۲۶ شهریور ۱۳۸۶ ـــ ۱۷ سپتامبر ــ پارسی، دومین زبان کلاسیک و باستانی

زبانشناسان و ادیبان اروپایی در پایان نشست سه روزه خود در شهر برلین که در نیمه سپتامبر ۱۸۷۲ برگزار شده بود، زبان پارسی را در ردیف زبانهای یونانی، لاتین و سانسکریت، یکی از چهار زبان کلاسیک اعلام کردند. در این اجلاس، زبانهای هند ـ اروپایی مورد بررسی قرار گرفته بود. این نشست، زبان پارسی را از لحاظ کلاسیک بودن، زبان شماره ۲ (پس از زبان یونانی) قرار داد. زبان پارسی از این لحاظ یک قرن از لاتین و ۱۲ قرن از زبان انگلیسی جلوتر است. در همین اجلاس، زبان اوستایی شاخه بدون متکلم زبان پارسی اعلام شد و گفته شد که ریشه اوستایی از خراسان شرقی (بخش شمالی افغانستان امروز، تاجیکستان و فرارود) بوده و بنابراین، به احتمال زیاد زرتشت در این منطقه به دنیا آمده و از آنجا به آذربایجان رفته است. در تعریف، زبانی را کلاسیک گویند که اولا باستانی باشد، ثانیا ادبیات غنی داشته باشد و ثالثا در آخرین هزاره عمر خود، تغییراتی اندک کرده باشد. بنابراین، قضاوت بر پایه ادبیات زبان و درصد تغییران آن در هزار سال پیش از زمان به قضاوت نشستن است. هیچ زبانی در طول زمان مصون از تغییر نبوده است ولی هرچه که این تغییرات کمتر باشد، آن زبان کلاسیک تر است و استحکام بیشتری دارد. زبان ایرانیان و پارسی زبان اینک همان است که فردوسی و حافظ به آن شعر گفته اند؛ همان واژه ها، عبارات و دستور زبان. در اجلاس برلین، زبانشناسان و ادیبان پذیرفتند که ادبیات فارسی در قرون وسطی در صدر ادبیات سایر ملل قرار داشته و ایران در آن قرون بیش از هر ملت دیگر شاعر، نویسنده و اندیشمند (حکیم = فیلسوف) به وجود آورده که سخنان و افکارشان تا ابدیت شنیدنی و پندآموز است.
در نشست های سالهای ۱۹۲۲ و ۱۹۳۶ مقام زبان فارسی (مقام دوم) در میان زبانهای باستانی و کلاسیک هند و اروپایی بار دیگر تایید شد.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز