آخرین دعوت; نوآوری در محتوا، دوپارگی در اجرا

تلویزیون که زمانی در شبکه هایش، کورس تولید انبوه سریال های طنز گذاشته می شد، این اواخر به تولید انبوه سریال هایی رو آورده است که به «سریال های مذهبی» معروفند. اگر سریال های طنز به شبکه های سه و تهران محدود می شد، اما تولید سریال های به اصطلاح معناگرا در همه شبکه ها رواج دارد تا جایی که شبکه چهارم هم به فکر سریال سازی افتاده و روزی هم ممکن است بشنویم شبکه خبر هم می خواهد سریال بسازد. البته سریال ساختن یکی از بهترین روش ها برای حرکت تلویزیون به سمت آرمان «دانشگاه عمومی» است اما به شرط آنکه هدفمند باشد و گرفتار تولید انبوه نشود. بدیهی است تولید انبوه از یک نوع ژانر، آن هم در تلویزیون چیزی جز افراط نیست. نگارنده در یادداشت های گذشته راه حل های برون رفت از این اشکال اساسی را آورده است و تکرار آن ملال آور می نماید.
حاصل این تولید انبوه، ساخت سریال هایی مانند «آخرین دعوت» است که باید گفت می توانست در این ۱۲ قسمت و با ایده «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» به یک شاهکار سریالی تبدیل شود که نشده است اگرچه ضعیف دانستن آن هم بی انصافی است.
باید گفت «دعوت» سید الشهدا» علیه السلام به آزاده بودن، یک «دعوت» همیشگی است و اینکه امروز می گوییم «ای کاش در رکابت بودیم»، یک آرزوی غیرواقعی نیست که ممکن است به واقعیت بپیوندد چرا که اگر در ظاهر، هر روز عاشورا نیست و هر سرزمینی کربلا نیست، اما خیر و شر همیشه هستند و خواهند بود، پس این امتحان و این «دعوت»، یک «دعوت» همیشگی است و اولین و آخرین ندارد که بخواهیم بگوییم «آخرین دعوت».
«آخرین دعوت» مانند یکی از سریال های شبکه تهران در ایام دهه فجر سال های گذشته، دو پاره است یعنی سکانس های گذشته و سکانس های حال به یکدیگر و به درستی پیوند نخورده اند و می توان گفت سکانس های مربوط به زمان حال بسیار بهتر از سکانس های گذشته در آمده است. بدیهی است این عدم هماهنگی به دو پاره شدن تیم تولید مربوط است که برخی درگیر تولید زمان حال و برخی درگیر تولید زمان گذشته می شوند.
به هر حال سکانس های مربوط به زمان گذشته اشکالا ت اساسی دارد از جمله صحنه عصر عاشورا که شهدا هنوز سر به بدن دارند! یا صحنه بازگشت حر که با مستندات تاریخی مطابقت ندارد.
«آخرین دعوت» آغاز مناسبی دارد، با ریتم مناسبی ادامه می یابد اما خوب به پایان نمی رسد حتی سکانس پایانی اثر کاملا اضافی است و حذف آن، هیچ خللی به سریال وارد نمی کند.«آخرین دعوت» فیلمنامه ای نسبتا مناسب دارد و فقط در برخی دیالوگ ها، به ویژه در دیالوگ های تقابل شخصیت های به اصطلا ح خو ب و بد، اطاله کلا م دارد و بعضا شعاری می شود.
بازی ها حرف خاصی برای گفتن ندارند و تنها حامد بهداد در نقش «عماد» است که مثل همیشه فوق العاده است و نوید آینده ای قابل توجه درعرصه بازیگری مرد می دهد.
کوتاه سخن آن که همان طور که بیان شده «آخرین دعوت» می توانست ایده فوق العاده خود را با نظارت کیفی درست، به اثری به یاد ماندنی تبدیل کند که متاسفانه این اتفاق نیفتاده است اگر چه این سریال دوازده قسمتی به نسبت سریال های مشابه خود درباره حادثه عظیم و حماسه به یادماندنی کربلا و عاشورا، نمره قبولی می گیرد.

نویسنده : حسن حائری

منبع : روزنامه مردم‌سالاری