در حسرت آن روزهای فوتبال

دنیای حرفه ای پنج قاره جهان را در بر گرفته است. در غوغای این پدیده همگانی كه پول و اقتصاد نقش مهمی دارد، دیگر نمی توان ردپایی از آماتوری و دلبستگی های خلوت فوتبال یافت. قدیمی های فوتبال ما نیز هنوز با همان اخلاقیات آماتوری دهه چهل و پنجاه زندگی می كنند. آن زمان كه رفتن به المپیك یك رویا بود، آنان با عشق و وفاداری و با شعار المپیك و ورزش آماتوری توانستند ایران را به المپیك ۱۹۶۴ ببرند. بدون آنكه در معرفت ورزش آنان پول، پاداش و مادیات نقشی داشته باشد.
غلامحسین نوریان، یكی از پاك ماندگان دنیای آماتوری فوتبال است. عشق به ورزش و فوتبال برای آنان حالت تقدس داشت و در تمام دوران ورزش خود تلاش كردند انصاف ورزشی، بازی جوانمردانه و رفتار انسان منشانه را سرلوح خود قرار دهند. عشق و عرق به پیراهن باشگاه نیز برای آنها همان معنای وفاداری به هدف و آرمان های انسانی را داشت.
نوریان هنوز به فوتبال آماتوری و اخلاقیات در ورزش پایبند است. ورزش همچنان با او همسایه جدانشدنی است و در ۷۱ سالگی با عضلاتی پابرجا قادر است بیش از دو ساعت در روز ورزش كند. او در مسابقات جام پیشكسوتان به میدان آمد، دوید، توپ زد و با شهامت بازی را به پایان رساند. ۷۱ سال زندگی سالم با حفظ تمام شئونات اخلاقی و انسانی و گذر از سختی های زندگی و روزگار، آسان اتفاق نیفتاده است. نوریان ها امروز در جامعه ها و فوتبال حرفه ای جزو استثناهای تاریخ اند؛ نمونه هایی از وفاداری به مكتب شرافت ورزش و رفتارهای پهلوان منشانه كه برای ما در قصه ها تعریف می كردند. با چراغ به دنبال الگوهایی چون نوریان در ورزش و فوتبال هستیم و چه اندك و چه كم تعداد به آنها می رسیم.
غلامحسین نوریان یكی از برجسته ترین بازیكنان تیم ملی فوتبال ایران در دهه چهل بود. حسرت آن روزها و رفتارها هنوز با ماست و سادگی و انسانیت نوریان ها كه می خواهیم آنها را در كنار پوریای ولی و تختی ها تعریف كنیم، اگر تواضع و فروتنی نوریان اجازه دهد.
جهانگیر كوثری

منبع : روزنامه همشهری