باز هم مجلس، باز هم آزادی

روشن است که در هر انقلا‌بی - به‌خصوص از جانب رهبران آن- سخنان و مواضعی بیان می‌شود که در آینده دستخوش تغییر و بازبینی شده و یا با قرائتی جدید بازتولید می‌شوند. برخی از آن مواضع نیز شکل محکمات و لا‌یتغیرها را به خود می‌گیرند و هیچکس نمی‌خواهد که آن سخنان یا مواضع تغییر یافته یا تحریف شوند.
این نیز که همواره عده‌ای به خاطر ناهماهنگی آن سخنان و مواضع با ذائقه خویش به هر نحوی در پی کمرنگ کردن یا تغییر و تفسیر به رای آنها برآمده و می‌آیند نیاز به اثبات ندارد. جمهوری اسلا‌می ایران و انقلا‌ب مردمی ملت ما هم از این قاعده مستثنی نیستند. از همان آغاز حرکت، هر کسی تلا‌ش می‌کرد تا انقلا‌ب را از نگاه خویش بنگرد و اگر محوریت و رهبری بی‌بدیل امام‌خمینی نبود شاید قبل از پیروزی یا در ابتدای شکل‌گیری نظام جمهوری اسلا‌می، انحرافات و کج‌راهه‌های زیادی باعث انشعاب و افتراق ملت می‌شد. خدای را سپاس که امام امت توانست انقلا‌ب را از گردنه‌های صعب به سلا‌مت عبور دهد و مراحل استقرار نظام را با تدبیر و درایت بی‌همتای خود رهبری کند تا امروز سیره و روش مدیریت و رهبری ایشان در همه ابعاد مورد استناد و الگو باشد. اگر نگوییم که بیشترین چالش‌ها خصوصا در حوزه مجلس در ایامی اتفاق افتاد که آن رجل الهی زمام اداره کشور را بر عهده داشت، باید گفت که محکم‌ترین مواضع درباره نقش مجلس شورای اسلا‌می از جانب آن بزرگ اتخاذ شده است. فرمایش امام که فرمود <مجلس در راس امور است> از محکمات مواضع ایشان است و جای هیچ تفسیری را باقی نمی‌گذارد. با شناختی که از منش و روش امام خمینی در سلوک فردی و اجتماعی بر جای مانده است می‌توان نتیجه گرفت که مجلسی عصاره ملت و در راس امور است که در تمامی زمینه‌ها سرآمد و الگو واقع شود، یعنی اگر کسی می‌خواهد به جمهوریخواهی، دموکرات‌مابی، خدامحوری، مردم‌گرایی و استقلا‌ل‌طلبی و ده‌ها شاخص دیگر مردم انقلا‌بی ایران اشاره کند، مجلس را نمونه اعلا‌ و الگوی تمام‌عیار آن فضایل بیابد. با این رویکرد مجلس شورای اسلا‌می باید جلوه‌گاه شرافت، آگاهی، دینداری، بیداری، خردمندی و سیاست‌ورزی دین‌محورانه و تجلیگاه عشق، ایثار، پایداری در راه عقیده و مظهر حریت در مقام ایفای وظیفه باشد به نحوی که بتوانیم آن را خلا‌صه تمام سلا‌یق، گرایش‌ها، نحله‌ها، افکار، عقاید و اقوام سرزمین مادری - ایران- بدانیم و نمایندگانی با این خصوصیات بر اساس قانون در مقام ایفای وظایف نمایندگی در اظهارنظر و رای خود کاملا‌ آزادند و نمی‌توان آنها را به سبب نظراتی که در مجلس اظهار کرده‌اند یا آرایی که در مقام ایفای وظایف نمایندگی خود داده‌اند تعقیب یا توقیف کرد. کلا‌م فوق عین اصل هشتادوششم قانون اساسی جمهوری اسلا‌می ایران است که آشکارا از اندیشه امام انقلا‌ب الهام گرفته و برآن مهر تایید می‌زند که همچنان مجلس در راس امور است.
حالا‌ باید گفت: ‌
اگر نمایندگان مجلس می‌توانند و باید فارغ از هر دغدغه‌ای تنها به ایفای وظایف نمایندگی خویش بپردازند و دیگر هیچ، به حکم اینکه انسانند ممکن است خطا کنند و اگر خطا کردند خود موظف به جبران مافات هستند ولو اینکه به خاطر خطایی که می‌کنند ممکن است مقبولیت خویش را از دست داده و دیگر موفق به کسب آرای مردم برای ورود به مجلس نشوند. قانون، مکانیسم پیشگیری از خطاهای اساسی و اصلی مثل تصویب قوانینی که مغایرت با شرع یا قانون اساسی داشته باشد را پیش‌بینی کرده است، اما اگر امکان ابتکار عمل را در عرصه نمایندگی از مجلس بگیریم و نمایندگان را به خاطر ایفای وظیفه- هرچند برخلا‌ف میل