رمز جاذبه علی(ع)

● سبب دوستی و محبت علی(ع) در دلها چیست
رمز محبت را هنوز كسی كشف نكرده است، یعنی نمی توان آن را فرموله كرد و گفت اگر چنین شد چنان می شود و اگر چنان شد چنین، ولی البته رمزی دارد.
چیزی در محبوب هست كه برای محب از نظر زیبایی خیره كننده است و او را به سوی خود می كشد، جاذبه و محبت درجات بالا، «عشق» نامیده می شود، علی(ع) محبوب دلها و معشوق انسانهاست، چرا و در چه جهت فوق العادگی علی(ع) در چیست كه عشقها را برانگیخته و دلها را به خود شیفته ساخته و رنگ حیات جاودانی گرفته است و برای همیشه زنده است
چرا دلها همه خود را با او آشنا می بینند و اصلا او را مرده احساس نمی كنند، بلكه زنده می یابند.
مسلما ملاك دوستی او جسم او نیست، زیرا جسم او اكنون در بین ما نیست و ما آن را احساس نكرده ایم، و باز محبت علی(ع) از نوع قهرمان دوستی كه در همه ملتها وجود دارد نیست، هم اشتباه است كه بگوئیم محبت علی(ع) از راه محبت فضیلت های اخلاقی و انسانی است، و حب علی(ع) حب انسانیت است.
درست است، علی(ع) مظهر انسان كامل بود و درست است كه انسان، نمونه های عالی از انسانیت را دوست می دارد، اما اگر علی(ع) همه این فضائل انسانی را كه داشت می داشت، آن حكمت و آن علم، آن فداكاریها و از خودگذشتگیها، آن تواضع و فروتنی، آن ادب، آن مهربانی و عطوفت، آن ضعیف پروری، آن عدالت، آن آزادگی و آزادیخواهی، آن احترام به انسان، آن ایثار، آن شجاعت، آن مروت و مردانگی نسبت به دشمن، آن سخا و جود و كرم و... اگر علی(ع) همه اینها را كه داشت می داشت اما رنگ الهی نمی داشت، مسلما این قدر كه امروز عاطفه انگیز و محبت خیز است نبود.
علی(ع) از آن نظر محبوب است كه پیوند الهی دارد، دلهای ما بطور ناخودآگاه در اعماق خویش با حق سر و سر و پیوستگی دارد، و چون علی(ع) را آیت بزرگ حق و مظهر صفات حق می یابند به او عشق می ورزند.
در حقیقت پشتوانه عشق علی(ع)، پیوند جانها با حضرت حق است كه برای همیشه در فطرتها نهاده شد و چون فطرتها جاودانی است مهر علی(ع) نیز جاودان است.
نقطه های روشن در وجود علی(ع) بسیار زیاد است، اما آنچه برای همیشه او را درخشنده و تابان قرار داده است، ایمان و اخلاص اوست و آن است كه به وی جذبه الهی داده است. سوده همدانی، بانوی فداكار، در مقابل معاویه بر علی(ع) درود فرستاد و در وصفش گفت:
صلی الله علی روح تضمنها قبر فاصبح فیه العدل مدفونا قدحالف الحق لایبغی به بدفصار بالحق و الایمان مقرونا «درود خداوند بر روانی باد كه او را خاك در برگرفت و عدل نیز با وی مدفون گشت، با حق پیمان بسته بود كه به جای آن بدلی نگزیند، پس با حق و با ایمان مقرون گشته بود.»
صعصعه بن صوحان عبدی نیز یكی دیگر از دلباختگان علی(ع) بود، از كسانی بود كه در آن دل شب در مراسم دفن علی(ع) با عدد معدودی شركت كرد.
پس از آنكه حضرت علی(ع) را به خاك سپردند، صعصعه یك دست خویش را بر قلبش نهاد و با دست دیگر خاك بر سر پاشید و گفت: «مرگ گوارایت باد! كه مولدت پاك بود و شكیبائیت نیرومند و جهادت بزرگ، بر اندیشه ات دست یافتی و تجارتت سودمند گشت. بر آفریننده ات نازل گشتی و او تو را با خوشی پذیرفت و ملائكش بر گردت درآمدند. در همسایگی پیغمبر جایگزین گشتی و خداوند تو را در قرب خویش جای داد و به درجه برادرت مصطفی(ص) رسیدی و از كاسه لبریزش آشامیدی.
نزدیكترین مردم بودی به پیغمبر، اول كسی بودی كه به اسلام گرویدی. از یقین لبریز و در دل محكم و از همه فداكارتر و نصیبت از خیر بیشتر بود. خداوند ما را از اجر محبتت محروم نكند و پس از تو ما را خوار نگرداند. به خدا سوگند كه زندگیت كلید خیر بود و قفل شر، و مرگت كلید هر شری است و قفل هر خیری، اگر مردم از تو پذیرفته بودند از آسمان و زمین نعمتها برایشان می بارید اما آنان دنیا را بر آخرت برگزیدند».
آری دنیا را برگزیدند و در مقابل عدل و عدم انعطاف علی(ع) تاب نیاوردند و عاقبت دست جمودها و ركودها از آستین مردی بدر آمد و علی(ع) را شهید كرد. علی(ع) در داشتن دوستان و محبان سر از پا نشناخته كه در راه ولا و محبت او، سر دادند و بر سر دار رفتند بی نظیر است.
تاریخچه شگفت و جالب و حیرت انگیز آنها صفحات تاریخ اسلام را مفتخر ساخته است. دست جنایات ناپاكانی از قبیل زیادبن ابیه و پسرش عبیدالله و حجاج بن یوسف و متوكل و در رأس همه اینها معاویه بن ابوسفیان به خون این زبده های انسانیت تا مرفق آلوده است.

شهید مرتضی مطهری ،جاذبه و دافعه

منبع : روزنامه کیهان