چرا جایزه جشنواره مطبوعات را نگرفتم؟

روز یکشنبه تماسی تلفنی از جشنواره مطبوعات و خبرگزاری‌ها، باخبرم کرد از برگزیده شدن در بخش <آفاق عدالت و مهرورزی> چهاردهمین گردهمایی مطبوعات که نخست به شوخی می‌مانست و با دعوت از من برای شرکت در مراسم اختتامیه برای دریافت جایزه ویژه، اعجاب و حیرتی آفرید بر من که نه داوطلب شرکت در این جشنواره بودم و نه اثری را روانه کرده بودم تا داوران به نقدش بنشینند و سر از بخش تازه‌وارد <آفاق عدالت و مهرورزی> درآورد.
روز گذشته بایستی در کرسی از پیش تعیین‌شده‌ای می‌نشستم تا از رئیس‌جمهور و وزیر فرهنگ جایزه‌ای می‌گرفتم برای اثری منتشر شده در اعتماد ملی تحت عنوان <تحول‌نگری دولت نهم در بوته نقد، مهرورزی شامل ایرانیان خارج از کشور می‌شود؟> که با وجود اینکه آن را روانه جشنواره نکرده بودم، اما داوران التفاتی ویژه به این نوشته پر‌نقد داشته و در ردیف اولش نشانده بودند. دلیل غیبتم در آن مراسم و گذر از عنوان <برگزیده> در جشنواره‌ای که پیش از این، همکارانم خوشه‌چین بهترین آثارشان را روانه آنجا می‌کردند حکایت قهر و قدر، صبر و سعد نبود که روایت شعاع آفاق مهرورزی است و چتر عدالت گستری. ای کاش اگر عنایتی به این قلم پر نقص و همگنانم بود خود انتخابگر اثر، بخش و حتی شرکت در خود جشنواره می‌شدم و‌ای کاش چنین تعذب اخلا‌قی‌ای را بر من روا نمی‌داشتند که نشسته‌اند به نقد آنچه نمی‌خواهم و گذاشته‌اند در نقض آنچه نمی‌پسندم؛ مراد من عدم اجابت دعوت مدعوین بود. ‌ حال که جایزه نطلبیده‌ام مانده روی میز و برده سر تمیز خود، جایزه‌ای دیگر طلب می‌کنم از التفات‌گران عزیز و عنایت‌گران بزرگوار که هرچه دارم از عنایت دوستانی است که در این جشنواره غایبند و لطف روزگار از آنان خائف. به عنوان تنها فعال مطبوعاتی مسیحی این ملک در حوزه سیاسی (که نام روزنامه‌نگار برازنده‌ام نیست) جایزه‌ای از سر عدالت و مهرورزی طلب دارم که حلا‌وت رقابت با همکارانی باشد که در خم روزگار کمر به توقیف خم کردند و جایشان خالی است و آنان که در چم روز کار نه ادعای نام که در پی ارتزاق نانی هستند در راه عشق خود به ملک و میهن و گاه همان نان نهان می‌شود و روزنامه سر به خودتعطیلی و ورشکستگی می‌نهد. اندک ستاره‌ها خاموش می‌شوند و آسمان شب برهنه است و چه نیکو منظری می‌شد که مهرورزی دولت نهم شهره آفاق بود و خود شمع افروز می‌شد در اعطای مجوز روزنامه‌ها که نه چون امروز کمیت آثار ارسالی افت کند و نه با شکوه مواجه گردد که کیفیت آنان هم تنزل کرده است. ‌ آنان که چون منی را لا‌یق مهرورزی خویش دیده‌اند، بر من و همگنانم مهر اعطا کنند که اندک رسانه‌هایی را که سرپا چون شمع ایستاده‌اند، از آتش توقیف مصون دارند که خانمان ما نسوزد از سوختن خانه ما. رسم ادب حکم سپاس می‌دهد و پاسخ روز ابد حکم ستایش؛ و ما را نه رسم قهر است که محکوم ماندنیم و نه رزم دهر که همه در یک کشتی سواریم.

سرگه بارسقیان

منبع : روزنامه اعتماد ملی