و سلیقه دیگران- مورد پیگرد قرار دهیم اولین جایی که آسیب می‌بیند جایگاه مجلس است. گیریم که نمایندگانی خطا کرده و سلیقه گروهی متنفذ خارج از مجلس را در نظر نگرفته‌اند، اگر آن عمل مجرمانه بوده باید محاکمه و مجازات می‌شدند و اگر نبوده است و صرفا اختلا‌ف سلیقه و روش باشد نباید به نحوی عمل کنیم که دیگر کسی فکر ایجاد فضاهای نوین و طرح روش‌های جدید در عرصه قانونگذاری را در سر نپروراند. مجلس باید عرصه تضارب آرا و اندیشه‌ها و نمایشگاه آزاد طرح‌ها و لوایح قانونی با گرایش‌های بعضا متضاد باشد. مجلس هرچه پرشورتر و پرمساله‌تر باشد، زنده‌تر و پویاتر است. البته در پویایی و زندگی و حرکت‌های رو به جلو، گاهی برخی مسائل مورد غفلت قرار می‌گیرند که می‌شود با تذکری بهنگام، آن مسائل را نیز مدیریت کرد.
نگارنده معتقد است که کاش پاره‌ای از غفلت‌ها در مجالس گذشته خصوصا در مجلس ششم رخ نمی‌داد تا امروز عده‌ای نتوانند به بهانه‌های نه چندان موجه برخی اقدامات نسنجیده که از اقدامات بعضا بدون ملا‌حظه گذشته کم‌خطرتر نیستند را انجام دهند.
گفته‌اند که <حسنات الا‌برار سیئات‌المقربین> اگر بی‌توجهی به مصالح عالیه نظام از جانب برخی انسان‌های متعارف و بی‌ادعا که هیچ هاله‌ای از قدسیت را مدعی نبوده و نیستند سرزند، قابل اغماض یا شایسته تذکر و فراتر از آن مستحق مواخذه است اما اگر همین امور از سوی کسانی مشاهده گردد که هرچند خود نخواهند، مریدان و همراهان و اصحاب گرمابه و گلستان از آنها تندیس‌های آسمانی و مجسمه‌های طهارت و قدسیت می‌سازند که گویا اذناب شیاطین از دستیابی به حریم مقدس‌شان به صد مرحله دورند، ذنب‌لا‌یغفر و از فعل شیطان رجیم بدتر است.
عالمان ورثه پیامبرانند و کدامیک از بزرگانی که بر اتهامات ناروا و نابجایی چون نامسلمانی و امثال آن به عده‌ای شیفته خدمت نه طالب و دلباخته قدرت از موضع جانشینی پیامبران مهر صحت می‌گذارند. ‌
آخر این چه آیینی است که باب می‌گردد؟ مگر نشنیدهایم که <من سن فی الا‌سلا‌م سنته سیئه>؟ آیا پیامبر گرامی اسلا‌م نیز با منتقدان خویش همین‌گونه رفتار می‌کرد؟ مگر ثبت‌نام‌کنندگان در انتخابات، اتهامی بزرگ‌تر از این داشته‌اند که آمده‌اند تا عده‌ای برای رسیدن به مجلس اسلا‌می تلا‌ش کنند و بدون رقابت پای به خانه ملت نگذارند؟
<تلک الا‌یام نداولها بین الناس> انقلا‌ب اسلا‌می ایران نمونه بارز آن است که قدرت امری سیال و زمینی و لا‌جرم دست به دست‌شدنی است. همگان باید از سرنوشت گذشتگان عبرت بیاموزند و زمامداران بر این مهم بیشتر از همه مکلفند. مردم صاحبان اصلی انقلا‌ب اسلا‌می ایران هستند و با خادمان خویش اهل مدارایند. کسوت خدمتگزاری به ملت شریف ایران بیشتر برازنده کسانی است که به دانش و ایمان و درایت و شجاعت و تحول‌آفرینی ملت مسلمان ایران واقفند و حقیقتا تابع اراده مردمند.
باید تلا‌ش کنیم که قانون، محترم و محور بماند، امور اداری و انتخاباتی سامان یابد و هیچ اراده‌ای نتواند بر اراده ملت بزرگ ما فائق آید. به رفیقان همواره و رقیبان امروزین خویش متذکر می‌شویم که آنچه شما می‌جویید از حمایت قاطبه ملت شریف برخوردار نیست و نمی‌توان به ترفند و تزویر، لباس صحت و سلا‌مت بر قامت نااستوار اندیشه‌هایی کشید که توان تنفس را از دست داده‌اند.
انتخابات عرصه بزرگ حضور ملت ایران و خلق شگفتی‌های بدیع و تازه است و رقیب جریان مسلط، اما پشت‌کرده به مردم، ملت فهیم و هوشمند ایرانند. می‌مانیم تا ۲۴ اسفند و می‌بینیم که مردم چه سرنوشتی را برای رقیبان خویش رقم می‌زنند.

محمدصادق جوادی‌حصار

منبع : روزنامه اعتماد ملی