اصطکاک روی خرک

انگار داستان اعتراض جمعی از پیشکسوتان ژیمناستیک به سیاست های این فدراسیون قرار نیست به خوبی و خوشی به پایان برسد. متاسفانه حقیقتی که نمی توان از آن چشم پوشی کرد این است که یک خانواده بزرگ ورزشی به موفقیت نمی رسد مگر در سایه همدلی، عنصری که چند وقتی است در جمع خانواده ژیمناستیک کمتر دیده می شود. چندی پیش خبر تحصن عده ای از خانواده ژیمناستیک را در اعتراض به فدراسیون شنیدیم. مشکلی که به این نقطه رسیده است و بالاخره باید به سروسامان برسد تا همه همسو به سمت یک هدف بروند. از جانب مسوولان فدراسیون به سراغ جمشید اصغری، دبیر فدراسیون رفتیم تا ماجرا را از زبان او جویا شویم.
اصغری در خصوص رسیدگی به اعتراض های اخیر می گوید: هر کسی که قصد دارد در فدراسیون کار کند و دست به اقدامات جدید بزند قطعا در کارش با معایب و محاسنی روبه رو می شود که طبیعی است ما دست کسانی که انتقاد مثبت و عاقلانه داشته باشند را می بوسیم. می گویند املای نانوشته غلط ندارد. ما می خواهیم کار کنیم و شاید مشکلاتی هم وجود داشته باشد یا برخی مسائل باب میل عده ای نباشد اما در فدراسیون به روی همه باز است.
او ادامه می دهد: اما نباید این طور باب شود که عده ای نه قصد انتقاد و نه پیشنهاد و بلکه، فکر براندازی باشند. در عوض هر فردی که بیاید و دست ما را بگیرد و راهنمایی کند دستش را می فشاریم اما در شرایطی که کمی انصاف هم به خرج بدهند. اگر می خواهند فدراسیون پیشرفت کند باید کارهای منطقی و اصولی انجام دهند. من از بزرگان درس می گیرم اگر کار ناشایست انجام بدهند. من هم انجام می دهم. پس نباید بدعت بگذاریم. دعوا یا تحصن کنیم. این شگرد قدیمی است که مورد قبول عام و خاص نیست.
اصغری در خصوص مشکل این گروه با مسؤولان فدراسیون توضیح می دهد: واقعیت را باید از خودشان پرسید. وقتی چندین راه پیش روی آنها می گذاریم و هیچ یک را قبول نمی کنند نمی شود پیش رفت. کل کشور ۳۰ استان دارد و همه حق اظهارنظر دارند اما فدراسیون ستاد است و برای یک استان نیست. باید به صورت منظم حق کلیه استان ها را در نظر بگیریم.
او در مورد راهکارش می گوید: ما تقسیم کار کردیم در حال حاضر در اردوی تیم ملی ژیمناستیک هرمزگان است. در ایلام که از محروم ترین استان ها است مربی خارجی داریم. قصد داریم به صورت متمرکز به یک استان توجه نکنیم. از طرفی پیشکسوت ها باید مشکل خود را به رییس هیات شان بگویند. فدراسیون یک ستاد است و جوابگو نیست. مثلا مازندران ۵۰ پیشکسوت دارند ما که نباید در خصوص حقوق گرفتن یا نگرفتن آنها جوابگو باشیم. هر هیات مسوول سازماندهی امور خودش است.
او می افزاید: متاسفانه بخش ها به کار هم دخالت می کنند. هیات ها در کار هم وارد می شوند در حالی که امور تقسیم شده است و شرح وظایف داریم و باید طبق آیین نامه عمل کنیم.
دبیر فدراسیون در خصوص مشکل هیات تهران توضیح می دهد: قبلا بدعت شده بود که هیات تهران با فدراسیون یکی شده بود که در حال حاضر جدا شده است. سالنی به نام شیرودی در اختیار فدراسیون و کمپ تیم ملی است. در اوقات اضافه هیات تهران از آن استفاده می کند در حالی که دو سالن دیگر هم در اختیار دارند باز هم مصاحبه می کنند که فدراسیون وقت مرده را به ما می دهد.
در حالی که فدراسیون مسوول نیست. همین مسائل بزرگ می شود که باید بازگو شود و اذهان مردم شفاف شود.
اصغری با تاکید بر اینکه خانواده ژیمناستیک نباید به خودش ظلم کند می گوید: تعهد ما نسبت به کل کشور است و باید به ژیمناستیک خدمت کنیم من ۳۰ سال در کمیته فنی بودم و انتقاد می کردم حالا نباید همان کارهایی که به آن انتقاد داشتم را انجام دهم. نباید وقتی هستم بگویم فدراسیون خوب است و وقتی می روم بگویم بد است باید این فرهنگ را از بین ببریم و منطقی باشیم.
او در پاسخ به این سوال که با چه راهکاری باید این همدلی را ایجاد کرد می گوید: همه هیات ها باید از خودشان شروع کنند و نباید مشکلات داخلی خودشان را به گردن کسی بیندازند. آن زمان خانواده ژیمناسیتک آرامش پیدا می کند. دید ما بناید بخش نگری باشد. باید کل را ببینیم.
● روابط باندی
در جناح مقابل به سراغ منصور راضی نژاد دبیر هیات استان تهران و از پیشکسوتان ژیمناستیک کشور رفتیم تا از جزییات اعتراض های اخیر با خبر شویم.
راضی نژاد در خصوص اقدامات اخیر معترضان می گوید: متاسفانه و شاید خوشبختانه دوستان تلاش برای روشنگری ضعف های فدراسیون انجام داده اند ولی با مسائل به شکل اصولی برخورد نمی شود. در سازمان تربیت بدنی تحصنی انجام شد و بازرسان تربیت بدنی از کلیه مسائل باخبر هستند. پس از تحصن قول داده شد که مسائل بررسی شود ولی علی رغم تمام روشنگری ها معاونت سازمان اصرار برماندن رییس فدراسیون دارند و نتایج کار کارشناسان عملا زیر سوال رفته و نادیده گرفته می شود. مسائل ژیمناستیک به درستی به مسؤولان که ایزوله شده اند نمی رسد و به نوعی کارشکنی یا عدم فهم صحیح از مسائل رخ می دهد. با این وضع فدراسیون به جایی نمی رسد. دبیر هیات تهران ادامه می دهد. سال ها هزینه و سرمایه گذاری برای کارشناسان می شود و به راحتی کنار گذاشته می شوند و از کارشناسان جعلی استفاده می شود در حالی که کسوت اهدا کردنی نیست و به دست آوردنی است کسوت حداقل با عضویت در تیم ملی به دست می آید نه هرکسی که مویش را سفید کرده باشد من به عنوان معترض فدراسیون سال ها تجربه دارم.
راضی نژاد با اشاره به پیشکسوتان قدیمی می گوید: ۱۶ نفر در دهه اول انقلاب عضو تیم ملی بودند که ۵ نفر در خارج هستند و ۴ نفر مرحوم شده اند و ۷-۸ نفر حاضر به عملکرد فدراسیون معترض هستند. روابطی ایجاد شده که ضوابط را زیر سؤال برده است. با توجه به وظیفه میهنی خود یک گروه به عنوان نماینده معترضان با بازرسی سازمان تماس گرفته و مکتوب و مستند گزارش دادند و ظواهر حاکی از تایید این مطالب بود ولی قدرت وتویی وجود دارد که همه این مسائل را زیر سؤال می برد. سازمان تربیت بدنی کار ستادی می کند و وسیله و مکان و هزینه را فراهم می کند. حلقه اتصال سازمان و خانواده ژیمناستیک، فدراسیون است که اگر بد عمل کند سازمان به بیراهه می رود.
او از موارد مورد اعتراض به سطح بندی اشاره می کند و توضیح می دهد: اگر سطح بندی به صورت درست اجرا می کند قاعده هرم ما را گسترده تر می کرد و امید بیشتری برای پیدا کردن نخبه ها و رسیدن به سطوح بالای قهرمانی وجود داشت ولی مسابقاتی به صورت رفرم برگزار می شود و اسمش سطح بندی است. بچه های ۸-۹ ساله را می آوریم که معلوم نیست بمانند یا بروند. راضی نژاد از دیگر مشکلات به رکود آموزش مربیگری اشاره می کند و می گوید: ۶ ماه است که تقاضای کلاس مربیگری کرده ام ولی دوره عمومی مربیگری هم برگزار نمی شود. این تبعیض نسبت به برخی استان ها انجام می شود در حالی که استان تهران با ۱۳ میلیون جمعیت و ۵۰ هزار نفر که زمینه ژیمناستیک دارند ظرفیت بالایی دارد.
او ادامه می دهد: از طرفی در کشور ما مربیگری به عنوان یک شغل محسوب نمی شود و برای جذب و نگهداری مربی مشکلات عدیده داریم. پایین ترین شغل سازمان تربیت بدنی حقوق و بیمه را دارد در حالی که مربیان ما تامین نمی شوند. در حقیقت مربیان مرتبا در حال تعویض هستند. امروز نیاز به نخبگان و خلاقیت های کارشناسان ورزشی خودمان داریم. تا به حال صدها مربی خارجی ژیمناستیک داشتیم پس چرا تا به حال پیشرفت نکرده ایم. دبیر هیات استان تهران نگاه تبعیضی به قهرمانان را از دیگر مشکلات می داند و می گوید: در اردوی تیم ملی ۳-۴ نفر به طور مستمر در اردو هستند و حداقل به ظاهر شرایط بهتر، تغذیه مناسب، مکان و حقوق دارند در حالی که باقی قهرمانان باید در سخت ترین شرایط با آنها برابری کنند. سلامت یک جنبه و کسب مدال المپیک دنیای دیگری است. اگر بخواهیم در جهان و آسیا و المپیک مقام بیاوریم. باید نگاه ویژه به قهرمان و مربی داشته باشیم.
در حال حاضر از عاشق بودن مربیان به ژیمناستیک کمال سوء استفاده می شود و وقتی به سن کهولت می رسد به راحتی کنار گذاشته می شود. از کسی که مربیگری خود را از او گرفته اند در مطبوعات با عنوان «معلوم الحال» نام می برند و همه بی تفاوت به این اهانت به استاد هستند و هیچ کس هم به داد این افراد معلوم الحال نیست.
او به راهکارهایش اشاره می کند و می گوید: مشکلات زیاد است ولی غیر قابل حل نیست. اگر می خواهیم اصلاح کنیم نباید به دنبال رفرم باشیم. باید همه نظر بدهند. می گویند تجربه رییس فدراسیون کم است و باید به او کمک کرد ولی ورزش جای کسب تجربه برای مدیر نیست روابط گروهی و باندی حداقل در کار شخصی ما جواب نمی دهد.
ما نیاز به تخصصی داریم. تجربه باید قبلا کسب شده باشد و جوان ها در کنار مدیران روش اداره کردن را یاد بگیرند. قصد توهین ندارم اما اکثر کسانی که در اطراف مدیران هستند هم غیرکارشناس هستند. این مسائل پنهان نیست بارها اعلام کرده و تقاضای مناظره کرده ایم تا برای روشن شدن اذهان عمومی تلاش کنیم.

مونا گل نبی

منبع : روزنامه ایران ورزشی