میرزا محمدکاظم صبوری خراسانی

جنسیت: مرد
نام پدر: محمدباقر کاشانی
تخلص: صبوری
تولد و وفات: (۱۲۵۹-۱۲۷۰ -۱۳۲۲) قمری
محل تولد: ایران - خراسان - مشهد
شهرت علمی و فرهنگی: شاعر
نسب وی به میرزا احمد صبورکاشانی ، برادرزادۀ فتح‌علی‌خان صبا ، می‌رسد که دبیر عباس میرزا نایب‌السلطنه بود و در یکی از جنگ‌های ایران و روس شهید شد ، و به همین سبب میرزا محمدکاظم صبوری تخلص می‌کرده است. وی پس از تحصیل علوم ادبی و عربی و فقه و فلسفه که معمول زمان بود در پی شغل پدر که حریربافی بود ، نرفت و به سخن‌سرایی پرداخت و از بزرگان عصر خود گردید. وی قصایدی در مناقب پیامبراکرم (ص) و امامان (ع) سروده است. غلام‌حسین خان افضل‌الملک که با صبوری دوست و معاشر بوده ، دربارۀ وی چنین می‌نویسد: اصل ترقی شعر جناب ملک‌الشعراء ، تشویق و تربیت مرحوم ابونصر فتح‌الله‌خان شیبانی مؤلف کتاب‌های "گنج گهر" و "درج درر" بوده است. روزی شیبانی کتاب معزّی را در دست صبوری می‌بیند ، می‌گوید: جز "شاهنامه" و "دیوان" مسعودسعد و فرخی و عنصری مخوان تا طبعت ترقی کند و ملک‌الشعراء صبوری چنان کرد. هر چند "پزشک‌نامه" و "بحران‌نامه" وی به سبک عراقی است لیکن سبک ملک در شعر ترکستانی است. وی قصایدی در مدح سلطان وقت و حکام و رجال خراسان دارد و در قبال این امر صلات و جوایز می‌گفته است. صبوری در مدح ناصرالدین‌شاه قصیده‌ای سرود و با خلعت به تهران فرستاد و تقاضای لقب کرد و از دربار به وی لقب ملک‌الشعرائی آستان‌قدس با فرمان و حقوق دادند. وی شاعری استاد بود و "دیوان" او که به همت فرزند خود محمد ملک‌زاده برادر کهتر استاد ملک‌الشعراء بهار چاپ شده در حدود دوازده هزار بیت می‌باشد. وی بر اثر بیماری وبا در مشهد درگذشت.

منبع : مطالب ارسالی