مردی که غرب را به لرزه درآورد

۷ بهمن ۱۳۵۷، امروز شنبه است. ۴ روز از اعلام خبر بسته شدن فرودگاه مهرآباد به دستور بختیار می‌گذرد. مردم منتظر بازگشت امام از پاریس هستند. بختیار دیگر نمی‌تواند تزلزل در‌رفتار و سخنانش را پنهان کند. او هم آشفته است و هم به هم ریخته.
از یک طرف می‌خواهد وضع موجود را حفظ کند و از سوی دیگر می‌کوشد راهی برای ملاقات با امام پیدا کند. فرودگاه‌ها همچنان بسته است و روحانیون خود را آماده می‌کنند تا در اعتراض به این اقدام، فردا در دانشگاه تهران تحصن کنند.
۲ روز قبل یعنی روز پنجشنبه ۵ بهمن ۱۳۵۷ خبرنگار اطلاعات از پاریس خبر کوتاهی را به صورت تلفنی مخابره کرده است: «حضرت آیت‌الله العظمی خمینی فردا شب به هر صورت پرواز می‌کنند. ابتدا هواپیما بر فراز فرودگاه تهران دور می‌زند. اگر امکان نشستن بود و جلوی هواپیما را نگرفتند، می‌نشیند وگرنه به فرودگاه‌های دیگر شهرهای ایران پرواز خواهند کرد. اگر آنها هم بسته بود، آن وقت بازمی‌گردند و هرگونه مسوولیتی را که در این پرواز دشوار و پرمخاطره بروز کند، به عهده دولت شاپور بختیار می‌دانند.» خبرگزاری فرانسه هم خبر داده که تصمیم امام خمینی برای بازگشت به ایران قطعی است.
این پرواز اما انجام نمی‌شود. مردم منتظر هستند. کارکنان «هما» با انتشار نامه‌ای سرگشاده به بختیار او را عامل اصلی جلوگیری از مراجعت امام معرفی می‌کنند. در این لحظات که ایرانی‌ها منتظر بازگشت امام هستند، خبرنگار اطلاعات در پاریس سراغ این موضوع می‌رود تا یکی از گزارش‌های اصلی روزنامه اطلاعات را بنویسد؛ ساعاتی که ایران در انتظار امام خمینی بود، در پاریس چه گذشت؟
او گزارشش را این گونه آغاز می‌کند: همه آماده حرکت‌اند، چهره‌ها غرق شعفی وصف‌ناپذیر است، آخرین ساعات ۱۶ سال تبعید نزدیک می‌گردد. امام خمینی مردی که ده‌ها هزار پوستر چهره او به همت مجله اکسپرس، کوچه و خیابان‌‌های پاریس را پوشانده است به آغوش ملت خود بازمی‌گردد؛ در پوسترها فقط یک جمله نقش شده است؛ مردی که غرب را به لرزه درآورد. حدود ۵۰۰ خبرنگار، عکاس و فیلمبردار تلویزیون‌های جهان تلاش می‌کنند در پرواز انقلاب همراه امام خمینی باشند، ولی برای ۱۵۰ نفر بیشتر جا نیست.
شنبه شب ساعت ۲۰/۲۲ اما برنامه عادی رادیو و تلویزیون قطع می‌شود و بختیار بیانیه‌ای را ایراد می‌کند: «تصمیم گرفتم که ظرف ۴۸ ساعت آینده شخصا به پاریس مسافرت کرده و به زیارت معظم له [امام خمینی(ره)]‌ نایل آیم و با گزارشی از اوضاع خاص کشور و اقدامات خود ضمن درک فیض درباره آینده کشور کسب نظر نمایم.»
صدور این بیانیه هم دردی از بختیار دوا نمی‌کند. او چند روز بعد مجبور می‌شود فرودگاه را باز کند و خودش از ایران بگریزد.

بهمن موسوی

منبع : روزنامه جام‌جم