متشکریم مارچلو

اینجا- در اتاق ما- عكسی روی دیوار است از زین الدین زیدان در جام جهانی ۹۸ كه دارد پا به توپ می دود، با آن استیل درجه یك و دوست داشتنی اش. این عكس پیش از شروع جام جهانی شده بود آینه دق بچه های فوتبالی شرق. هركه می آمد و زیزو را می دید یاد جام جهانی ۹۸ می افتاد و به روز هایی می رفت كه زیدان را تازه به عنوان یك ستاره شناخته بود و روز هایی را به یاد می آورد كه او با پیراهن فرانسه در یورو ۲۰۰۰ و با پیراهن رئال مادرید در لیگ قهرمانان ،۲۰۰۲ آقایی می كرد و با نگاه عمیق به تصویر دلش می گرفت و پیش خودش می گفت كاش می شد زیدان خداحافظی باشكوهی از فوتبال داشته باشد. چنین هم شد.
زیدان از همان بازی اول فرانسه نشان داد كه برای حضوری موفق در این جام خوب تمرین كرده. آن تقه های تروتمیز و آن بازی شیك و بی نظیر بازگشته بود و بازی فرانسه نظمی دوباره یافته بود. انگار زیدان می خواست بگوید كه ببینید، خوب تماشا كنید كه چه كسی دارد از فوتبال خداحافظی می كند و ما می دیدیم و لذت می بردیم و برایش دعا می كردیم كه بالابرود و بالاتر و می گفتیم حالا كه می خواهد برود، بگذار روز آخر برود. روز آخر، از صبح بچه های شرق- منهای آدم هایی كه طرفدار ایتالیا بودند- مانده بودند كه بین زیدان و لیپی كدام یك را انتخاب كنند. برزخی شده بود. لیپی باید می برد یا زیدان؟
البته باید بگوییم كه طرفداران زیدان بیشتر از طرفداران لیپی بودند. در نهایت هم اكثراً رای را به زیدان می دادند و می گفتند بگذارید استاد جام را ببرد بالا و بعد برود. اما ما دو سه نفر بودیم؛ دو سه نفری كه دوست داشتیم لیپی این جام را ببرد. دل خوشی از ایتالیا نداشتیم، اما می خواستیم مارچلوی كبیر جام را ببرد و برای خودمان دلایلی داشتیم. یكی از دلایلمان این بود كه استاد لیپی بوده كه زیدان را پرورش داده و الماس را صیقل داده است.
اضافه های بازی اش را گرفته و چیزهایی به بازی او اضافه كرده كه او را از یك هافبك خوب به یك فوق ستاره بدل كرده و این چیزی بود كه ما را در انتخابمان استوار می كرد. پیش خودمان می گفتیم، حتماً خود زیدان هم می خواهد لیپی جام را ببرد، بالاخره شاگرد یك جوری باید از خجالت استاد دربیاید. البته لیپی در شروع بازی كمی ما را ناامید كرد.
منتظر بودیم كه استاد لیپی یكی از آن كت و شلوارهای شیك و بی نقصش را بپوشد و كمی مرتب تر روی نیمكت بنشیند، اما خب، او بی حوصله تر از آن بود كه به فكر این چیز ها باشد. اما همان اوایل بازی كه تصویر او را دیدیم و آن آرامش بی نظیرش را، دانستیم كه شب، شب ایتالیا است و وقتی كه دیدیم فرانسه با همه اینكه خوب بازی می كند، نمی تواند دروازه ایتالیا را باز كند فهمیدیم كه جام در دستان لیپی است. در آن لحظات البته به یك چیز دیگر هم فكر می كردیم و آن این بود كه لیپی هم بین تیم ملی كشورش و شاگرد نابغه اش مانده. كدام معلمی است كه شكست بهترین شاگردش را تاب بیاورد؟
زیاد حاشیه نمی رویم. بازی تمام شد. قبل از تمام شدن آن زیدان با حركتی عجیب از زمین بازی اخراج شده بود و فوتبالش را به شكلی بی نظیر گذاشته بود كنار (فردا، پس فردا هم دلیل واقعی آن حركت استاد روشن می شود و آن وقت بهتر می توانیم درباره حركت او قضاوت كنیم.) ایتالیا قهرمان جهان شده بود، اما در چهره لیپی غم عجیبی بود. یك لحظه تصاویری را كه پس از پایان بازی و قهرمان شدن ایتالیا، از لیپی پخش شد به خاطر بیاورید.
ابتدا برگشت و گرمكن خود را برداشت و بعد شروع كرد به بغل كردن هر آدمی كه دم دستش بود. بعد هم موقع اهدای جام آرام رفت گوشه ای ایستاد. آن سیگار برگ را كه مدت ها منتظر دیدن آن در گوشه لبان استاد بودیم، درآورد و آتش زد و بعد از مسخره بازی های شاگردانش رفت جلو و یكی از بهترین تصاویر جام را پدید آورد. پك عمیقی به سیگارش زد، دود را از حلق بیرون داد، خم شد و جام را بوسید، بلند شد و دوباره پك عمیقی به سیگارش زد و به آسمان نگاه كرد. وای! خدای من چه تصویری بود.
فقط از نوابغ چنین صحنه هایی برمی آید و استاد لیپی یك نابغه است. نابغه ای كه می تواند از زیدان بازیكنی بسازد كه یك سال پس از حضورش در یوونتوس، فرانسه را به قهرمانی جهان می رساند. این تصویری كه ما از زیدان در اتاقمان داریم و هر روز تماشایش می كنیم و به گذشته ها می رویم مال همان روزهایی است كه مارچلوی كبیر، بازی پسر دوست داشتنی اش را صیقل داده بود.
این تصویر را كه می بینیم و آن دستان از هم باز شده و آن استیل درجه یك و تسلط بی نظیرش را بر توپ، بیش از هر چیز یاد لیپی می افتیم كه به او چنین بازی كردن را آموخت و فكر می كنیم به اینكه خدا هم می خواست با دادن این جام به لیپی از او برای پرورش بازیكنی چون زیدان تشكر كند.

آیدین مهاجر

منبع : روزنامه شرق