رؤیای سیاه

پرواز بر فراز غرب آفریقا، پروازی رؤیایی است. جنگل های به هم تنیده و رودخانه ها و دریاچه هایی كه تجسم بهشت گمشده است.
كنگو و یا آن گونه كه پیشتر خوانده می شد زئیر، یكی از همان بهشت های روی زمین است. صدها سال غارت و چپاول و صدها سال مبارزه برای فقط زیستن، ولی اكنون این بهشت را به جهنمی تبدیل كرده است. اروپاییان از این سرزمین رویایی جهنمی ساخته اند كه حتی زیستن در آن نیز اكنون غیر ممكن شده است.
سرزمینی كه نام رهبر آزادیخواه آن هنوز زینت بخش یكی از خیابان های تهران است، دیگر نه پاتریس لومومبایی دارد و نه موسی چومبه ای كه حداقل بتوان بر ضد او تظاهرات كرد. جوانی ۳۷ ساله حكومت را از پدری كه روزی انقلابی بود به ارث برده و حال قرار است در انتخاباتی زیر نظر اروپاییان و سازمان ملل حكومت تازه ای را كه به احتمال زیاد برنده نهایی آن خودش خواهد بود، پایه ریزی كند.
كابیلای پسر بر گوشه ای از این كشور در امتداد رودخانه كنگو حكومت می كند و دیگر نقاط كشور به حیطه قدرت كسانی تبدیل شده است كه همه منابع طبیعی كشور را به خارجیان واگذار كرده و در ازای دریافت میلیون ها دلار رشوه، زندگی آرامی را در اروپا و به خصوص سواحل نیلگون مدیترانه در ساحل فرانسه می گذرانند.
كنگو كه برای اروپاییان همواره تبلور سیاه پوستان آدمخواری بود كه سفیدان از آنها واهمه داشتند، اكنون این دروغ تاریخی اروپاییان را به حقیقت نزدیك كرده است.
سرزمینی با ملتی كه دیگر وجود خارجی ندارد، سرزمینی كه حتی به گفته یك روزنامه نگار اروپایی كه اخیراً از آنجا بازگشته بود به محلی فقط برای چپاول تبدیل شده است.
كنگو از اواخر قرن نوزدهم یكی از پرجاذبه ترین مكان های آفریقا برای آفریقاشناسان بود و آنان كه پس از استعمارگران و مسیونرهای مسیحی به این سرزمین پا نهادند، بسیاری از باورهای پیشین اروپاییان در مورد سیاه پوستان را دگرگون كردند. در این سرزمین زیبا نه آدمخواری بود و نه وحشی لجام گسیخته ای كه كمر به قتل سفیدپوستان بسته باشد.
طبیعت زیبا در زیبایی روح ساكنانش نیز اثر نهاده بود و شاید همین ساده زیستن و ساده پنداشتن كار را بر استعمارگران آسان كرده بود.
سایه پیر استعمار آنان را كه قد علم كردند یا مانند پاتریس لومومبا ازپا انداخت و یا آنان را آنچنان با خود همراه كرد كه همانند موسی چومبه خود به عاملی برای پیشبرد اهداف استعماری و چپاول ملت تبدیل شوند.
سه دهه پیش كنگو سرزمین رؤیایی من و دیگر كسانی بود كه در جست وجوی قلب تپنده آفریقا بودند؛ قلبی كه امروز حتی ضربان آن را نیز نمی توان شنید.

عباس لقمانی

منبع : روزنامه همشهری