خداداد اسطوره می ماند!؟

با ورق زدن تاریخ فوتبال به نام بازیکنان بزرگی بر می خوریم که هر یک در مقطعی در فوتبال کشور خود و سطوح قاره ای و حتی جهانی از محبوبیت و اقبال اجتماعی فوق العاده ای برخوردار بوده اند.
محبوبیت و شهرت در دوران بازیگری اگر چه یکی از عوامل مهم ماندگاری نام و نشان ورزشکاران در ذهن جامعه بشمار می رود، ولی آنچه مسلم است این ورزشکاران در صورتی به اسطوره ورزشی تبدیل خواهند شد که پس از دوران بازیگری نیز بتوانند با حفظ شان و جایگاه خود، ارزش بدست آمده را تداوم بخشند. این شان و جایگاه قطعا چیزی جز مردمداری و رعایت شخصیت اجتماعی نیست، زیرا بر خلاف مناصب اداری، سیاسی و اقتصادی که عمدتاً مقطعی و گذرا هستند، پایگاههای اجتماعی و مردمی ریشه در قلوب مردم آن جامعه دارد و معمولا ماندگار می باشد.
نباید فراموش کرد که مردم بعنوان بهترین قاضیان اجتماع در گذر زمان، نیک و بد افراد محبوب خود را به قضاوت می نشینند و اتفاقاً رمز و راز ماندگاری و یا به فراموشی سپرده شدن را باید در همین قضاوت مردمی جستجو کرد.
همه ما بخوبی می دانیم که اسطوره شدن اگر چه به سادگی بدست نمی آید ولی خیلی هم سخت و ناممکن نیست، اما در این میان آنچه بسیار مشکل است و از عهده هر کس بر نمی آید «اسطوره ماندن» است.
در فوتبال ایران چه بسیار افرادی که محبوب بوده اند ولی اسطوره نشده اند و یا بنا به ویژگیهایی اسطوره شده، ولی اسطوره نمانده اند و بتدریج به دست فراموشی سپرده شده اند. متقابلا ورزشکارانی وجود داشته و یا دارند که به دلیل حفظ جایگاه اجتماعی و مردمی خود اسطوره شده و اسطوره مانده اند. افرادی همچون مرحوم پرویز دهداری اسطوره اخلاق فوتبال ما، مرحوم حسین فکری اسطوره پایمردی و تداوم در فوتبال، علی پروین اسطوره تاثیر گذاری در فوتبال، ناصر حجازی اسطوره دروازه بانی و علی دایی اسطوره غیرت و تعصب ملی و کسی که در بسیاری از نقاط دنیا فوتبال ایرانی و حتی ایران را با نام او می شناسند.
خداداد عزیزی از آن دسته ورزشکارانی است که به دلیل محبوبیت مردمی خود که ناشی از چهره و شرایط فیزیکی خاصش، تکنیک مطلوبش، خلاقیت فوق العاده اش، یکی از اولین لژیونرها بودنش و خصوصاً گل به یادماندنی اش برابر استرالیا، از جایگاه اجتماعی ویژه ای برخوردار شده است. او در صورت درک موقعیت خارق العاده خود می توانست، و همچنان نیز می تواند، به یک اسطوره به یاد ماندنی در عرصه فوتبال این مرز و بوم بدل شود.
خداداد عزیزی و امثال او باید، قدر و قیمت خود را بیش از دیگران درک کنند، زیرا ارزشهایی چون اعتبار، شخصیت، محبوبیت، شهرت و آبرو ذره ذره و یا به قول قدما شب به شب جمع شدنی اند، ولی همه این اندوخته را به یکباره و با یک لغزش رفتاری و حتی گفتاری از دست رفته می توان دید.
پس از اینکه خداداد عزیزی دوران بازیگری خویش را که توام با فراز و نشیب زیادی بود (البته نه به لحاظ فنی بلکه از منظر اخلاقی) پایان یافته اعلام نمود، با قبول مدیریت سازمان فوتبال باشگاه ابومسلم، جائیکه مراحل رشد و ترقی خود را از آنجا آغاز نموده بود پای به عرصه جدیدی از حضور در فوتبال کشور گذاشت.
البته این اولین بار نیست که یکی از بازیکنان بزرگ یک باشگاه پس از چند سال بازیگری در آن تیم و سایر تیمها، بعنوان یکی از مدیران اجرایی آن باشگاه مشغول به کار می شود و قطعاً آخرین بار هم نخواهد بود ولی اینکه خداداد عزیزی با آن ویژگیهای اخلاقی منحصر به فردش چنین سمتی را بر عهده گیرد قدری غیر منتظره بود، خصوصاً در شرایطی که با توجه به عدم حضور شفق مدیر عامل باشگاه ابومسلم در مشهد، عملاً اختیار تام بر عهده خداداد قرار می گرفت. البته ما در این مجال اصلا کاری به رفتن میثاقیان و آمدن و رفتن سید مهدی قیاسی نداریم، بلکه نکته مهم در چنین وضعیتی برای ابومسلم، فرصتی است که برای خداداد عزیزی فراهم شده است تا علاوه بر اینکه در کسوت یک مدیر و یا سازمان دهنده بتواند برای باشگاهی چون ابومسلم که از تیمهای ریشه دارو با سابقه کشور با خیل هواداران بسیار در استان خراسان بشمار می رود، منشاء تحولات اساسی باشد، نیز با رفتار و گفتاری که از یک اسطوره انتظار می رود، در راه ماندگاری محبوبیت خود ابتدا نزد مردم خراسان و سپس تمامی فوتبال دوستان کشورگام بر دارد.
برنامه ریزی و توجه به فوتبال پایه، پی ریزی ساختاری منسجم برای باشگاه، تلاش برای احداث مجموعه اختصاصی ابومسلم و استفاده از ادبیات گفتاری متناسب با شان یک اسطوره که اکنون مدیر سازمان فوتبال ابومسلم نیز هست از جمله اقداماتی است که خداداد را خداداد باقی نگاه خواهد داشت.

محمدرضا جلوه

منبع : پارس فوتبال