اقدام قانونی - CLASS ACTION

سال تولید : ۱۹۹۰
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : تد فیلد، اسکات کروپف، رابرت و. کورت
کارگردان : مایکل آپتد
فیلمنامه‌نویس : کارولین شلبی، کریستوفر و سامانتا شد
فیلمبردار : کانراد ل.هال
آهنگساز(موسیقی متن) : جیمز هورنر
هنرپیشگان : جین هاگمن، مری الیزابت مسترآنتونیو، کالین فریلز، جوآنا مرلین، لاری فیش‌برن، دانلد موفات و مت کلارک
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه


ـ ̎جد وارد̎ (هاکمن) وکیلی است مدافع آزادی‌های فردی که آرمان‌گرا و به طرز قاطعانه‌ای خودپسند است. دخترش، ̎مگی̎ (مسترآنتونیو)، زنی است توانا، که به زودی به جایگاه دادیاری در یک دفتر وکالت معتبر در سن فرانسیسکو ارتقاء می‌یابد. ̎جد̎ عادت دارد مشکل‌ترین پرونده‌های حقوقی را انتخاب کند و برای به کرسی نشاندن حرفش، تشریفات و آئین‌های دادرسی را زیر پا گذارد. ̎مگی̎ بر عکس، بر اساس کتاب قانون جلو می‌رود و سعی دارد احساساتش را از ماده‌ها و تبصره‌های قانونی دور نگاه دارد. شرکت حقوقی ̎جد̎ شرکتی است کوچک و دوستانه که با کمک عده‌ای از یاران وفادارش اداره می‌شود؛ اما شرکت ̎مگی̎ یک کمپانی بزرگ و حرفه‌ای حقوقی است. در کافهٔ شلوغ و دل‌چسبی که ̎جد̎ برای جشن سالگرد ازدواجش انتخاب کرده، دختر و پدر رو در روی هم قرار می‌گیرند. ̎مگی̎ نمی‌تواند پدرش را به خاطر بی‌وفائی به مادرش ببخشد؛ و ̎جد̎ نیز نمی‌تواند از این که دخترش او را نادیده گرفته و خود را دربست در اختیار شرکتش قرار داده، از گناهش چشم بپوشد. وقتی از هر دوی آنان دعوت می‌شود که پروندهٔ یک ̎اقدام قانونی̎ رسیدگی کنند، رقابت پدر و دختر در محوطهٔ دادگاه در معرض قضاوت عموم گذاشته می‌شود.
ـ تماشای یک درام دادگاهی کلاسیک که حدود دو ساعت طول می‌کشد، چندان هم بد نیست؛ به ویژه که اصول اولیه و اساسی در چارچوب طرح داستان به خوبی رعایت شده باشند و ویژگی‌های ثانویه ـ مثل روایت هوشمندانه، حرکت‌های اصولی دوربین، طراحی مناسب لباس‌ها، پیچش‌های اخلاقی دقیق و درست ـ نیز با دقت مدنظر قرار گرفته باشند. تمام این ویژگی‌ها از همان صحنهٔ عنوان‌بندی به شکلی شایسته پرداخت شده‌اند، حرکت دوربین چهره‌ای واقعی از سن فرانسیسکو به دست می‌دهد. آپتد فیلمی خوش ساخت کارگردانی کرده که در آن نه اثری از صحنه‌های بی‌پرده هست، نه نشانی از خشونت، و نه ردپائی از تبهکاران حرفه‌ای. اشاره‌های سیاسی فیلم به تفوق اندیشه‌های لیبرالی دههٔ ۱۹۶۰ بر ارزش‌های سرمایه‌سالاری دههٔ ۱۹۶۰ شاید نکته‌ای بدیهی باشد، اما بیان و پرداخت آن به شکلی جالب و جذاب و عدم تمرکز بر درون‌مایهٔ صرف ̎فساد قضائی̎ نکته‌ای بدیع و مقبول است. در فیلم‌نامه‌ای با استحکام و پر ظرافت (که رویای هر بازیگر نقش‌های دوم است) هاکمن شخصیتی با وجدان و پر جذبه (در محل کار) و در عین حال، خودخواه و بی‌عاطفه (در خانه) را ترسیم می‌کند؛ در صورتی‌که، مستر آنتونیو با بروز احساسات بیش از حد و بروز رفتارهائی که یادآور حالت‌های جولیا رابرتس است، از مقبولیت خود می‌‌کاهد.