بوی پاپایای سبز - THE SCENT OF GREEN PAPAYA

سال تولید : ۱۹۹۳
کشور تولیدکننده : فرانسه
محصول : کریستوف روسینیون
کارگردان : ترآن آن هونگ
فیلمنامه‌نویس : ترآن آن هونگ
فیلمبردار : بنو آ دلوم
آهنگساز(موسیقی متن) : تیت تون تات
هنرپیشگان : یین‌خی ترآن نو، مان سان لو، تای لوک تروئونگ، آن هوآ نگوین، هوآ هوی ووئونگ، نگوک ترونگ تران، کیو سوواناوونگ، ژرار نت و وانتا تالیسمان
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۴ دقیقه


ـ سایگون، سال ۱۹۵۱. ̎موئی̎ ده ساله (سان لو) از دهکدهٔ خود به شهر آمده و خانهٔ یک خانوادهٔ طبقهٔ متوسط پیشخدمتی می‌کند؛ پدرش فوت شده و مادرش او را مجبور به کار کرده است. ̎تای̎ ( آن هوآ نگوین)، پیشخدمت مسن خانه به ̎موئی̎ وظایف‌اش را گوشزد می‌کند و موقعیت اعضاء خانواده را توضیح می‌دهد. تنها ممر درآمد خانواده از حجرهٔ کوچک نخ‌ریسی مادر تأمین می‌شود. پدر، آدم بی‌کاره‌ای است که تا به حال سه‌بار پس‌انداز خانواده را برداشته و ناپدید شده است. مادر خانواده (تروئونگ) پس از مرگ دختر بزرگ‌اش هفت سال است از اتاق بالاخانه خارج نشده است. از خانواده سه فرزند پسر نیز باقی مانده است. ̎موئی̎ تازه در آن خانه جا افتاده که پدر دوباره ناپدید می‌شود و همسرش را مجبور می‌کند که ارثیهٔ خانوادگی را برای خرید برنج بفروشد. ̎موئی̎ از ̎خوین̎ (ووئونگ)، همکلاسی ̎ترونگ̎ (سوواناوونگ)، یکی از پسران خانواده، که غالباً به آنان سر می‌زند، خوشش می‌آید. ̎تین̎ (نت)، پسر کوچک خانواده از آزار دادن ̎موئی̎ لذت می‌برد و یک روز باعث می‌شود ̎موئی̎ یکی از ظروف عتیقه خانواده را بشکند. ̎ آقای توآن̎ (وان اونانگوین) که دورادور از مادربزرگ خانواده خوشش می‌آید به کمک ̎موئی̎ به بالا خانه رفته و نگاهی دزدکی به او می‌اندازد. ده سال بعد، ̎ترانگ̎ ازدواج کرده و همسر بد ذات‌اش مادرشوهر خود را تحت فشار می‌گذارد تا برای صرفه‌جوئی، ̎موئی̎ (تران نو) را اخراج کند. ̎موئی̎ برای کار نزد ̎خوین̎ می‌رود که حالا پیانیستی حرفه‌ای شده و نامزدی پر شر و شور دارد. اما نامزد ̎خوین̎ ار علاقهٔ ̎موئی̎ به مرد زندگی‌اش باخبر می‌شود و با او با عصبانیت رفتار می‌کند. ̎خوین̎ در واکنش به محبت‌های ̎موئی̎ به او خواندن و نوشتن یاد می‌دهد و چندی بعد با او ازدواج می‌کند.
ـ یک سیندرلای واقع‌گرا که تناقض موجود در نوع بیان و داستانش، تنها از یک فیلمساز آسیائی بر می‌آید. تران آن هونگ در فرانسه بزرگ شده، همان‌جا درس خوانده و برای همین هم می‌تواند فارغ از ̎درد̎های ویتنامی‌ها که سرتاسر معدود فیلم‌های مهم‌شان را پوشانده، یک عاشقانه در حال و هوای نکبت‌بار زندگی آن مردم بسازد. شاید البته این حس اصلی بوی پاپایای سبز باشد. فیلم در فضای سایگون سال‌های جنگ می‌گذرد؛ در پس زمینه، همه چیز بر پایهٔ فقر و بدبختی مردم عادی گذاشته می‌شود. اما آنچه به خصوص از نیمه، فیلم را در بر می‌گیرد، عاشقانه‌ای است پر احساس که گویا، همین مورد به مذاق اعضای آکادمی هم خوش آمده و فیلم را برای دریافت اسکار بهترین فیلم خارجی زبان کاندیدا کردند. از جمله نکات جالب توجه فیلم، سایه محوی است که فقط گهگاه با شنیدن صدای هواپیما‌ها از جنگ ویتنام احساس می‌شود و از موارد حاشیه‌ای خارج از فیلم هم، باید به فیلمبرداری کار در استودیوئی در فرانسه اشاره کرد که با توجه به حس و حال کاملاً آسیائی فیلم، این امر بیشتر تحسین‌ برانگیز می‌نماید.