چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال

چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال		شوم مقیم درت بالغدو و الاصال
شگفت نیست اگر صید گشت مرغ دلم		که در هوای تو سیمرغ بفکند پر و بال
کرا وصال میسر شود که در کویت		مجال نیست کسی را مگر نسیم شمال
نشسته‌ام مترصد که از دریچه‌ی صبح		مگر طلوع کند آفتاب روز وصال
ز خاکم آتش عشقت هنوز شعله زند		چو بگذری بسر خاک من پس از صد سال
ترا اگر چه ز امثال ما ملال گرفت		گرفت بیتو مرا از حیات خویش ملال
مقیم در دل خواجو توئی و می‌دانی		چه حاجتست بتقریر با تو صورت حال