اولین جمله پوپولیستی از مصطفوی

«بسیاری از جنبه های نظام توتالیتری در آن مراحل ابتدایی شکل گیری اش بس جذاب هستند. قاطعیت آن شفافیت برنامه اش و آن نیرو برای حل مشکلاتی که در یک دموکراسی بنا به طبیعتش به راحتی قابل حل نیستند. رژیم توتالیتری هر آنچه شهروند متوسط را برمی آشوبد از میان بر می دارد و دست به اقداماتی می زند که چنین شهروندی را سخت تحت تأثیر قرار می دهد.»
● بخشی از مقاله ایوان کلیما
▪ ترجمه خشایار دیهیمی
پایان نظام های توتالیتر را بررسی کنید. روزی که اتحاد جماهیر شوروی دچار فروپاشی شد دیگر خبری از آن وعده های عوام پسندانه نبود تا به کمک توتالیاریسم بیاید. در جمهوری چک و آلمان هم چنین داستانی پیش آمد که اگر غیر از این بود دیوار برلین هیچگاه برچیده نمی شد. کاری به درست و غلطش نداریم اما واقعیت این است که نمی توان - بخوانید نباید - عدالت را اینگونه « تفسیر کرد » که ضعیف و متوسط و قوی به یک اندازه حق استفاده از ثروت های خدادادی را دارند. عدالت از دید نگارنده یعنی اینکه اگر جوانی طرح مناسبی را به فلان اداره برد کارش را به این خاطر که نسبتی با صاحبان قدرت ندارد عقب نیندازد اما نمی دانیم چه سری در این قضیه نهفته که اغلب مدیران ما دنبال مفاهیم عام پسندتر واژه عدالت می روند و از آخر و عاقبتی که بارها آزموده شده است هم نمی ترسند!
مثلاً مصطفوی در تماس تلفنی با برنامه ورزش از شبکه ۲ می گوید: از دولت می خواهیم برقراردادها نظارت و ترتیبی اتخاذ کند تا باشگاه ها نتوانند بیشتر از سقفی مشخص به فوتبالیست ها بپردازند! چنین جمله ای از دید ما یعنی اینکه چون ما قادر به تهیه بودجه لازم برای بستن یک تیم قوی نیستیم ، لذا دیگر تیم هایی که عرضه شان به هر دلیل بیشتر از ماست هم حق ندارند از برتری مدیریتشان استفاده کنند! و جالب اینکه داریوش برای توجیه این خواسته عوام فریبانه توپ را به زمین دولت انداخته و دنبال «قانونی کردن» تقاضایی است که تخم اندیشه اش در نظام های توتالیتر کاشته شده است.
وقتی اماراتی ها قادرند تا بواسطه امکانات مالی شان ستاره های ما را جذب کنند و یا می شنویم که شجاعی چند میلیارد تومان از اسپانیایی ها پول گرفته است . تعیین سطح قرار داد برای بازیکنان مثل آنست که بخواهیم با سیستم حکومتداری در کشور هایی نظیر کوبا و کره شمالی به جنگ نظام های سرمایه داری برویم و توقع داشته باشیم که آنها را در زمینه های اقتصادی شکست هم بدهیم! بله آقای مصطفوی ! لطفاً دست از این حرف های پوپولیستی بر دارید و به جبران ضعف خودمان از طریق پایین کشیدن دیگران به این فکر کنید که چگونه می توان از بازیکنی که برای یک فصل ۲۰۰ میلیون تومان می گیرد به اندازه ی ۲۰۰ میلیون و حتی بیشتر از آن کار کشید .آقای مصطفوی ! وقتی به شمال شهر تهران که محل تجمع پولدار هاست سرک می کشیم مالکیت هیچ کدام از ده ها هزار ویلا و آپارتمان و مغازه و پاساژ و ... که هر یک میلیارد ها تومان ارزش دارند متعلق به فوتبالیست هایی که در لیگ خودمان حضور دارند نیست و این تنها لژیونرها هستند که ممکن است دارایی و اندوخته شان نزدیک به فلان دکتر و بهمان مهندس و برخی آقا زاده ها و ... باشد، پس بر خلاف این باور عمومی غلط که بازیکنان ثروتمند هستند و پول مفت می گیرند، ما در قیاس با دیگر کشور هایی که لیگ شان حرفه ای است مبلغ زیادی به فوتبالیست هایمان نمی دهیم و اینکه کارآیی لیگ به اندازه پولی که در آن خرج می شود نیست باز می گردد به ضعف مدیرانی که مدام دنبال رضایت کار فرمای خود هستند و تلاش می کنند تا مسائل آسانتر و عوام فریبانه را جایگزین همسو سازی خود با جهان بیرونی و استانداردهای بین المللی سازند . عدالت این نیست که مدیر قوی و ضعیف و متوسط بتوانند بوسیله بند های قانونی بازیکن جذب کنند . با توجه به اسم استقلال و پرسپولیس و با در نظر گرفتن محبوبیت مردمی و رسانه ای این دو باشگاه اگر قرار باشد قرار داد ها صاحب سقف شوند این عین بی عدالتی خواهد بود ، زیرا بازیکنی که می داند بیشتر از مثلاً ۲۰۰ میلیون به او نمی دهند قدر مسلم به تهران خواهد آمد تا حداقل دیده شود و به تیم ملی نزدیک تر باشد ، پس اگر دنبال عدالت هستیم مدیران تیم هایی که قهرمان می شوند را تنها به این خاطر که « مطیع نبودند » ، بر کنار نکنیم .

منبع : روزنامه ابرار ورزشی