باز دوشم ز راه مهمانی

باز دوشم ز راه مهمانی		به خرابی کشید و ویرانی
داشت در پیش رویم آینه‌ای		تا بدیدم درو به آسانی
که جزو نیست هر چه می‌دانم		که ازو خاست هر چه می‌دانی
دو قدم راه بیش ، نیست ولی		تو در اول قدم همی مانی
هر چه هستیست در تو موجودست		خویشتن را مگر نمی‌دانی؟
ای که روز و شبت همی خوانم		گر چه هرگز مرا نمی‌خوانی
زان شراب بقا بده جامی		تا تن اوحدی شود فانی