WTO طالب تجارت آزاداست ولی نه به هر قیمتی

مسئله این است: چه کشورهایی مایلند با هم معامله و داد و ستد داشته باشند؟
یکی از اصول سیستم WTO این است که کشورها موانع داد و ستد را کاهش دهند و اجازه دهند که تجارت بصورت آزادتری جریان یابد، در نهایت نیز به سبب افزایش حجم تجارت، کشورها به سود بالاتری می رسند و این نتیجه کاهش موانع تجارت است .
ولی تا چه اندازه بایستی موانع را کاهش داد؟ این همان چیزی است که کشورهای عضو بایستی در موردش با هم چانه زنی کنند. موضع آنها اولا بستگی به علاقه آنها برای کاهش موانع و ثانیا بستگی به عواید آنها از بقیه کشورهای عضو دارد. تعهدات یک کشور به عنوان مقررات کشور دیگر محسوب خواهد شد و بالعکس.
قوانین WTO نیز برای این است که محیط گفتگو ئی برای آزادی و هدایت مذاکرات بوجود بیاورد. قوانینی که به صورت موافقت نامه ها نگاشته می شوند اجازه می دهند که این موانع آرام آرام کاهش یابند بنابراین تولیدکنندگان محلی و کوچک می توانند رفته رفته خود را با این جریان تطبیق دهند.
این قوانین، پیش بینی های لازمه را برای مواجهه با مشکلاتی که کشورهای در حال توسعه با آن مواجه می شوند دربر داشته و هم چنین گوشزد می کنند که چگونه و چه وقت بایستی از تولید کنندگان محلی خود حمایت و پشتیبانی کرد مثلا هنگامی که محصولات وارداتی ارزان قیمت مورد توجه قرار می گیرند چون یارانه به آنها تعلق گرفته و یا مسئله ارزان فروشی ناعادلانه ( dumping ) مطرح است.
درست است که اصل تجارت آزاد مهم است ولی بقیه اصول سیستم WTO نیز اهمیت دارند، برای مثال اصل عدم تبعیض و همینطور، اطمینان از اینکه شرایط تجارت باثبات، قابل پیش بینی و شفاف هستند جزو اصول مهم محسوب می شوند.

منبع : wtoarticles