احراز صلاحیت!!

قدیم‌ترها شاید کمتر کسی اینطوری فکر می‌کرد که بعد از ازدواج آیا صلاحیت پدر و مادر شدن را دارد یا ندارد؟ الآن این طرز تفکر تقریباً رایج شده و کم‌کم به صورت یک اصل درآمده است.
زیادند زن و شوهرهایی که اظهار می‌کنند که ما هنوز صلاحیتمون را برای دستیابی به مقام منیع پدر و مادر شدن احراز نکرده‌ایم. من اصلاً کاری ندارم که چقدر این طرز تفکر درست است یا نقطه‌ی مقابلش چقدر درست است که می‌گوید: هدف از ازدواج «تکثیر نسل» است و باقی حرف و حدیث‌ها بازی‌های روشنفکری است ولی آنچه مهم است این است که پدر و یا مادر فقط کسی نیست که قدرت تولید مثل دارد.
پدر و مادر در دنیای ما انسان‌ها یعنی کسانی که خداوند به آنها نعمت عقل داده است و توانسته‌اند درست انتخاب کنند و نیازهاشون را درست تشخیص بدهند. پدر و مادری که مسئولیت‌پذیر نباشند و فقط دلخوش باشند که تعداد بچه‌هاشون زیاد است و تو شناسنامه‌هاشون اسامی بیشتری به چشم می‌خورد به نظرم برداشت درستی از پدر و مادر شدن نداشته‌اند.
اصل مهم و اساسی پس از ازدواج این است که پدر و مادر اگر بتوانند نسل صالح تکثیر و تربیت کنند عیبی ندارد، و کار خوبی است ولی اگر قرار باشد با بی‌توجهی فرزندی به جامعه تحمیل شود که حتی اسمش مایه‌ی ننگ و شرم است عقل به چنین پدر و مادری دستور می‌دهد که: نه عِرض خود را ببرند و نه زحمت به دیگران بدهند.

نویسنده : پیام شعبانی

منبع : ۵ روز