خواجه حسین ثنایی مشهدی

جنسیت: مرد
نام پدر: خواجه غیاث‌الدین محمد / علی
تخلص:  ثنایی
تولد و وفات: ( ... - ۹۹۵ - ۹۹۶) قمری
محل تولد: ایران - خراسان - مشهد
شهرت علمی و فرهنگی: شاعر
در اوایل جوانی شعر نمی‌گفت ، ولی به‌دنبال رؤیایی به‌ شاعری روی آورد ، بی‌آنکه مقدمات آن‌ را طی کند. همین بی‌توشگی از مقدات ادبی ، همواره موجب طعن مخالفان در حق وی بود و سخن او را نارسا می‌دانستند. در همان آغاز شاعری ، سلطان ابراهیم‌میرزا ، که خود مردی شاعر و هنرپرور بود او را تحت حمایت خود قرار داد و خواجه‌حسین "ساقی‌نانمه" خود را در ستایش او سرود. پس از شهادت شاهزاده مزبور ، به ‌قزوین رفت و ضمن قصیده‌ای شاه‌اسماعیل دوم را مدح گفت ، ولی مقبول طبع وی واقع نشد و ثنایی از بیم جان به ‌هندوستان گریخت. نخست ، در سلک شعراء دربار اکبری منتظم شد اما ترقی چندانی نکرد؛ لذا ، دست اخلاص و ارادت به ‌دامن حکیم ابوالفتح گیلانی زد و حکیم او را در کنف حمایت و تربیت خود قرار داد و درنتیجه کار او بالا گرفت و در آن‌سامان به اوج شهرت رسید و پس از وفات حکیم ابوالفتح ، در شمار ستایشگران میرزا عبدالرحیم خان‌خانان سپهسالار درآمد. وی در لاهور وفات یافت و درهمان‌جا دفن شد اما مدتی بعد خانوادۀ وی جنازۀ او را به‌ مشهد منتقل کردند. از آثار او: "دیوان" اشعار ، مشتمل بر پنج‌هزار بیت؛ یک مثنوی نیز از نوع "اسکندرنامه" ، به‌نام اکبرشاه سروده و آن‌ را "سد اسکندر و باغ ارم" نام داده است.

منبع : مطالب ارسالی