ابیات پراکنده که به هم پیوسته نیست (۲)

ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود

کنون توانی، باری، خشوک پنهان کرد

٭٭٭

گوسپندیم و جهان هست به کردار نغل

چون گه خواب بود سوی نغل باید شد

٭٭٭

مرده نشود زنده، زنده بستودان شد

آیین جهان چونین تا گردون گردان شد

٭٭٭

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامه‌ی خانه بتیک فاخته گون شد

٭٭٭

رخ اعدات از تش نکبت

همچو قیر و شبه سیاه آمد

٭٭٭

ای جان همه عالم در جان تو پیوند

مکروه تو ما را منما یاد خداوند

٭٭٭

یافتی چون که مال غره مشو

چون تو بس دید و بیند این دیرند

٭٭٭

دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست

فرا بند در خانه به فلج و بپژاوند

٭٭٭

هردم که مرا گرفته خاموش

پیچیده به عافیت چو فرغند

٭٭٭

چرخ چنینست و بدین ره رود

لیک ز هر نیک و ز هر بد نوند

٭٭٭

ستاخی برآمد از بر شاخ درخت عود

ستاخی ز مشک و شاخ ز عنبر، درخت عود

٭٭٭

بدان مرغک مانم که همی دوش

بزار از بر شاخک همی فنود

٭٭٭

هر آن کریم که فرزند او بلاده بود

شگفت باشد کو از گناه ساده بود

٭٭٭

ماغ در آبگیر گشته روان

راست چون کشتییست قیراندود

٭٭٭

برو، ز تجربه‌ی روزگار بهره بگیر

که بهر دفع حوادث ترا به کار آید

٭٭٭

ماهی دیدی کجا کبودر گیرد؟

تیغت ماهیست، دشمنانت کبودر

٭٭٭

با درفش کاویان و طاقدیس

زر مشت افشار و شاهانه کمر

٭٭٭

اگر من زونجت نخوردم گهی

تو اکنون بیا و زونجم بخور

٭٭٭

مدخلان را رکاب زرآگین

پای آزادگان نیابد سر

٭٭٭

تا زنده‌ام مرا نیست جز مدح تو دگر کار

کشت و درودم اینست، خرمن همین و شد کار

٭٭٭

گزیده چهار توست، بدو در جهانهان

همارا به آخشیج، همارا به کارزار

٭٭٭

چنان بار برآورد به خویشتن

که من گویم: خوردست سوسمار

٭٭٭

فاخته بر سرو شاهرود بر آورد

زخمه فرو هشت زندواف به طنبور

٭٭٭

علم ابر و تندر بود کوس او

کمان آدنیده شود ژاله تیر

٭٭٭

چون لطیف آید به گاه نوبهار

بانگ رود و بانگ کبک و بانگ تز

٭٭٭

به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز

به حق آن روی خوب، کز گرفتی براز

٭٭٭

در عمل تا دیر بازی و درازی ممکنست

چون عمل بادا ترا عمر دراز و دیر باز

٭٭٭

تازیان دوان همی آید

همچو اندر فسیله اسب نهاز

٭٭٭

چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

٭٭٭

نهاد روی به حضرت، چنان که روبه پیر

بتیم وا تگران آید از در تیماس

٭٭٭

حسودانت را داده بهرام نحس

ترا بهره کرده سعادت زواش

٭٭٭

بت، اگرچه لطیف دارد نقش

نزد رخساره‌ی تو هست خراش

٭٭٭

از چه توبه نکند خواجه؟ که هر کجا که بود

قدحی می بخورد راست کند زود هراش

٭٭٭

تو چگونه جهی؟ که دست اجل

به سر تو همی زند سر پاش

٭٭٭

بر هبک نهاده جام باده

وان گاه ز هبک نوش کردش

٭٭٭

همی تا قطب با حورست زیر گنبد اخضر

شکر پاشش ز یک پله است و از دیگر فلا سنگش

٭٭٭

بسا کسا! که جوین نان همی نیابد سیر

بسا کسا! که بره است و فرخشه بر خوانش

٭٭٭

بانگ کردمت، ای فغ سیمین

زوش خواندم ترا، که هستی زوش

٭٭٭

ای دریغا! که مورد زار مرا

ناگهان باز خورد برف و غیش

٭٭٭

هر کو برود راست نشستست به شادی

و آن کو نرود راست همه مرده همی دیش

٭٭٭

چون جامه‌ی اشن به تن اندر کند کسی

خواهد ز کردگار به حاجت مراد خویش

٭٭٭

آه! ازین جور بد زمانه‌ی شوم

همه شادی او غمان آمیغ

٭٭٭

با دو سه بوسه رها کن این دل از درد خناک

تا به من احسانت باشد، احسن الله جزاک

٭٭٭

کافور تو با کوس شد و مشک همه ناک

آلودگیت در همه ایام نشد پاک

٭٭٭

بس عزیزم، بس گرامی، شاد باش

اندرین خانه بسان نو بیوک