تلفظ کردن کلمات

بيشتر مردم از راه بلند خواندن کلمات خواندن را مى‌آموزند، و بعدها اين بلندخوانى به‌صورت يک عادت براى آنها در مى‌آيد.

يکى از اين عادت‌ها تلفظ کردن بدون صداى کلمات به هنگامى است که خواننده براى خود مى‌خواند. خواندن باصدا و بى‌صدا هر دو اصولاً يک جريان هستند و تفاوت آنها در ظاهر امر است. در هر دو حال خواننده نشانه‌ها (کلمات) را با کمک فعاليت بدنى (تلفظ کلمات) به‌معنى تبديل مى‌کند. در حد نهايي، اين خواندن بلند تبديل به يک خواندن صامت مى‌شود که فقط خواننده از آن اطلاع مى‌يابد. در اين حال لب‌ها، زبان، و گلو حرکت‌هاى خفيفى انجام مى‌دهند به ‌طورى‌که تلفظ واقعى کلمه محسوس نيست.

شکل فوق دو راه کسب معنى را نمايش مى‌دهد:

۱. ديدن سپس معنى کردن. کسب معنى کلمات مستقيماً بعد از ديدن کلمات.

۲. ديدن، گفتن سپس معنى کردن. کسب معنى از طريق ديدن و گفتن کلمات (تلفظ کردن کلمات به‌طور آشکار يا صامت.)

براى عبارت‌خوانى راه '۲' غيرضرورى است و بايد از آن اجتناب کرد.

تمرين شمردن

براى از بين بردن تلفظ کردن کلمات اين تمرين شمردن را انجام دهيد: وقتى‌که حواس خود را به‌مطالب نوشته شده متمرکز مى‌کنيد مرتباً بگوئيد 'يک، دو' 'يک، دو' اين کار در ابتدا ممکن است غيرعادى جلوه کند، ولى بعد از قدرى تمرين متوجه خواهيد شد که اين اعداد را بلندبلند مى‌شماريد و در عين حال به‌مطالعه ادامه مى‌دهيد و به‌ مقدار کافى درک مطلب مى‌کنيد. شمردن اين اعداد مانع مى‌شود تا به هنگام مطالعه کلمات را تلفظ کنيد و شما را متوجه خواهد کرد که بدون نياز به ‌گفتن کلمات مى‌توانيد آنها را بخوانيد و معنى آنها را درک کنيد.

اگر تمرين فوق را انجام داديد و متوجه شديد که نمى‌توانيد مطالب را بخوانيد و بفهميد مطمئناً روش مطالعهٔ شما متکى بر تلفظ کردن کلمات است. تکرار تمرين فوق به شما کمک خواهد کرد تا به اين عادت مزاحم غلبه کنيد. هر چيزى که باعث شود اندام‌هاى تکلم به هنگام مطالعه مشغول شوند، مثل گذاشتن يک مداد در دهان به هنگام مطالعه، در برطرف کردن اين عادت به شما کمک خواهد کرد.

دامنهٔ ديدن - گفتن

علاوه بر شمردن اعداد به هنگام مطالعه، روش ديگرى وجود دارد که شما را در برطرف کردن مانع تلفظ کردن کلمات کمک مى‌کند. اين تمرين دامنهٔ ديدن ـ گفتن نام دارد. اين آزمايش مستلزم خواندن بلند از روى يک مطلب است. به هنگامى‌که بلند مى‌خوانيد، چشم خود را پيشاپيش صداى خود جلو ببريد، و سعى کنيد چندين کلمه جلوتر از کلماتى را که تلفظ مى‌کنيد ببينيد. فاصلهٔ بين کلماتى‌که مى‌بينيد و کلماتى که بلند مى‌خوانيد دامنهٔ ديدن - گفتن نام دارد. براى مثال به شکل زير توجه کنيد.

براى تعيين دامنهٔ ديدن - گفتن خود، ابتدا شروع کنيد به بلند گفتن کلمات. وقتى‌که کلمات را بلند مى‌گوئيد سعى کنيد هرچه ممکن است کلمات جلوتر از کلمه‌اى را که مى‌گوئيد ببينيد. با پوشاندن سريع کلمات با انگشتان خود در بلند خواندن خود مداخله کنيد. توجه کنيد که وقتى کلمات را مى‌پوشانيد چه کلمه‌اى را تلفظ مى‌کنيد. بعد ببينيد چه مقدار از کلماتى را که پيشاپيش کلمهٔ تلفظ شده ديده‌ايد به‌خاطر مى‌آوريد. اگر هيچ کلمه‌اى را به ياد نمى‌آوريد دامنهٔ ديدن - گفتن شما صفر است. اگر توانستيد مثلاً ۵ کلمه را از کلماتى‌ که با انگشت خود پوشانيده‌ايد و فرصت گفتن آنها را نداشته‌ايد به ياد آوريد دامنهٔ ديدن - گفتن شما ۵ است. هرچه اين دامنه بيشتر باشد اتکاء خواننده بر تلفظ کردن کلمات به هنگام مطالعه کمتر است. اغلب خوانندگان حرفه‌اى (آنان‌که در تئاتر، راديو، تلويزيون، و غيره مطالب را قرائت مى‌کنند) دامنهٔ ديدن - گفتن وسيعى دارند. بعضى از آنان مى‌توانند دو تا سه سطر و حتى يک پاراگراف را جلوتر از کلماتى که مى‌خوانند ببينند و بفهمند.

به هنگام تمرين دامنهٔ ديدن - گفتن سعى کنيد معنى کلمات را که پيشاپيش مى‌بينيد درک کنيد. بنابراين به‌ عوض 'ديدن - گفتن - معنى کردن' مراحل 'ديدن - معنى کردن - گفتن' را انجام دهيد.