مرگ پشت در است

مرگ، با صورتی سفید و شنلی سیاه، در نیمه های شبی وحشت آور، پاورچین پاورچین، در کوچه های تاریک حرکت می کند. خانه ها را یکی پس از دیگری رد کرده و به خانه مورد نظر نزدیک می شود. نه از در وارد می شود و نه از پنجره. مرگ قصد دارد، صاحب خانه را غافلگیر کند. صاحب خانه بدبختی به نام نات که مرگ قصد گرفتن جانش را کرده است.
اما مرگ، هنگام ورود به خانه، به زمین می خورد و همین موضوع باعث می شود تا نتواند سریع جان نات را بگیرد. اما نات که با دیدن مرگ وحشت کرده است، از او تقاضای ۲۴ ساعت زمان می کند. مرگ قبول نمی کند. اما نات، با تطمیع مرگ به وسیله یک نخ سیگار، و پس از برد در شرط بندی یک بازی ورق، مرگ را راضی می کند تا جانش را نگیرد. نات پس از رفتن مرگ، با دوستش تماس می گیرد و از دیدار با مرگ سخن می گوید. اما دوستش، او را به سخره گرفته و تلفن را قطع می کند و در همین هنگام مرگ داخل شده و جان او را می گیرد و در نهایت این نات است که خود را شکسته خورده می یابد.
متنی که خواندید، داستان بخشی از نمایش «مرگ در می زند»، نوشته وودی آلن است. نوشته ای که به گفته کارگردان «مرگ در می زند»، به خاطر متن قویش انتخاب شده است. نویسنده نمایشنامه، در این داستان با نگاهی طنز آمیز به موضوع مرگ، به بیان این نکته مهم اشاره دارد که مرگ به سراغ همه کس اعم از فقیر و غنی و بزرگ و کوچک می رود. این نمایش، به این موضوع اشاره دارد که ساده نگاه کردن به مرگ، نهراسیدن از آن و به آغوش مرگ رفتن، مرگ را برای هر کسی آسان کرده و از طرفی دیگر بی توجهی به مرگ، عاقبت خوبی را برای انسان رقم نخواهد زد.
این نمایش به گفته کارگردان، در کنار اقتباس از نوشته وودی آلن، زیربناهای مسائل اجتماعی و سیاسی هم داشت، به محکوم کردن برخی از آدم هایی که در جامعه ای مانند جامعه نات زندگی می کنند پرداخته بود. اگرچه در این نمایش انتقادهای سیاسی و اجتماعی هم به اجتماع شده بود، اما به علت چندلایگی نمایشنامه، این انتقادها در لایه های پایین تر قرار گرفته بود و کمتر در نظر بیننده جلوه می کرد.
بازی خوب بازیگران این نمایش، که در کانون حر واقع در میدان حر برگزار شد، از نقاط برجسته این نمایش بود. نمایشی که نبود نقش زن در آن، در افزایش کیفیت آن بی تأثیر نبود. با این حال ضعف ها اساسی در نور و صدای این نمایش مشکلاتی را برای کارگردان آن به وجود آورده بود. در کنار این ها، کمبود امکانات در طراحی صحنه، از جمله مسائلی بود که به وضوح دیده می شد. هر چند که به گفته کارگردان، اندک وسایلی هم که بر روی صحنه بود، از خانه آورده شده بود.
تعداد بینندگان این نمایش، مانند نمایش قبلی بسیار کم بود. در واقع اگر داوران و مسئولین سالن حضور نداشتند، می توان گفت که در این نمایش اصلاً بیننده ای حضور نمی داشت. مشکلی که در دیگر نمایش ها هم دیده می شد و در صورت اطلاع رسانی مناسب به مدارس، شاید شاهد جمعیت بیشتری در سالن نمایش می بودیم.

منبع : ایران تئاتر