وبــلاگ‌هـا؛ شـبـکـه‌هـای تـلـویـزیـونـی

وبلاگ‌ها از جهتی شبیه شبکه‌های تلویزیونی هستند. بعضی عمومی ‌و پربیننده و بعضی خاص و با بیننده‌های محدود.
من نویسنده قبل از هر چیز باید حد و اندازه وبلاگم رو بدونم و توقع بی‌جایی از وبلاگ‌خوان‌ها نداشته باشم. حسرت و حسادت به وبلاگ‌های پرخواننده هم سودی برایم نداره. نتیجه‌اش می‌شه این که برم اونجا و پیام‌های چند صفحه‌ای بنویسم و حرف‌های مربوط و نامربوط رو سر هم کنم که یه جوری مشتری جلب کنم یا بشینم و برای هر کی که آپدیت می‌شه پیام بذارم که: "به به! چه سری! چه دمی! چه منقاری! چه وبلاگ خوبی داری...
وقتی من از قابلیت‌های خودم باخبرم، می‌دونم وبلاگم رو چطور اداره کنم. چی بنویسم، چطور بنویسم، چطور جواب بدم، به چه وبلاگ‌هایی لینک بدم. اینها عواملیه که می‌تونه دایره ارتباطات من و وبلاگم رو با دیگران تحت الشعاع قرار بده. وقتی می‌رم در وبلاگ دیگری پیام می‌ذارم، آیا لینک وبلاگ خودم رو می‌ذارم یا نه. آیا ایمیلم رو براش می‌نویسم یا نه. هر کدوم از اینها مفهومی‌ داره. اگر تعمدا لینک وبلاگم رو نذارم، می‌تونه معناش این باشه که علاقه‌ای به معرفی وبلاگم به خواننده‌ها ندارم. پس این شخص نمی‌خواد که وبلاگش رو تبلیغ نکنه؛ حداقل از این روش. پس او انتظار نداره که تعداد خواننده‌هاش روز افزون باشه. وقتی مطلبی می‌نویسه که فقط خودش می‌فهمه و کسی ازش سر در نمیاره، توقع نداره نظرات وبلاگش زیاد بشه و اگر در هیچ نظرسنجی و مسابقه‌ای شرکت نمی‌کنه، انتظار نداره نفر اول تا سوم بشه...
نویسنده این یادداشت در ادامه نوشته است: این مثال‌ها رو زدم که بگم کنترل، دست خود منه. من اگر اراده کنم و تواناییش را کسب کنم، می‌تونم وبلاگم رو معروف کنم.

منبع : خبرگزاری ایسنا