به بلوغ رسیده اند. اشمایکل، اینس، پالیستر، بروس، کین، کانتونا و هیوز هسته اصلی شیاطین سرخ را در اواسط دهه ۹۰ محسوب می شدند و بکهام، اسکولز، کین و گیگز قلب تپنده قهرمان فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ لیگ قهرمانان اروپا.
استعدادهای فعلی باشگاه هم مانند یک جریان سیال، فوتبال جزیره را زینت داده اند. احساس جاری در گروه قدرتمند جوخه فرگی با سنت منچستریونایتد فاصله دارد؛ هرچند فضای ویژه ای در اولدترافورد به وجود آورده است. برای فرگوسن، تیم سال ۱۹۹۴ شکست ناپذیر و مقدس، تیم سال ۱۹۹۹ غرور آمیز و تیم سال ۲۰۰۸ عزیز است که چنین احساسی بی گمان رابطه تنگاتنگی با ارضای غرور فرگی ( موفقیت در اروپا) دارد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی